ჩარლი ჩაპლინის საუკეთესო მონოლოგი

ეს არის პირველი გესთ-პოსტი ჩემს ბლოგზე, რომელიც “ჯოკერში” თამაშისას მოვიგე 🙂 პოსტის იდეაც და თავად პოსტიც აი ამ ძალიან საინტერესო ბლოგის ავტორს ეკუთვნის. ერთ-ერთ ყველაზე საუკეთესო მონოლოგად აღიარებული ჩარლი ჩაპლინის სიტყვა “დიდი დიქტატორიდან”:

“ბოდიში, მაგრამ იმპერატორობა არ მსურს. ეს ჩემი საქმე არ არის. არ მსურს ვინმე დავიპყრო ან ვმართო. შეძლებისდაგვარად მინდა ყველას დავეხმარო: ებრალებს, არაებრაელებს, შავებს და თეთრებს.

ჩვენ ყველას ერთმანეთის დახმარების სურვილი გვამოძრავებს. ადამიანების ბუნება ასეთია. ჩვენ ერთმანეთის ბედნიერება გვახარებს და არა ერთმანეთის უბედურება. ჩვენ არ გვსურს ერთმანეთის სიძულვილი და ზიზღი. ამ სამყაროში ყველასათვის მოიძებნება ადგილი. კეთილი დედამიწა მდიდარია, ის ყველას გვეყოფა.

სიცოცხლის გზა შეიძლება თავისუფალი და ლამაზი ყოფილიყო, თუმცა, ჩვენ ამ გზას ავცდით. სიხარბემ ადამიანების სულები მოწამლა, აღმართა სიძულვილის კედლები და შეგვიყვანა უბედურებასა და სისხლისღვრაში. ჩვენ განვავითარეთ სიჩქარე, მაგრამ ამავდროულად, საკუთარ თავებში ჩავიკეტეთ.

ტექნიკამ, რომელსაც ჩვენი სამყარო უნდა გაემდიდრებინა, სინამდვილეში დეფიციტში ჩაგვაგდო. ჩვენმა ცოდნამ ცინიკური გაგვხადა, სიჭკვიანემ – რთული და არა კეთილმოსურნე. ჩვენ ზედმეტად ბევრს ვფიქრობთ და ძალიან ცოტას ვგრძნობთ. მანქანებზე მეტად ჩვენ ადამიანობა გვჭირდება. სიჭკვიანეზე მეტად კი, სიკეთე და ურთიერთგატანა. ამ თვისებების გარეშე, სიცოცხლე ულმობელი იქნება და ჩვენც დავიკარგებით.

თვითმფრინავმა და რადიომ ერთამენთს დაგვაახლოვა. ამ გამოგონებების ბუნება მოგვიწოდებს საკუთარ თავებში კარგი თვისებები ვეძიოთ, მოგვიწოდებს ძმობისკენ, რომელიც ყველას გაგვაერთიანებდა. ახლაც კი, ჩემს ხმას მსოფლიოში მილიონობით ადამიანი უსმენს, მათ შორის სასოწარკვეთილი მამაკაცები, ქალები და ბავშვები. ისინი სისტემის მსხვერპლნი არიან, სისტემის, რომელიც უდანაშაულო ადამიანებს აწამებს და აგდებს ციხეში.

მინდა მივმართო ადამიანებს, რომლებსაც ჩემი ესმით: ნუ ჩავარდებით უიმედობაში. უბედურება, რომელიც თავს დაგვატყდა, წარმავალია სიხარბესავით, ის იმ ადამიანების სიმწარის გამოვლინებაა, რომლებსაც აშინებთ ადამიანების პროგრესი. ამ ადამიანების სიძულვილი გაქრება და დიქტატორები მოკვდებიან. ძალაუფლება კი, რომელიც მათ ადამიანებს წაართვეს, კვლავ ადამიანებს დაუბრუნდებათ.

მანამ, სანამ ადამიანთა მკვლელობა გაგრძელდება, თავისუფლება ვერ იზეიმებს. მეომრებო, ნუ მიეცემით მხეცებს, ადამიანებს, რომლებსაც სძულხართ, რომლებიც გიმონებენ და რომლებიც განაგებენ თქვენს ცხოვრებას, გეუბნებიან თუ რა გააკეთოთ, რაზე იფიქროთ და როგორ იგრძნოთ თავი. ადამიანები, რომლებიც გწვრთნიან, გზრდიან, გეპყრობიან როგორც პირუტყვს და გიყენებენ სახორცე მასალად. ნუ მიეცემით ამ არაბუნებრივ ადამიანებს – ადამიან-მანქანებს, რომლებსაც მანქანის გული და ტვინი ამოძრავებთ. თქენ არ ხართ არც მანქანები და არც პირუტყვები, თქვენ ადამიანები ხართ! თქვენ, გულში ადამიანებისადმი სიყვარულს ატარებთ! თქვენ არ გძულთ! სძულთ მხოლოდ მათ, ვინც არავის უყვარს და მათ, ვინც არაბუნებრივები არიან.

 მეომრებო, ნუ იბძროლებთ მონობისთვის! იბრძოლეთ თავისუფლებისთვის. ლუკას სახარების მე-17 თავში ნათქვამია, რომ ადამიანთა სამეფო არა ერთ, ან რამდენიმე ადამიანს, არამედ სრულად ყველა ადამიანს მოიცავს! ყველა თქვენგანს! თქვენ, ადამიანებს გაქვთ ძალა, ძალა შექმნათ ტექნიკა, ძალა შექმნათ ბედნიერება.

 თქვენ, ადამიანებს, შეგწევთ ძალა გახადოთ ეს ცხოვრება თავისუფალი და აქციოთ ის დიდებულ თავგადასავლად. ამიტომაც, მოდით დემოკრატიის სახელით გავერთიანდეთ, მოდით გამოვიყენოთ ეს ძალა. მოდით გავაერთიანდეთ. მოდით ვიბრძოლოთ ახალი სამყაროსათვის, ღირსეული სამყაროსათვის, რომელიც ადამიანებს მუშაობის საშუალებას მისცემს, მისცემს ახალგაზრდებს მომავალს და მოხუცებს უსაფრთხოებას. ამ დაპირებებით დაიპყრეს სადავეები მხეცებმა, მაგრამ ისინი გატყუებენ. ისინი არ ასრულებენ დაპირებულს და არც არასოდეს აასრულებენ მას. დიქტატორები ათავისუფლებენ საკუთარ თავებს, მაგრამ იმონებენ ადამიანებს.

მაშ, მოდით ახლა დავიწყოთ ამ დაპირების ასრულება. მოდით ვიბრძოლოთ თავისუფალი სამყაროსათვის, გადავლახოთ ეროვნული ბარიერები, დავძლიოთ სიხარბე, სიძულვილი და შეუწყნარებლობა. მოდით  ვიბრძოლოთ საღი სამყაროსათვის, სამყაროსათვის, სადაც მეცნიერება და პროგრესი გზას გაგვიკაფავენ ბედნიერებისკენ. მეომრებო, დემოკრატიის სახელით, მოდით გავერთიანდეთ!”

დიდი მადლობა პოსტისთვის დათოს

“მკვლელი” დედები vs “მკვლელი” მამები

16 წლის ხარ. გაგიჟებით გიყვარდება ყველაზე პოპულარული ბიჭი შენს უბანში. ერთ მშვენიერ დღეს ისიც მოგაქცევს ყურადღებას, გეტყვის რომ ძალიან მოსწონხარ, მოკლედ წყვილი ხდებით. შენს სიხარულს საზღვარი არ აქვს.  ამ ბედნიერ სასიყვარულო ურთიერთობას სექსიც მოყვება, შენთვის პირველი.  გაკვრით გსმენია კონტრაცეპტივების შესახებ და პირველი ინტიმური ურთიერთობის დროს არც შენ და არც შენი გულისსწორს  აზრად არ მოსდის თავის დაცვა.  ამას მოყვება არასასურველი ორსულობა. შენ შოკში ხარ, არ იცი რა უნდა გააკეთო. შენი ბიჭი კი სწრაფად პოულობს გამოსავალს: რადგან თქვენ ჯერ ძალიან ახალგაზრდები ხართ და არ ხართ მზად მსგავსი პასუხისმგებლობსთვის, ის აბორტს გირჩევს. შენც ფიქრობ, რომ სხვა გზა არ გაქვს და მიყვები მის რჩევას.  ამ დღიდან საზოგადოებისთვის ხდები “მკვლელი დედა”.

Together We Will Live Forever

გიფიქრიათ ოდესმე რა მოხდება თუ საყვარელ ადამიანს დაკარგავთ? მსგავსი აზრები ხშირად მომსვლია თავში. სწორედ ეს შიშისა და სევდის მომგვრელი ფიქრები გამახსენა დარენ არონოფსკის ფილმმა The Fountain. ჩვენ ყველას გვეშინია სიკვდილის, მით უფრო ახლობელი ადამიანის სიკვდილის.

ამელი ნოტომი

თუ გინდათ რამე მარტივის, განსხვავებულისა და საინტერესოს წაკითხვა, ამასთან დიდად არ გიჟდებით მრავალგვერდიან წიგნებზე, ამელი ნოტომის რომანებს გირჩევთ:
1. ადვილად 2. თანაც სწრაფად იკითხება  3. აქვს განსხვავებული სიუჟეტები. ნოტომის რომანებში ძნელად თუ წარმოიდგენ როგორ შეიძლება განვითარდეს სიუჟეტი, ფინალზე საუბარიც ხომ ზედმეტია.

ამელი ნოტომი თანამედროვე ბელგიელი მწერალია. დაიბადა 1967 წელს იაპონიაში. აქვს დაწერილი დაახლოებით 14 რომანი. აქედან ბევრმა მიიღო სხვადასხვა ჯილდო. მე პირადად ამელი გავიცანი რომანით “კრძალვითა და ცახცახით” (1999 წლის რომანი, რომელიც ასევე ითარგმნება როგორც “შიშითა და თრთოლვით”). რომანი ავტობიოგრაფიულია, მოგვითხრობს ერთ ბელგიელ გოგონაზე, რომელსაც ბავშვობაში ღმერთობა სურს, საბოლოოდ კი იაპონიაში, ერთ-ერთ კომპანიაში დაიწყებს თარჯიმნად მუშაობას. გოგონას არც ნიჭი აკლია, არც მონდომება და არც შრომისმოყვარეობა, მაგრამ ის მაინც ვერ მიაღწევს კარიერულ წინსვლას, ნაწილობრივ უცხო კულტურის არცოდნის გამო. ამ წიგნის წაკითხვის მერე დავფიქრდი, რამდენად მნიშვნელოვანია იცნობდე იმ ხალხის კულტურას ვისთანაც ურთიერთობ. კიდევ გავოგნდი იმ უცნაურობებით, რაც იაპონელ ერს ჩვევია. შეიძლება სიუჟეტი გეცნოთ: “კრძალვითა და ცახცახის” მიხედვით 2003 წელს ფილმი გადაიღეს.

“კატალინას წინააღმდეგ” _  ამ რომანის კითხვისას ცოტა არ იყოს ნერვები მომეშალა, უფრო სწორედ მთავარმა გმირებმა მომიშალეს თავიანთი თავაზიანობითა და ზრდილობით. ზედმეტი თავაზიანობა დამღუპველია! წარმოიდგინეთ, რომ თქვენთან სახლში ყოველდღე, ერთსა და იმავე დროს მოდის თვქენთვის არასასიამოვნო ადამიანი. წამოგისკუპდებათ დივანზე და 2 საათი ზის ხმისამოუღებლად, თქვენ კი არ იცით რა ქნათ, რით ასიამოვნოთ, რით შემოიყვანოთ თქვენთან კონტაქტში. მოკლედ თავს უხერხულად გრძნობთ. მაგრამ, სტუმარი ღვთისააო: თქვენც ვერ აგდებთ არასასურველ სტუმარს. მისი ვიზიტი კი ყოვედღიურად მეორდება. სულაც არ ადარდებს რომ მასპინძელს უხერხულ მდგომარეობაში აყენებს. რას იზამთ? დაავარღვევთ სტუმართმოყვარეობის წესს და არ შემოუშვებთ სახლში? რომანის გმირები ასე არ იქცევიან…

“მერკური”_ ესაა რომანი ერთ ბებრუცუნა პედოფილსა და გოგონაზე, რომელიც უყვარს.  რაც შეეხება ამ გოგოს  _აზელის_ ბოლომდე მაინც ვერ გავიგე რა გრძნობა აკავშირებს მოხუცთან: უყვარს ეს ბებერი თუ სძულს? ეს კაცი იმდენად გიჟდება თავის სიყვარულზე, რომ ოთახში ამწყვდევს და დიდი ხნის განმავლობაში იზოლაციაში ამყოფებს გარე სამყაროსგან, რათა აზელიმ არ მიატოვოს.  ესეც საკითხავია, არის კი ეს სიყვარული, როცა  ადამიანს ასე ბოროტულად ექცევი? მე მაინც მგონია რომ არა. ეს საკუთარი თავის სიყვარული უფროა.  რომანს ორი დასასრული აქვს. უმეტესობამ ერთი დასასრული ჰეფი–ენდად შერაცხა, მეორე კი _ ჰეფი–ენდის საპირისპიროდ. მე კი მგონია, რომ ორივე ენდი ჰეფია: ორივე შემთხვევაში გოგონა (აზელი) ბედნიერი რჩება.

ამელის წიგნი, რომელმაც იმედები გამიცრუა, იყო “შეყვარებულის ამხედრება”. ესაა წიგნი ბავშვობაში განცდილ უსაზღვრო სიყვარულზე, ბავშვურ ურთიერთობებსა და ომობანას თამაშზე, რომელიც მოწინააღმდეგისადმი მოპყრობისა და დამცირების უსასტიკესი მეთოდებით ძალიან ჰგავს ნამდვილ ომს. ალბათ, ბევრ თქვენგანს ჰქონია შემთხვევა, როცა ყველანაირად ცდილობ ასიამოვნო საყვარელ ადამიანს, მოიპოვო მისი მოწონება, ის კი ყურადღებას არ გაქცევს. და მხოლოდ მაშინ დაინტერესდება შენით, როცა ყურადღებას ვეღარ იგრძნობს შენი მხრიდან, როცა მას სრულიად დააიგნორებ. ეს ყველაფერი ბავშვურ თამაშს ჰგავს, თუმცა მსგავს ქცევას ზრდასრულთა ურთიერთობებშიც ხშირად ვხვდებით. სწორედ ასე იქცევა ამელის გმირის სიყავრულის ობიექტი _ იტალიელი გოგონა სახელად ელენე. ელენე სიმშვენიერის ნამდვილი განსახიერებაა, ამელის გმირი _ კი გოგონა, რომელიც ბიჭივით იქცევა, მაგრამ არც გოგონად და არც ბიჭად ყოფნა სურს _ ის უსქესო არსებად აღიქვამს თავს. “შეყვარებულის ამხედრებაც” ავტობიოგრაფიულია. რატომღაც ამ რომანისგან სხვა რამეს მოველოდი _ უფრო ღრმასა და ამაღელვებელს, რაც ალბათ, სათაურმა განაპირობა.

დიდი სიამოვნებით წავიკითხავდი ამელი ნოტომის “მკვლელის ჰიგიენას” ან “მტრის კოსმეტიკას”. თუ მოგეპოვებათ, არ დაინანოთ, მათხოვეთ, დიდად მადლიერი დაგრჩებით :))

 

 

სიყვარულს მალვა უნდა?!

არ მესმის იმ წყვილების, რომლებიც ფეისბუქის (ან სხვა რომელიმე სოც.ქსელის) ერთი ექაუნთით სარგებლობენ შემდეგი სახელებით “თაკო და იკა”, “ნატუკა და გიუნა” ან სხვა. არ მესმის ყოველი ფოტოს, ყოველი სტატუსის კომენტარებში რომ ეფიცებიან ერთმანეთს სიყვარულს. მგონია, რომ ამას სხვების დასანახად უფრო აკეთებენ. ცოტა არ იყოს, ყალბად მეჩვენება მსგავსი ქცევა :ს “როცა, ადამიანი, საჯაროდ იწყებს თავის პირად ცხოვრებაზე საუბარს და ისე შედის როლში, რომ თავად საუბრის პროცესი აღაგზნებს, პირადი ცხოვრება ინტიმურობასა და განუმეორებლობას კარგავს, სიტყვა აუბრალოებს გრძნობას.” _ ამ აზრსაც ვეთანხმები.

თუმცა, არც იმ შეყვარებულების მესმის, რომლებიც ცივები არიან ერთმანეთის მიმართ, როგორც რეალობაში, ისე სოციალურ ქსელებში, არ ეხუტებიან, არ კოცნიან ერთმანეთს, იშვიათად თუ დადიან ერთად ივენთებზე, კვირაში ერთი შეხვდერით შემოიფარგლებიან, არასდროს ჩხუბობენ, არასდროს ამბობენ, რომ უყვართ ერთმანეთი, უფრო მეტ დროს “დაქალებსა” და “ძმაკაცებთან” ატარებენ, ფეისბუქზე დადებულ უამრავ ფოტოს შორის ერთიც არ აქვთ ერთად გადაღებული, ყოველ ღამე ტკბილ ძილს არ უსურვებენ ერთმანეთს ეგეთი “იდუმალი” შეყვარებული წყვილებიც არ მხიბლავს :ს

უნდა კი სიყვარულს მალვა? იქნებ, ვინც გაურბის საკუთარი გრძნობების საჯაროდ გამოხატვას, ამას არა გრძნობის გაუბრალოების თავიდან ასაცილებლად აკეთებს, არამედ იმიტომ, რომ არაა საკუთარ გრძნობებში დარწმუნებული?

აკრძალული კოცნა

სულ ცოტა ხნის წინ საქართველოში პირველად ჩატარდა კოცნის ფესტივალი. წყვილი, რომელმაც ყველაზე დიდ ხანს იკოცნავა (დაახლოებით 3.5 სთ), თურქეთში ეთკვირიანი საგზურით დაჯილდოვდა. მე და ჩემს შეყვარბულსაც გვინდოდა მონაწილეობის მიღება ამ კონკურსში. ერთხელ, როცა “ახალი შეყვარებულები” ვიყავით, 5 საათის განმავლობაში ვიკოცნავეთ შეუჩერებლივ :პ საბოლოოდ მაინც არ წავედით kiss party-ზე: იმ დღეს ძალიან დაღლილები ვიყავით. კონკურსი ჩატარდა და გამარჯვებულიც გამოვლინდა. ფესტივალის ამსახველ ვიდეოს კომენტარებში კი საჯაროდ კოცნით შეშფოთებულმა ადამიანებმა არ დაიშურეს სალანძღავი სიტყვები კონკურსის მონაწილეებისთვის:

“პუუუუ დქვენი გამზრდელი მო…..ან ჯოგი ხარტ”

“თქვენ მოგიტკანთ პატრონი”

“უფალმა შეგინდოსთ და გაგინათოთ გონებააა უფალს ვთხოვ ყველა თქვენნაირს გონება გაუნათოს დაა ეს ქართველებს არ შეშვენის რომ საჯაროდ ეროტიულ სცენებს დგამენ უფალმა დაგლოცოთ და გაგინათოთ გონება”

“თქვე გარყვნილების “მქადაგებლებო” და ეშმაკის მოციქულებო ათი მცნება მაინც არ წაგიკითხავთ,ქართველმა ქართველობა დაკარგა…გულწრფელად მეცოდება ყველა ასეთი ადამიანი . . “

“თქვენი დედას ***ი ეს რა არის და მე შენი დედა ***ან ირაკლი ქაჩავა ხარ თუ ვიგაც გასიებული ***. ქართულ მენტალიტეტს რომ დაკარგავ კაცი დედა კი არ უნდა გაგინონ თვალ წინ უნდა მოგი***ან. თქვენი დედა ***ან ქართველები კი არა ღორები ხართ ნაბოზვრებო ფულის გამო სულსაც კი გაყიდით მე თქვენი დედას ***ი”

“მალე მინეტი კეთებას დაიწკებენ სახალხოდ ამათი დედას ***ი”

მეტად ზრდილობიანად გამოხატავენ ხომ თავიანთ აღშფოთებას? მთელი 153 გვერდი სულ ამგვარი კომენტარებით იყო გავსებული :))

Tbilisi Open Air -ის ფეისბუქის გვერდზე ვიღაცამ დადო ორი წყვილის ფოტო, რომლებიც ერთმანეთს კოცნიდნენ კონცერტის დროს (უნდა აღვნიშნო, რომ ძალიან ბევრი მოზასავე წყვილის ნახვა შეგეძლოთ Open Air-ზე). აქაც ვერ დამალა ბევრმა კდემამოსილმა “ნამდვილი ქართული სულის” პატრონმა საკუთარი აღშფოთება და სულ “ბომჟურ სექსს დახამებული ადამიანები” უწოდა მოსიყვარულე წყვილებს. არადა მე მეგონა, რომ ყველა ნორმალურმა ზრდასრულმა ადამიანმა იცის, რომ კოცნა და სექსი განსხვავდება ერთმანეთისგან.

ამ ყველაფერს დაერთო ისიც, რომ რამდენიმე დღის წინ ლიბერალის ვებ-გევრდზე სტატია წავიკითხე, რომელიც რიყეზე ახლადგახსნილ პარკში მოქმედ აკრძალვებს ეხებოდა. ავტორი წერს: “რიყის “ყველაზე თანამედროვე და დასავლური სტანდარტების” პარკში კოცნაც აკრძალულია და დაცვის მრისხანე თანამშრომელი ამ აკრძალვის სისწორეს ასე ასაბუთებს: “აი, მე რომ ჩემს მეუღლესთან ერთად გამომევლო, ეს ხომ არ მომეწონებოდა?!” თავიდან ვიფიქრე, რომ ავტორი აჭარბებდა, ვერ წარმომედგინა, რომ მსგავსი კურიოზული შენიშვნის მიცემა შეიძლება ვინმესთვის, სანამ თავად არ დავრწმუნდი: მზიურის პარკში დაცვისგან შენიშნვა მივიღე ჯდომის წესის გამო.

მერე ეს სიუჟეტი ვნახე და სრულიად გაოგნებული დავრჩი.

რატომაა ვიღაცისთვის შეურაცხმყოფელი, თუკი ჩემს შეყავრებულს ვაკოცებ? რატომ უნდა იყოს აკრძალული სითბოსა და სიყვარულის გამოხატვა ისეთი უწყინარი ფორმით, როგორიცაა კოცნა? არავითარი კანონიერი შეზღუდვა საქართველოში საჯაროდ კოცნასთან დაკავშირებით არ არსებობს! მეტი საქმე არ გაქვთ წყვილების თვალთვალის გარდა, არიქა როდის დაიწყებენ კოცნაობას შენიშვნა რომ მვცეთო?

საბჭოთა კავშირში სექსი არ არსებობდა, საქართველოში კი, თუ ასე გაგრძელდა, მალე კოცნა აღარ იარსებებს :დ

საზოგადოებაში კოცნა აკრძალულია შემდეგ ქვეყნებში: ინდოეთში, სამხრეთ აფრიკაში… სამხრეთ კორეაში საპირისპირო სქესის წარმომადგენლებს შორის არამარტო კოცნა, ჩახუტებაც კი მიუღებელია! პაკისტანში მოკოცნავე წყვილს ქორწინების დამადასტურებელ ცნობას თხოვენ. ქორწინებაში მყოფ მოსიყვარულე წყვილს უფრო მსუბუქი სასჯელი ელის ქორწინებაში არამყოფ წყვილთან შედარებით. რა მარაზმია :ს მარტო ამის გამო არ ღირს ამ ქვეყნებში ცხორვება!

კოცნის მოწინააღმდეგენო: გარდა იმისა, რომ კოცნა ძალიან სასიამოვნოა, ის მეტად სასარგებლოა ჯანმრთელობისთვის! ამშვიდებს ნერვულ სისტემას, ხსნის დაძაბულობას, კოცნის დროს ხდება კალორიების დაწვა და ადრენალინის გამოყოფა, რაც ხელს უწყობს გულის მუშაობას.

და მაინც, აღშფოთებულო, ფრიად პატივცემულო და პატიოსანო მოქალაქეებო! მე არ მოვერიდები საყვარელი ადამიანის მიმართ სიყვარულის გამოხატვას ქუჩასა თუ პარკში და დიახაც ბევრს ვაკოცებ , თქვენ ჯინაზე! :პ

Kiss :***

Fake Love

ყველაფერს თავისი დასაწყისი და დასასრული აქვს, მათ შორის სასიყვარულო ურთიერთობებსაცო. მიუხედავად იმისა, რომ არ ვიზიარებ ამ აზრს და მჯერა მარადიული გრძნობების, განშორება ორ ადამიანს შორის ისეთივე ჩვეულებრივ და გავრცელებულ მოვლენად მიმაჩნია, როგორც მათი დაწყვილება. ყველაზე მეტად ყველანაირი ურთიერთობის დროს ვაფასებ გულწრფელობას. გულწრფელობა საჭიროა არამარტო სასიყვარულო ურთერთობის დაწყებისას ან მიმდინარეობისას, არამედ ამ ურთიერთობის დასრულების დროს. ყველაზე მეტადაც კი. როცა ორ ადამიანს აღარ აკავშირებს სიყვარული, სჯობს ყველანაირი მიკიბვ-მოკიბვის გარეშე გაესაუბრონ ერთმანეთს თავიანთ გრძნობებზე და მიიღონ ყველაზე ოპტიმალური გადაწყვეტილება მომავალში მათი ურთიერთობის შესახებ. სიტუაცია რთულდება მაშინ, როცა ორიდან მხოლოდ ერთს უქრება სიყვარულის გრძნობა. ასეთ დროსაც ადამიანს უნდა ჰქონდეს იმის შნო, რომ ერთ დროს ყოფილ შეყვარებულს აუხსნას ყველაფერი და რაც შეიძლება უმტკივნეულოად დაასრულოს ურთიერთობა. სამწუხაროდ, რეალობაში სხვანაირად ხდება ხოლმე.

განშორებისას ნათქვამი ყველაზე ყალბი ფრაზებია:

1) დავრჩეთ მეგობრებად _ ყველაზე უაზრო, ფართოდგავრცელებული და ყალბი შემოთავაზება. თუკი შეყვარებულთაგან არცერთს აღარ უყვარს ერთმანეთი და სურთ მეგობრებად ყოფნა, ეს თავისთავად მოხდება. ყველანარი პირობის მიცემის გარეშე. მაგრამ როცა ერთერთს კვლავინდებურად უყვარს მეორე და სურს მასთან ურთიერთობა როგორც შეყვარებულს, მას კი ამ დროს მეგობრობას სთავაზობენ, ასეთი ურთიერთობა ნაძალადევი და ყალბი გამოდის. მე ასეთ “მეგობრობას” ეჭვის თვალით ვუყურებ.

2) მზად არ ვარ სერიოზული ურთიერთობებისთვის _ დაშორების ეს არგუმენტი ჩემთვის ცოტა გაუგებარია, გარდა იმ შემთხვევისა, როცა ერთი ადამიანი მეორისგან მეორე დღესვე ან უახლოესი კვირების განმავლობაში დაჟინებით მოითხოვს ოჯახის შექმნას :დ თუკი ოდესმე თქვენი გოგოსგან (ბიჭისგან) მსგავს ფრაზას მოისმენთ, ჩათვალეთ, რომ არ უყვარხართ. მზადყოფნა/მოუმზადებლობა არაფერ შუაშია. ამ საკითხის გადაჭრა დაშორების გარეშეც შეიძლება, მაგალითად, თუნდაც იმის გარკვევით, როგორი ურთიერთობა სურს თქვენს გოგოს (ბიჭს).

3) შენ ძალიან კარგი ადამიანი ხარ, მე არ ვარ შენი ღირსი _ ამ წინადადების ავტორები ვერ გიბედავენ იმის თქმას, რომ უბრალოდ აღარ უყვარხართ, რადგან არ უნდათ “ცუდები” გამოვიდნენ თქვენს თვალში და “გაგაბოროტონ” (სიყვარულისგან გამწარებული ადამიანი რაზე არ არის წამსვლელი :დ), ამიტომ ყველაფერს საკუთარ თავს აბრალებენ. მსგავსმა ფრაზამ შეიძლება თვენი აღფრთოვანებაც კი გამოიწვიოს (“როგორ ვუყვარვარ, საკუთარ თავზე უკეთესი უნდა ჩემთვის”). მაგრამ თუ კარგად დაუფიქრდებით, იმ დასკვნამდე მიხვალთ, რომ როცა ადამიანს მართლა უყვარხარ, ის ყველაფერს გააკეთებს იმისთვის, რომ შეინარჩუნოს შენი თავი და “შენი ღირსი” გახდეს.

4) მიყვარხარ, მაგრამ ძალიან განვსხვავდებით ერთმანეთისგან, არ მგონია ჩვენი ურთიერთობა გამოვიდეს _ შეყვარებულთაგან ერთერთი იწყებს იმის მტკიცებას, რა კონფლიქტები და ჩხუბები გადაიტანეს ამ განსხვავებების გამო და მიდის დასკვნამდე, რომ მათ მომავალი არ აქვთ. სინამდვილეში (მითუმეტეს მაშინ, როცა მსგავს თემაზე საუბარი ურთიერთობიდან ორ-სამ თვეში შედგება), ამ ყველაფრის მიზეზი არის მობეზრება.

5) მიყვარხარ, მაგრამ ახლა რთული პერიოდი მაქვს _ რაც არ უნდა რთული პერიოდი ჰქონდეს ადამიანს, საყვარელი ადამიანის მხარდაჭერა და გვერდში დგომა არის ძალიან მნიშვნელოვანი და შვების მომტანი. ამიტომ ამ ფრაზის მთქმელი ადამიანი ტყუის და უბრალოდ უნდა თავისი გოგო (ბიჭი) თავიდან მოიცილოს ზედმეტი კითხვებისა და დადანაშაულებების გარეშე.

ჩემთვის წარმოუდგენელია, როგორ შეიძლება დაშორდეს ორი ადამიანი, თუკი მათ ისევ უყვართ ერთმანეთი. ჩემი აზრით, განშორების ერთერთი ყველაზე ნამდვილი მიზეზი არის გადაყვარება. მე მჯერა სიყვარულის უსაზღვრო ძალის :დ

პ.ს თუ გაგახსენდებათ კიდევ რამე მსგავსი ყალბი ფრაზები, მომწერეთ კომენტარებში.

როცა მოსიყვარულე ლუზერი ქმარი გბეზრდება

ერთი წამით წარმოიდგინეთ, რომ ერთი სიმპატიური და მოსიყვარულე  ქმარი გყავთ. ის უზომოდაა თქვენზე შეყვარებული, არის საუკეთესო მამა და საკუთარ ოჯახს არაფერი ურჩევნია.  გყავთ უსაყვარლესი შვილი. ნორმალური შეძლების ოჯახი გაქვთ. ბევრი საერთო და ტკბილი მოგონება გაკავშირებთ ერთმანეთთან. თქვენი თავრბუდამხვევი რომანი 6 წლის წინ დაიწყო. როგორ ფიქრობთ, იქნებით თუ არა 6 წლის მერეც ისეთი ბედნიერი, როგორც მაშინ? გეყვარებათ თუ არა ისევ ისე ის, ვისაც წლების წინ შეჰფიცეთ, რომ მუდამ მის გვერდში იდგებოდით, ჭირშიცა და ლხინშიც?

შევხედოთ ამას მეორე მხრიდან. ყველაფერი ასეთი იდეალურიც არ არის, როგორც ერთი შეხედვით ჩანს: თქვენი ქმარი ერთი ჩვეულებრივი მუშაა, არც კარგი განათლებითა და არც წამრატებული კარიერით გამორჩეული. ყოველ დილით სამსახურში წასვლამდე  ლუდს სვამს და მიუხედავად მისი პოტენციალისა, არაფრის შეცვლა არ სურს ცხოვრებაში. ერთი სიტყვით, ლუზერია…  პროვინციულ ქალაქში ცხოვრობთ. ადრე ალბათ ვერც წარმოიდგენდით, რომ აქ დარჩენა მოგიწევდათ. მეტად ნიჭიერი სტუდენტი იყავით და დიდ იმედებს ამყარებდით საკუთარ მომავალზე. მწვერვალების დაპყრობას გიწინასწარმეტყველებდნენ თქვენს პროფესიაში. მაგრამ აწმყო სხვანაირია: რიგითი მომსახურე პერსონალი ხართ და ამაოდ ცდილობთ უფრო მაღალი თანამდებობის დაკავებას. როგორ გგონიათ კმაყოფილი იქნებოდით ასეთი ცხოვრებით? ისევ ის გრძნობა გექნებოდათ თქვენი ქმრის მიმართ, როგორც ექვსი წლი წინ?

ზუსტად ასე ვითარდება მოვლენები ფილმში Blue Valentine (2010): წყვილს უყვარდება ერთმანეთი და წლების შემდეგ ეს უსაზღვრო სიყვარული სადღაც ქრება. ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი ამ ფილმის ყურებისას, განსაკუთრებით ფინალურ სცენაზე მომაწვა ემოციები. 😀 შემზიზღდა სინდი (ცოლი) და მისი როლის შემსრულებელი მიშელ უილიამსი. როგორ უნდა მიატოვო ასეთი ქმარი! მითუმეტეს, როცა მის როლს რაიან გოსლინგი თამაშობს 😛 თუნდაც ამ დიალოგის გამო ღირდა მასთან მთელი ცხოვრების გატარება: როცა მიშელი საყვედურით ეკითხება რაიანის გმირს: შენ ხომ ამხელა პოტენციალი გაქვს, რატომ არ გინდა რამე სხვა საქმეს მოკიდო ხელი (გულისხმობდა უფრო პრესტიჟულ სამუშაოს), რატომ არ გინდა მოახდინო საკუთარი თავის რეალიზება, რაიანი პასუხობს, რომ მას მოსწონს საკუთარი სამსახური, რადგან ოჯახთან უფრო მეტი დროის გატარების საშუალებას აძლევს. “რაში უნდა გარდავქმნა ეს პოტენციალი, მაინცდამაინც მაღალ ანაზღაურებაში?…  ქმრისა და მამის როლი არის ის ერთადერთი რამ, რაც მე მინდა.” ასეთი არაეგოისტი ადამიანები, რომლებიც მზად არიან მთელი საკუთარი პოტენციალი მხოლოდდამხოლოდ ოჯახს შეალიონ,  მაშინ როცა შეიძლება ბევრ სხვა სფეროში მიაღწიონ წარმატებას, ძალიან ცოტანი არიან. განსაკუთრებით კაცებში, რომელთა უმეტესობისთვის პირადი მიღწევები ყველაზე ღირებული რამაა. რაიანი ყველანაირად ცდილობს შეინარჩუნოს ოჯახი და წინანდელი ურთიერთობა ცოლთან: “მითხარი, როგორი გინდა ვიყო და გავხდები ასეთი”.

რაიან გოსლინგს უხდება ასეთი მგზნებარე შეყვარებულის იმიჯი. The Notebook (2004) შიც მსგავსად იწვოდა მისი გმირი სიყვარულით, მაგრამ იქ, Blue Valentine-სგან განსხვავებით, ყველაფერი კარგად დასრულდა. მიშელ უილიამსს რაც შეეხება, ამ ფილმში პირველად ვიხილე და იმთავითვე დაიმსახურა ჩემი გულისწყრომა. სინდის როლისთვის ის ოსკარზეც წარადგინეს ნომინაციაში საუკეთესო მსახიობი ქალი. რაც შეეხება ფილმის რეჟისორს – Derek Cianfrance-ს – აქამდე მისი არცერთი ნამუშევარი არ მქონდა ნანახი. ძალიან ბევრი ფილმია გადაღებული წარუმატებელი სასიყვარულო ურთიერთობის შესახებ, რომელიც ძალიან კარგად დაიწყო, დროთა განმავლობაში გაუარესდა და საბოლოოდ დასრულდა. განშორების მიზეზები კი ხშირ შემთხვევაში გაუგებარია. გრჩება შთაბეჭდილება, რომ ამ ყველაფრის საფუძველი არის ურთიერთობის ხანგრძლივობა. მე კი ვფიქრობ, რომ რაც არ უნდა ხანგრძლივი იყოს, სიყვარული თავისით არ გაქრება, ამას აუცილებლად აქვს სხვა მიზეზები.

Blue Valentine-ში ზუსტად ეს მიზეზებია ნაჩვენები. ამ ფილმმა კიდევ ერთხელ ხაზი გაუსვა მკაცრ რეალობას: რამდენად ეგოისტები  და ბრმები არიან ადამიანები, რომ ვერ ხედავენ და ვერ აფასებენ იმათ, ვინც ყველაზე მეტად იმსახურებს მათ ყურადღებას. ამ ფილმის ნახვა კიდევ იმიტომ ღირს, რომ ძალიან კარგადაა ნაჩვენები ყოველდღიური ურთიერთობების პატარ-პატარა და საყვარელი მომენტები: თუნდაც, როგორ ეთამაშება რაიანის გმირი შვილს, როგორ ცდილობს მის მიერ მოწონებული გოგონას ყურადღების მიპყრობას, როგორ უნდა მცირე სიხარული მიანიჭოს პანსიონატში გადმოსახლებულ მოხუცს და ა.შ.

“როგორ უნდა ენდო საკუთარ გრძნობებს, როცა ერთ დღეს გიყვარს და მეორე დღეს აღარ” – კითხულობს საკუთარი მშობლების ცივი ურთიერთობის შემხედვარე მიშელის გმირი. ამ შეკითხვას თავადვე გასცემს მოგვიანებით პასუხს საკუთარი საქციელით. მართალია, მე კი დავეჭვდი მისი გრძნობების გულწრფელობაში, მაგრამ ეს უკვე სხვა საკითხია. თქვენ როგორ ფიქრობთ, უნდა ენდო საკუთარ გრძნობებს?

 

“ბოზი” მამაკაცების თემის გაგრძელება: უნდა გვიყვარდეს თუ გვძულდეს ისინი?

თემა, რომელიც ახლა ყველაზე მეტად მაინტერესებს, არის ქალსა და მამაკაცს შორის ურთიერთობა. ამიტომ ქართულ ბლოგოსფეროში ამ თემაზე ყოველი ახალი კარგი პოსტი ძლიერ მახარებს ხოლმე. ამას წინათ ket_eva_n წერდა “ბოზი მამაკაცების” შესახებ. ამ ტიპის მამაკაცებში იგულისხმებიან ისინი, “რომლებსაც თვეში 4 შეყვარებული ყავთ, დღის მანძილზე 3 ქალთან დადიან და სამივეს ეფიცებიან, რომ ერთადერთია… მარტო სექსის გამო უნდათ შენთან კონტაქტი..” პოსტში არ ეწერა, მაგრამ შეგეძლო ამოგეკითხა შემდეგი აზრი “ოხ, ეს მამაკაცები, ყველანი ერთნაირები არიან”. (როგორც ket_eva_n–მა შემდეგში აღნიშნა, ქართველი მამაკაცების უმეტესობა მართლაც “ბოზებად” მიაჩნია). ვის უნდა დაეწერა ასეთი პოსტი, თუ არა მას, ვისაც საკუთარ თავზე განუცდია მსგავსი რამ? დიახ, როგორც ირკვევა, თავად ket_eva_n–იც “ბოზის” მსხვერპლი აღმოჩნდა: მის თბილსა და მოსიყვარულე მამაკაცს თურმე წელიწადზე მეტია სხვა შეყვარებული ჰყოლია. გამოსავალი ამ სიტუაციიდან: “ბოზ” მამაკაცთან ურთიერთობის გაწყვეტა და დაიგნორება. ყოველ შემთხვევაში ket_eva_n ასე მოიქცა და ფეისბუქზეც კი არ დაიმატა: “ვის უნდა შეყვარებული ბოზი მამაკაცი ფრენდ ლისტში”–ო.