Tbilisi Open Air 2015 – ფესტივალის ბოლო დღე

ამ დღისთვის განსაკუთრებულად ვემზადებოდი – ხუმრობა ხომ არაა ლაივში იხილო შენი წარსული ტკბილი მოგონებების ჯგუფი, რომლის კონცერტზე მოხვედრა მხოლოდ ოცნებებში თუ წარმოგედგინა. ის, რაც აქამდე წარმოუდგენლად მეჩვენებოდა, ამიხდა. ძალიან ბედნიერი ვიყავი. განსაკუთრებით მაშინ, როცა რამდენიმე სიმღერაზე ჰაერში ამწიეს. ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ სადაცაა მოღრუბლული ცისკენ ავფრინდებოდი. ამის სურათიც ცხადად წარმომიდგა თვალწინ: როგორ დავყურებ რამდენიმე მეტრის სიმაღლიდან დაპატარავებულ ხალხსა და სცენას. მუსიკა ჩემთვის ყოველთვის ემოციებთან, მოგონებებთან, კონკრეტულ დროსთანაა დაკავშირებული. Placebo-ს სცენაზე გამოსვლისას ყველა მოგონება და ემოცია გაცოცხლდა. დაუვიწყარი წუთები იყო.

ფოტოს პირველწყარო- Placebo-ს ოფიციალური ვებგვერდი

მერე რა, რომ ბრაიანი ის გამხდარი ბიჭუნა აღარაა და უფრო მეტად გია სურამელაშვილს ჰგავს, ვიდრე Placebo-ს ფრონტმენს. მერე რა, რომ ახირებებიც უცნაური აქვს (განსაკუთრებით ფოტოების გადაღების აკრძალვა, რომელიც ჯგუფის პრესკონფერენციაზეც გაისმა და უშუალოდ გამოსვლის დროსაც რამდენჯერმე შეახსენეს მსმენელს, არ გამოეყენებინათ პროფესიონალური კამერები). ის მუსიკა, რომელიც Placebo-მ შექმნა, უამრავი ადამიანის გულში დადებითი ემოციებით აღსავსე კვალი დატოვა. ეს მუსიკა კლავაც იგივეა ❤

წლევანდელი Open Air ყველაზე კარგი იყო განვლილთა შორის. გული მწყდება, რომ დამთავრდა ეს ფანტასტიური ხუთი დღე. დიდი იმედი მაქვს, რომ ის ხარვეზები, რაც იყო, გათვალისწინებული იქნება მომავალ წელს. რომ 2016 წლის ფესტივალი ბევრად უფრო მაგარი იქნება და ორგანიზატორები ისევ გაგვახარებენ არაჩვეულებრივი მუსიკოსების ჩამოყვანით საქართველოში. ამ განცხადებით მინდა დავასრულო ეს პოსტი:

I’m sorry …

შენზე იმდენ ხანს ვოცნებობდი…
ერთ მშვენიერ დღესაც მხვდა წილად ბედნიერება ამესრულებინა ეს ოცნება. სიამოვნებით დაგითმე ჩემს სხეულზე ბინა. ისეთი მოხარული ვიყავი ამით. მაგრამ, სამწუხაროდ, ჩვენ ვერ შევეგუეთ ერთმანეთს. მაპატიე, მაგრამ ვერ შეგეჩვიე, შენ ძალიან დიდ დისკომფორტს მიქმნი. ძალიან მომწონხარ, ერთი წუთითაც არ მინანია ჩვენი ურთიერთობის დაწყება, ყოველთვის ვიამაყებ ამ გადაწყვეტილებით, მაგრამ გამიგე, მე ასე აღარ შემიძლია. თან ზაფხული არ არის მთლად კარგი პერიოდი ჩვენი ურთიერთობისთვის. ამიტომ მე მივიღე გადაწყვეტილება: ცოტა ხნით მაინც, გარკვეული დროით ჩვენ უნდა დავშორდეთ. გახსოვდეს, მე შენ ისევ ძალიან ძალიან მომწონხარ. მშვიდობით, ჩემო პირსინგო!!!
P.S. Morticia, ვწუხვარ თუ ამ ჩემი გადაწყვეტილებით იმედები გაგიცრუე.

I did it!!!

როგორც იქნა მე ეს გავაკეთე. არადა უკვე ორი წელია მინდა. ხან რა მიშლიდა ხელს და ხან რა. გუშინწინ კი უცებ თავში დამარტყა ან დღეს ან არასდროს–მეთქი და ავიხდინე დიდი ხნის სურვილი: პირსინგი გავიკეთე ტუჩის ქვემოთ. ამ დღიდან თუკი სადმე ნაცნობი მხვდება დაახლოებით ასეთი დიალოგი იმართება ჩევნს შორის:
– ვაუუ პირსინგიიი! გიხდება. სად გაიკეთე?
– სახლში.
– სახლში? :O ვინ გაგიკეთა?
– მე თვითონ.
– მართლააა? არ გეტკინა?
– ისე რა.
– გამაყუჩებელი დალიე?
– არა.
– აუუ როგორ გაუძელი…
ნემსის გაყრის პროცესის დროს ტკივილი საერთოდ ვერ ვიგრძენი. თან რაღაც წუთები მოვუნდი. გამიხარდა, თურმე რა ადვილი ყოფილა–მეთქი, მაგრამ ჩემი სიხარული ნაადრევი იყო. უშუალოდ პირსინგის გაკეთების პროცესი იყო ძალიან რთული. სქელი აღმოჩნდა და ვერაფრით ვერ ეტეოდა ნახვრეტში. რამდენჯერმე მომიწია კიდევ გახვრეტა რამდენიმე ნემსით. ბევრი წვალების მერე როგორც იქნა გავიკეთე პირსინგი, ისე გამიხარდა მისი მეორე ბოლოს დანახვა კანის გარე მხარეს 🙂

ჯერ კიდევ ვერ შევეჩვიე. ჭამის დროს მგონია რომ გადამეყლაპება და ამიტომ ძალიან ნელა და პატარა ლუკმებით ვჭამ 😐 პირსინგის გამოცვლაც მინდა. საქართველოში პირსინგების მეტად მწირი არჩევანია. სწორედ ეს იყო ერთერთი მიზეზი, რის გამოც ამდენი ხანი არ ავისრულე ჩემი სურვილი – თბილისის მასშტაბით ვერსად ვერ ვიპოვე ჩემი მოსაწონი პირსინგი: ძალიან ცოტაა, თითქმის სულ ერთნაირები და თან უბრალოები. სჯობს საზღვარგარეთ შეიძინოთ, გამოიწეროთ რომელიმე საიტიდან. მე ვერ მოვაბი მაგას თავი 😛 ხო კიდევ თუ გინდათ პირსინგის გაკეთება, გაითვალისწინეთ, რომ სჯობს წელიწადის დროის გრილ პერიოდებში გაიკეთოთ.

დედაჩემს არ მოეწონა პირსინგი. ეს მოსალოდნელიც იყო. ყველაზე ძალიან ბებიაჩემისა და ბაბუაჩემის რეაქციების დანახვა მაინტერესებს 😛 ჩემმა დამ რომ გაიკეთა პირსინგი, გაოცებულები ეკითხებოდნენ: რკინა–მეტალი რად გინდა სახეზეო 😐 რას იზამ, მართალია არაკომფორტულია, მაგრამ ვიზუალურად მომწონს.