ნუ გახდებით მანიპულაციის მსხვერპლი

გუშინ სადაც არ ვიყავი, ყველგან ეროვნულ ბიბლიოთეკასთან განვითარებულ მოვლენებზე საუბრობდნენ. ტელეარხები განუწყვეტლივ ატრიალებდნენ ცემა-ტყეპის კადრებს. საინტერესო ის იყო, რომ თითქმის ყველა, ვისაც ვესტუმრე, რუსთავი 2- ს უყურებდა. მეგობართან მისულს დედამისი შემომეგება. მომხდარით აღშფოთებული იყო, სინანულით ამბობდა: “ეს რა ხდება, 90-იანი წლების სამოქალაქო ომს მაგონებს ეს ამბებიო”. უცებ მივხვდი, რომ სიტყვები და შეფასება ძალიან მეცნო. მერე გამახსენდა: პრეზიდენტის პრეს-სპიკერმა თქვა მსგავსი რამ თავის განცხადებაში, შემდეგ ამ განცხადებას მთელი დღე ატრიალებდა რუსთავი 2. ეს შეფასება “ნაციონალური მოძრაობის” სხვა წევრებმაც აიტაცეს და უამრავი ადამიანი მთელი დღის განმავლობაში ერთსა და იმავეს იმეორებდა თუთიყუშივით. მეგობართანაც რუსთავი 2-ს უყურებდნენ. აღარ გამიკვირდა, რატომ იყო ასეთი ნაცნობი მისი შეფასება.

როგორ გავარჩიოთ დეზინფორმაცია ინფორმაციისგან

ინფორმაციათა ნაკადში სულ უფრო და უფრო ძნელი ხდება სიმართლის გარჩევა ტყუილისაგან. “ინფორმაციული ომი” განსაკუთრებით აქტუალური გახდა ბოლო პერიოდში. პოსტის დაწერა ერთმა ახლახანს მომხდარმა ამბავმა გადამაწყვეტინა: ერთ-ერთმა სააგენტომ გაავრცელა ინფორმაცია როგორ სასტიკად ცემეს და დააკავეს პოლიციელებმა ოპერის ბაღში ახალგაზრდა მამაკაცი. სტატია ანონიმურ წყაროს მიერ მოწოდებულ ინფორმაციას ეყრდნობა, არ შეიცავს შსს-ს კომენტარს. არც სხვა მედიასაშუალებებს გაუვრცელებიათ მსგავსი ინფო (ვინც გაავრცელა, პირველწყაროდ ეს სააგენტო დაასახელა). მიუხედავად ამისა, ჩემდა გასაკვირად, ეს ფაქტები სულაც არ გამხდარა იმის მიზეზი, ხალხს ეჭვი შეეტანა ამბის სისწორეში. ამ ცნობას მთელი აურზაური მოყვა: ათასმა ადამიანმა დააშეარა განრისხებული კომენტარებით “რას გვიშვრება ეს მთავრობა”, “სად არიან ახალგაზრდები, რატომ არ აპროტესტებენ” და ა.შ. მოგვიანებით შსს-მ გამოაქვეყნა განხადება, სადაც წერია, რომ პოლიციელების მიერ მოქალაქის ცემა არ შეესაბამება სიმართლეს, მედიასაშუალებებს კი ურჩევს სანამ მსგავს ინფორმაციას გამოაქვეყნებენ, გადაამოწმონ ხოლმე.

უნდა ჰქონდეს თუ არა ჟურნალისტს ბლოგი

ბევრ მედიასაშუალებაში ჟურნალისტს ეკრძალება ბლოგის წარმოება. ხშირ შემთხვევაში ამის მიზეზად სახელდება ის, რომ მედიამუშაკმა პირადი აზრების საჯაროდ გამოხატვისას შეიძლება ზიანი მიაყენოს მედიასაშუალების სახელს. გარდა ამისა, შესაძლოა საზოგადოების მხრიდან იკლოს ნდობამ მედიამუშაკის მიერ შექმნილი პროდუქტისადმი. ჟურნალისტის ერთ-ერთი უპირველესი პრინციპი ობიექტურობაა და როცა წინასწარ იცი მისი შეხედულება ამა თუ იმ საკითხის მიმართ, ძნელია არ დაინახო მის სტატიებში/სიუჟეტებში ამ შეხედულების გავლენა და სუბიექტურობაში დაადანაშაულო.

მიუხედავად ამისა, მაინც მიმაჩნია, რომ ჟურნალისტს ბლოგის წარმოების უფლება უნდა ჰქონდეს.

1) რთულია საკუთარი აზრები მიჩქმალო. ისინი მაინც იპოვიან გამოვლინების გზებს :დ თუნდაც არავერბალურს: შეიძლება ძახილის ერთ ნიშანსა ან ერთ გამოხედვაში ჩანდეს ადამიანის დამოკიდებულება.

2) პირადი აზრი არ გამორიცხავს ობიექტურობას.

3) პირადი აზრი ზოგჯერ (ჩემს შემთხვევაში კი უმეტესწილად) უფრო საინტერესოა, ვიდრე ობიექტური მოსაზრება.

ჟურნალისტი არ არის გრძნობადაცლილი რობოტი. ისევე როგორც სხვა ყველას, მასაც გააჩნია ინდივიდუალური შეხედულებები. მნიშვნელობა ენიჭება იმას, სად გამოხატავს ის საკუთარ აზრებს. ჟურნალისტური მასალის მომზადება პროფესიული სტანდარტების დაცვით უნდა ხდებოდეს. მაგალითად, როცა ვეცნობი ნიუსებს, სულ არ მაინტერესებს ჟურნალისტის პირადი აზრები, ამ დროს მინდა გავიგო სუბიქტურობისგან დაცლილი ამბები. მაგრამ ცარიელი, მშრალი ფაქტების უკან ბევრად საინტერესო რაღაცებია. ხშირად პირადი შეხედულებები, ჟურნალისტის თვალით დანახული რეალობა უფრო მაინტერესებს, ის, რაც არ ხვდება სტატიასა თუ სიუჟეტში. ბლოგი თან საჯარო სივრცეა და თან პირადი. გასაჯაროებული პირადი სივრცე უფრო ამრთებული იქნება ალბათ :დ ბლოგის კითხვისას (ყოველ შემთხვევაში პერსონალური ბლოგის კითხვისას) მკითხველმა უნდა იცოდეს, რომ ავტორი მათ წინაშე წარდგება, პირველ რიგში, როგორც ინდივიდუალური შეხედულებების მქონე ადამიანი და არა ჟურნალისტი. მას არ უნდა ჰქონდეს პრეტენზიები ავტორის ობიექტურობაზე. თანაც ხომ შეიძლება ჟურნალისტი სრულიად განსხვავებულ თემებს ეხებოდეს ბლოგზე და არა იმას, რაზეც მუშაობს. ასეთ შემთხვევაში ჩემთვის გაუგებარია, რა არგუმენტით ეკრძალება პოსტების წერა.

ამ საკითხის გადაწყვეტის ერთ-ერთი ყველაზე საუკეთესო გზა (როცა არც მედია-მუშაკები იქნებიან “წაგებულები” და არც მათი ხელმძღვანელები) არის მისცე უფლება მედია-მუშაკს აწარმოოს ბლოგი, ოღონდ გარკვეული წესების დაცვით (მაგალითად, არ გაავრცელოს დისკრიმინაციული განცხადებები).

ბოლოსდაბოლოს თვითგამოხატვის თავისუფლება ყველას აქვს, ჟურნალისტები რატომ უნდა იყვნენ “დაჩაგრულები” ამ მხრივ? :პ თქვენ რას ფიქრობთ ამ თემაზე?

11/09 ღრმად მეხსიერებაში

The_Falling_Man

ზუსტად 10 წლის წინ ამ დღეს მთელი ოჯახი ტელევიზორს ვუსხედით. ეს ის დრო იყო, როცა ჩემთან სახლში ტელევიზორს ჯერ კიდევ უყურებდნენ და ის სულაც არ იყო უსარგებლო ნივთი. ტრადიციულად, საინფორმაციო გამოშვების დაწყების მოლოდინში ჩემი მშობლები ეკრანს მიაპყრობდნენ თვალებს. იმ დღეს თითქმის ყველა არხზე ერთსა და იმავეს გადასცემდნენ: ცნობას აშშ-ში მომხდარი ოთხი ტერორისტული აქტის შესახებ. რაღაც საშინელება იყო, კოშმარი. საკუთარ თვალებს არ ვუჯერებდი. ყველაზე მეტად იმ კადრებმა შემაძრწუნეს, სადაც ადამიანები ცეცლხმოკიდებული ცათამბჯენებიდან ხელებს იქნევდნენ დახმარების მოლოდინში და ფანჯრებიდან ხტებოდნენ. მათ მთელი მსოფლიო უყურებდა, მაგრამ ვერავინ შეძლო შველა. მიუხედავად იმისა, რომ არც სისხლი იყო ნაჩვენები და არც გვამები (რითიც ცდილობენ ხოლმე ყურადღების მიპყრობას ეთიკის დამრღვევი მედიასაშუალებანი), ყველაზე სულისშემძვრელი კადრები იყო.

ნაწყვეტები დოკუმენტური ფილმიდან “9 11 the falling man”, რომელიც ცათამბჯენებიდან გადმომხტარი ადამიანების შესახებაა. საინტერესო ფილმია.



მეორე დღეს ჩემს ახალ სკოლაში ყველა ამ ტრაგედიის შესახებ ლაპარაკობდა. ეს იყო უცხო ქვეყნის ტრაგედია, რომელიც ყველაზე მეტად განვიცადე. ალბათ იმიტომ, რომ პირდაპირი ეთერში ვადევნებდი თვალს და მეც ამ ამბის ერთგვარ მონაწილედ ვიქეცი. მას შემდეგ მედიით გავრცელებულ არცერთ ამბავს მოუხდენია ჩემზე ასეთი გავლენა. 10 წელი გავიდა და ის კადრები დღესაც თავში მიტრიალებს.

სკანდალური ინფორმაცია

ფოტოს პირველწყარო

მედია ყოველთვის დიდ ყურადღებას აქცევს სკანდალს, განსაკუთრებით მაშინ, როცა ის საზოგადო პირთანაა დაკავშირებული. ამის მაგალითად ბილ კლინტონსა და მონიკა ლევინსკის თავს გადახდენილი ამბის გახსენებაც კმარა. სკანდალებისადმი დიდი დროის დათმობის გამო ჟურნალისტებს ხშირად აკრიტიკებენ, რადგან ყურადღების მიღმა რჩება სხვა ბევრად მნიშვნელოვანი ინფორმაცია. ეს კი ქმნის იმის საფრთხეს, რომ ამომრჩეველი არჩევნების დროს მიიღებს არასწორ გადაწყვეტილებას, ვინაიდან ის ვერ გაითვალისწინებს/ვერ გაიხსენებს არსებით ინფორმაციას კანდიდატის შესახებ.  რადგან სკანდალი უკეთ ამახსოვრდებათ, დიდი ალბათობაა, რომ ამომრჩევლის გადაწყვეტილება დაეფუძნება სწორედ ამ სკანდალურ ინფორმაციას.

სკანდალი იპყრობს უფრო მეტ ყურადღებას და უკეთესად შემოინახება მეხსიერებაში. რატომ ამახსოვრდება ადამიანს სკანდალი არასკანდალურ ამბავზე უფრო მეტად?

რა კავშირია სოციალურ მედიასა და გამქრალ მანქანას შორის

ხართ დაინტერესებული სოციალური მედიით? გსურთ საკუთარი ინტერნეტ-რესურსის საშუალებით მთელს მსოფლიოსთან საუბარი? მაშინ წიგნი “სოციალური მედია სკოლაში” თქვენთვისაა განკუთვნილი. თუკი აქამდე სოციალური მედიის შესახებ ქართულ ენაზე ინფორმაციის მოპოვება ბლოგებიდან და ვებსაიტებიდან შეგეძლოთ, ახლა ამას პირველი ქართული სახელმძღვანელოც დაერთო. “სოციალური მედია სკოლაში”-ს პრეზენტაცია დღეს გაიმართა. (ამ წიგნის ონლაინ ვერსია შეგიძლიათ აქ ნახოთ) წიგნში განხილულია ისეთი საკითხები, როგორიცაა: ინტერნეტის შექმნის ისტორია, რა გავლენა მოახდინა ინტერნეტმა ადამიანებზე, ტრადიციული და სოციალური მედია, როგორ ვითარდებოდა ბლოგოსფერო, ბლოგის ეფექტური გამოყენება, facebook-ის შექმნის ისტორია და ასე შემდეგ. ყოველ თავს თან ახლავს შემაჯამებელი მიმოხილვა და პრაქტიკული დავალება. წიგნის გაფორმებაც მის შინაარსზე არანაკლებ მიმზიდველია თანდართული ილუსტრაციების სიუხვის გამო. პრეზენტაციაზე წიგნის ავტორისაგან, სანდრო ასათიანისგან, მეტად საინტერესო ამბები მოვისმინე: მაგალითად, იცოდით, რომ ირანში ყველა ბლოგერი ვალდებულია თავისი ბლოგი კულტურისა და ხელოვნების სამინისტროში დაარეგისტრიროს? თურქეთში დაბლოკილია youtube, თურქმენეთში კი პირველი ინტერნეტკაფე, თქვენ წარმოიდგინეთ, 2007 წელს გაიხსნა! ჩინეთში არასასურველი ინფორმაციის გამავრცელებელი 24 ბლოგერი ციხეში იხდის სასჯელს. facebook-ის wall-ზე სხვადასხვა მოსაზრებების დაწერა კი “კარგად დავიწყებული ძველი ხერხია”: ჯერ კიდევ ჩვენი წელთაღრიცხვის პირველ საუკუნეში რომის იმპერიის ქალაქ პომპეის მაცხოვრებლებს ახასიათებდათ ეგ ჩვევა _ შენობების კედლებზე წერა, რომლებიც ერთგვარ განცხადებათა დაფებს წააგავდა. youtube-ზე განთავსებული პირველი ვიდეო თუ გინახავთ? თუ არა, მაშინ ნახეთ:

აღარ დავიწყებ სოციალური მედიის თავისებურებებზე, კარგ თუ ცუდ მხარეებზე საუბარს. ვისაც უფრო მეტი გაინტერესებთ, გაეცანით წიგნს “სოციალური მედია სკოლაში”. ამ სახელმძღვანელოს ერთი ეგზემპლარი მეც შემხვდა, ისევე როგორც პრეზენტაციის სხვა დამსწრეებსაც.

ახლა რაც შეეხება პრეზენტაციის შემდგომ ამბავს: გამოვედით გარეთ და მეგობრის მანქანისკენ გავემართეთ, რომელიც თავისუფლების მოედანზე მდებარე პარკირების ადგილზე გააჩერა. მივედით და მანქანა აღარაა 😐 თან ერთხელ უკვე მოხდა მსგავსი რამ: ერთგან გაჩერებული მანქანა სხვაგან აღმოჩნდა სრულიად აუხსნელი მიზეზების გამო. მე ისიც კი ვიფიქრე, უცხოპლანეტელებმა ხომ არ გადაწიეს-მეთქი 😐 ვეძებეთ, ვეძებეთ და ახლო-მახლო ვერსად ვიპოვეთ. საგონებელში ჩავვარდით, ხოდა მერე გავარკვიეთ, რომ თურმე იმ ადგილზე არ შეიძლებოდა ავტომობილის გაჩერება და ევაკუატორით წაიყვანეს საჯარიმო სადგომზე. არადა სხვა მანქანებიც იდგა გარშემო. მაგრამ ბოლოს ყველაფერი კარგად დასრულდა: მანქანა პატრონს ჩაბარდა.
გარდა იმისა, რომ დღეს (უკვე გუშინ) საინტერესო პრეზენტაციისა და “უჩვეულო” ამბის მომსწრე გავხდი, პირველად დავხატე ზეთის საღებავებით და ძალიან მომეწონა, განსაკუთრებით ფუნჯის მოსმის პროცესი. ჩემი აზრით, ფუნჯით საღებავის მოსმა ტილოზე არის საუკეთესო დამამშვიდებელი თერაპია. ჩემს “შედევრს” არ გაგაცნობთ, ჯერ ადრეა ამისთვის :)))

Me and my cigarettes

დაკვირვებიხართ რამდენი ადამიანი ეწევა თქვენს გარშემო? რამდენია თქვენი მეგობრებიდან თამბაქოს მომხმარებელი? მე დიდი ხანია ვაკვირდები და დასკვნა ასეთია: თითქმის 90% მწეველია. იმათაც კი, ვინც სიგარეტის სუნს ვერ იტანდა, მოწევა დაიწყეს. ბევრი მიწინასწარმეტყველებს, რომ ერთ მშვენიერ დღეს მეც გავხდები მწეველი. დიდი ხნის უნახავი მეგობრები რომ მხვდებიან, გაკვირვებით მეკითხებიან: შენ ჯერ კიდევ არ დაგიწყია მოწევაო? არა მეგობრებო, მე ჯერ კიდევ არამწეველთა უმცირესობაში ვიმყოფები.

რით შეიძლება აიხსნას, რომ ამდენი ადამიანი ჯანმრთელობისთვის საზიანო ქმედებას ეწევა, თანაც იცის სიგარეტის მავნებლობის შესახებ. მოკლედ, ამის მიზეზები ბევრია. დავასახელებ რამდენიმე ძირითადს:  პირველ რიგში ესაა დამოკიდებული გარემოცვაზე. თუკი შენს გარშემო ეწევიან, ავტომატურად გიჩნდება სურვილი გასინჯო ეს ახალი, თუნდაც ჯანმრთელობისთის მავნე, ხილი. თავიდან უბრალოდ სინჯავ, ერთობი, მერე კი ნელნელა ეჩვევი. სისულელედ მიმაჩნია, როცა ამბობენ, რომ მოწევა ნერვიულობის გამო დაიწყეს. მართალია, სიგარეტს აქვს დამამშვიდებელი ეფექტი, მაგრამ ხშირ შემთხვევაში (ჩემი აზრით), ეს უფრო პლაცებო–ეფექტია. მიმბაძველობა_ დიახ, მეგობრებო, ესაა პირველი მიზეზი, რის გამოც ადამიანები ხდებიან მწეველები. კიდევ ერთერთ მნიშვნელოვან მიზეზად დავასახელებდი ჩვენს თავებში არსებულ მწეველთა ხატებს, რომლებსაც მედიის საშუალებით დღემუდამ გვატენიან: მწეველებს მიაწერენ: სექსუალურობას, ზრდასრულობას, “კაი ტიპობას” და ა.შ. სიგარეტი უადვილებს ადამიანს სხვებთან კონტაქტში შესვლას: ვიღაცის გაცნობა თუ გინდა, ვიღაცასთან გამოლაპარაკება, შეგიძლია უბრალოდ სიგარეტი თხოვო, ან კიდევ თუ გინდა ვინმეს შენი კეთილი განწყობა აჩვენო, შეგიძლია იქით მისცე სიგარეტი. თამაშის მარტივი წესებია  🙂 მოწევის დაწყების ფაქტორად შეიძლება დავასახელოთ ასევე მისი ადვილი ხელმისაწვდომობა: შეიძლება სიგარეტის გაძვირების გამო მწეველებმა არ დაანებონ თავი მოწევას, მაგრამ მოსალოდნელია, რომ მათი არმიის რიგები უფრო ძნელად შეივსება თამბაქოს ახალი მომხმარებლებით.

მინდა ვთქვა, რომ უამრავი მიზეზი არსებობს კიდევ, თუმცა, ამაზე შევჩერდები. გამოგიტყდებით და სიგარეტი მეც ბევრი რამის გამო მხიბლავს.

მაშ ასე, რით მომხიბლა სიგარეტმა?

1. მიყვარს სიგარეტის სუნი. ოღონდ აი იცით როგორ, სუფთა ჰაერი რომაა და ამ დროს შორიდან რომ მოდის ეს სუნი. ისე კი არა, ბუღი რომ დგას. თანაც სიგარეტის სუნი ბევრ კარგ სიტუაციას მახსენებს: სადმე კარგ დროს რომ გავატარებ ხოლმე და მერე სახლში ვბრუნდები, სულ სიგარეტის სუნი ასდის ჩემს ტანსაცმელს.

2. მიყვარს სიგარეტის შეფუთვა: ახალი, გაუხსნელი კოლოფი, ჩაჭედილი ღერებით, ოდნავ შოკოლადის სუნი რომ დაჰკრავთ.  ერთი სიამოვნებაა ამ კოლოფის გახსნა.

3. ზოგჯერ მეჩვენება, რომ სიგატის მოწევა ლამაზი პროცესია და ადამიანს რაღაც ხიბლს ანიჭებს: კოლოფის გახსნა, თითებს შორის ღერის მოთავსება (მითუმეტეს თუ ამ თითებს გრძელი და ლამაზი ფრჩხილები ამშვენებს, ქალის შემთხვევაში ოღონდ), სიგარეტის ტუჩებთან მიტანა და ბოლის გამოშვება, ბოლის, რომელმაც უამრავი საინტერესო ფორმა შეიძლება მიიღოს.

მაგრამ მიუხედავად ყველაფრისა, მაინც ტკბილია უმცირესობაში ყოფნა 🙂

სელებრითები  მოწევისას 🙂

Traditional Media vs Social Media

დღეს გავიცანი ბლოგსივრცის კორიფეები (:P): დოდკა, თინი, ლანდიშა, katiee, piccolina . დოდკამ შემოგვთავაზა მინიპროექტში მონაწილეობა, რომელიც ომისა და მშვიდობის გაშუქების ინსტიტუტის მხარდაჭერით შედგება. პროექტი შემდგომში მდგომარეობს: უნდა გავაშუქოთ არჩევნების პროცესი თბილისის უბნებში. ამასთან ერთად რეგიონებში არჩევნებს გააშუქებენ იქაური მედიის წარმომადგენლები. შემდეგ ეს ინფრომაცია დაიდება ბლოგზე და მოხდება ტრადიციული (რეგიონის ჟურნალისტები) და სოციალური მედიის (ჩვენ, ბლოგერები) მიერ მოპოვებული ინფორმაციის შედარება. ამ ყველაფერს ერთგვარი “კონკურსის” სახე ექნება.
ომისა და მშვიდობის გაშუქების ინსტიტუტში გამართულ შეხვედრაზე გავიცანი ასევე რეგიონებში მომუშავე ჟურნალისტები. ძალიან კარგი ტიპები არიან. გულისხმიერები, აქტიურები, ყოველთვის მზად არიან დაგეხმარონ, გამოცდილება გაგიზიარონ. ია ანთაძისგან ბევრი მსმენია რეგიონის ჟურნალისტების პროფესიონალიზმზე. ნამდვილად კარგი შთაბეჭდილება დატოვეს.

შეხვედრაზე ვისაუბრეთ ტრადიციულ და სოციალურ მედიას შორის მსგავსებებსა და განსხვავებებზე, მათ უპირატესობებსა თუ ნაკლზე. ორივე “ბანაკის” წარმომადგენლები ვცდილობდით წარმოგვეჩინა ჩვენი მედია უპირატესად მეორესთან შედარებით 😀 უნდა აღინიშნოს რომ ორივეს აქვს ნაკლი და დადებითი მხარე. შევეცდები მოკლედ ჩამოვაყალიბო ეს მხარეები: ტრადიციული მედიის უპირატესობად შეიძლება მივიჩნიოთ ის, რომ მას სოციალურთან შედარებით უფრო დიდი აუდიტორია ჰყავს. (თუმცა, ეს დროებითი მოვლენაა ჩემი აზრით. აქტიური ინტერნეტიზაციის პირობებში სოციალური მედიის მომხმარებელთა რაოდენობა უფრო გაიზრდება). ასევე ინფორმაცია არის უფრო მეტად ობიექტური. ყველაზე დიდი ნაკლი ისაა, რომ შესაძლებელია მედიის კონტროლი, ჟურნალისტები შეზღუდულები არიან თავისუფლებაში. სოციალური მედიის დადებითი მხარეა ის, რომ ინფორმაციის გავრცელება არ არის დაკავშირებული არანაირ ფინანსებთან (მთავარია ხელი მიგიწვდებოდეს ინტერნეტზე). ასევე ამ ინფომაციის გაცნობაც არაა დაკავშირებული ხარჯებთან. ინფორმაცია არის უფრო მრავალფეროვანი, სოციალური მედიის მუშაკები (ოჰ როგორ მიყვარს ეს სიტყვა მ უ შ ა კ ი ) უფრო თავისუფლები არიან. უარყოფითი მხარეა ის, რომ ინფორმაცია შეიძლება იყოს ა) ზედმეტად სუბიექტური, ბ) პირადული – სავსებით შესაძლებელია ვინმემ არაკეთილსინდისიერი მიზნებისთვის გამოიყენოს ეს ინფორმაცია. რადგან სოციალური მედიის წარმომადგენლები არ იცავენ სტანდარტებს, მაგალითად, არ გადაამოწმებენ იფორმაციას და გრძნობენ ნაკლებ პასუხისმგებლობას, ამის გამო უფრო დიდი შანსია გახდნენ დეზინფორმაციის გამვრცელებლები.

რომელი მედია უფრო დიდ ნდობას იმსახურებს საზოგადოებაში, ამის გარკვევა რთული საკითხია. მე მაგალითად, ამბებს რა ხდება საქართველოში, ძირითადად facebook-იდან და ბლოგებიდან ვიგებ. რა თქმა უნდა ამით არ ამოუწურება ტრადიციული და სოციალური მედიის შედარების თემა. რავ ყველაზე მნიშვნელოვნად მივიჩნიე, ის ჩამოვთვალე.

რეგიონებში მომუშავე ჟურნალისტებმა გაგვიზიარეს არჩევნების გაშუქების გამოცდილება. ესე იგი, თუ ოდესმე მოგინდებათ დააკვირდეთ არჩევნებს, პირველი რიგში უნდა ა) გაიაროთ აკრედიტაცია ცესკო-ში, ბ) გაეცნოთ საარჩევნო კოდექსს, გ) მოიპოვოთ საჭირო კონტაქტები (გქონდეთ კავშირი სხვა დამკვირვებელ ორგანიზაციებთან, ექსპერტებთან, არასამთავრობო ორგანიზაციებთან და ა.შ). უკვე ამის შემდეგ უნდა გამოცხადდეთ არჩევნების დღეს საარჩევნო უბანზე და დააკვირდეთ არჩევნებს, ჩაინიშნოთ დარღვევები, სტატისტიკური მონაცემები არჩევნებისა, საინტერესო განცხადებები და მოკლედ ყველაფერი ის, რასაც საჭიროდ მიიჩნევთ.

მე პირადად არჩევნების ორი სხვადასხვა მედიის წამომადგენლების მიერ გაშუქებისა და მერე შედარებების გაკეთების იდეა საინტერესოდ მომეჩვენა. მთავარია როგორი გამოვა ეს ყველაფერი. წავედი ახლა, საარჩევნო კოდექსს უნდა გადავხედო 😀 😀 😀