მოხუცებულებო, თავი დამანებეთ!

ვის არ უმგზავრია თბილისის “სიამაყით”: ყვითელი ავტობუსით? აქ ასეთი არავინ მეგულება. ვინც ავტობუსში მჯდარა, ალბათ იცის, რომ ამ ტრანსპორტით მგზავრობისას გასათვალისწინებელია ერთი დაუწერელი წესი: მამაკაცმა დასაჯდომი ადგილი უნდა დაუთმოს ქალს, ახალგაზრდამ კი _მოხუცებულს. მგზავრს, რომელიც არ იცავს ამ წესს, უწოდებენ უზრდელსა და თავხედს. ნამდვილად გასაღიზიანებელია, როცა რომელიმე ბებია ფეხზე ძლივს დგას ავტობუსში, იქვე კი კომფორტულად მოკალათებულა ვინმე თინეიჯერი და აზრადაც არ მოსდის ბებიას ადგილი დაუთმოს. ასეთ შემთხვევაში მე ასე ვიქცევი ხოლმე: ჩუმად ვდგები ადგილიდან და ვუთმობ, ყოველგვარი ხმამაღალი “დაბრძანდით”–ის გარეშე. სულაც არ მინდა ამით თავი მოვიწონო და ხაზი გავუსვა, რომ ზრდილობიანი ვარ. “დაბრძანდით! – არა, იყავი შვილო! –არა რას ამბობთ, დაბრძანდით” _ მთელს ავტობუსში ყველას გასაგონად წამოწყებულ ყალბ დიალოგს ვერ ვიტან კიდევ.

მაგრამ ზოგჯერ, ათასში ერთხელ ხდება, რომ ძალიან ძალიან დაღლილი ვარ, ისე, რომ ფეხზე ძლივს ვდგავარ. აი მაშინ კი, თავს ძლივს რომ ვიჭერ, ორგანიზმი მხოლოდ ერთ რამეს _ დასვენებას _ ითხოვს და გადაღლილობისგან ვერც იმას ვარჩევ გარკვევით გარშემო რა ხდება, აი მაშინ სრულიად ზედმეტია ვინმესთვის ადგილის დათმობაზე ლაპარაკი. მაინცდამაინც ასეთ დროს ამოვლენ ხოლმე ავტობუსში მოხუცები, თავზე ნაგლად დაგადგებიან და გამომწვევი მზერით გიყურებენ. თუ ადგილს არ დაუთმობ, მათ რისხვას ვერ გადაურჩები: “ამხელა ქალი ფეხზე ვდგავარ, შენ კიდევ ზრდილობა არ გყოფნის რომ დამსვა! სულ წახდა ეს თაობა! სულ დაკარგეს ზრდილობა!” და ამ კერძო შემთხვევიდან გაგულისებული საუბარი (თუ ჩხუბი) გადადის მარადიულ თემაზე “როგორ გაფუჭდა ახალაგაზრდობა, წარსულში რომ წარმოუდგენელი იყო ასეთი რამ და ყველაფერი სააკაშვილის ბრალია”. ასეთების გასაგონად მინდა ვთქვა: თუკი ვინმემ ადგილი არ დაგითმოთ, არაა აუცილებელი პანიკის გამართვა. მოკლედ თუ მაინცდამაინც გინდათ, რომ მგზავრობისას დასაჯდომი ადგილი გარანტირებული გქონდეთ, მაშინ ტაქსით ან საკუთარი მანქანით იმგზავრეთ.:)