ქვეყანა, სადაც ქალად დაბადებას ქვად ყოფნა ჯობია

იცით ქვეყანა, სადაც ქალად დაბადებას ქვად ყოფნა ჯობია, რადგან ქვა უფრო თავისუფალია აქ, ვიდრე მდედრობითი სქესის წარმომადგენელი? მათ ხმის ამოღების უფლება არ აქვთ, საკუთარ აზრებს ხმამაღლა არასდროს გამოთქვამენ. განა მარტო გარეთ, სახლშიც კი – მხოლოდ მამაკაცებს უნდა უსმინონ! უსიტყვო მორჩილება მათი ცხოვრების წესია. ქალი არავითარ გრძნობებსა და სიყვარულს არ უნდა ამჟღავნებდეს – ეს დანაშაულიც კია, რომლის სასჯელი სიკვდილია. იგი ვალდებულია მთელი ცხოვრება კაცს ემსახუროს – მამას, ძმებს, ცოტა მოგვიანებით კი ოჯახის მიერ შერჩეულ ქმარს. თუნდაც გოგონა სრულწლოვან ასაკს არ იყოს მიღწეული, მისი საქმრო კი საზიზღარი ბერიკაცი იყოს, რომელიც ჭირის დღესავით სძულს, მას სხვა არჩევანი არ აქვს – ოჯახის ნებას უნდა დაემორჩილოს. სახლი ქალის ციხეა. სახლიდან გასვლა, თუნდაც პროდუქტების შესაძენად – მხოლოდ ნაცნობი და ნათესავი მამაკაცის თანხლებითაა შესაძლებელი და აუცილებლად ჩადრით.

http://blogs.ft.com/photo-diary/2013/10/168132/

თალიბანის მმართველობამ, გაუთავებელმა შიდა დაპირისპირებებმა ბოლო მოუღეს ამ ქვეყანას. სახელმწიფოს სხვადასხვა მმართველები ენაცვლებოდნენ ერთმანეთს, ბევრი მათგანი სიცოცხლეს გამოასალმეს. აქ პრეზიდენტიც კი შეიძლება სახალხოდ ცემო, დაასაჭურისო და ჩამოახრჩო (მუჰამედ ნაჯიბულა). თალიბანმა საკუთარი წესები შემოიღო ხელისუფლებაში მოსვლისას (1996 წელს), აკრძალა მუსიკა (დაკვრა და კასეტებით ვაჭრობა), ცეკვა, წვერის გაპარსვა, სურათები (რის გამოც უამრავი სურათიანი წიგნი და გამოსახულებიანი ნივთი განადგურდა), ევროპული ვარცხნილობა… ყველა მოქალაქე ვალდებული იყო ელოცა განსაზღვრულ დროს. შეიქმნა “წესრიგის დამყარებისა და ცოდვათა დაძლევის სამინისტრო”, რომელიც ატარებდა სადამსჯელო ღონისძიებებს ამ წესების დამრღვევთა მიმართ. შემდეგ იყო 11 სექტემბერი: აშშ-ში მომხდარი ტერორისტული აქტებიდან ორი თვის თავზე თალიბანი მმართველობიდან ჩამოაგდეს. მაგრამ არეულობები, მართალია იმ დოზით არა, მაგრამ მაინც გაგრძელდა.

ერთგული ქმრები და ბედნიერი ცოლები

სამსახურიდან  სახლში დაბრუნებულ ქმარს წინსაფარმოხვეული ცოლი ეგებება. წუთში გაუწყობს სუფრას. ახალგამომცხვარ ხაჭაპურებს დააგემოვნებინებს. ძილის წინ პერანგს გაუუთოებს მეორე დღისთვის, ტანსაცმელს გაუმზადებს.  ეს სცენა, ერთი შეხედვით ვიღაცისთვის ოჯახური იდილია, სინამდვილეში ერთი დიდი სიყალბეა. ამ სიყალბეს რომ გრძნობ, გული გერევა. მერე რა, რომ ზემოთ ხსენებულ “იდილიაში” ცოლს ქმრის მორჩილი შინამოსამსახურის როლი ენიჭება: მერე რა, რომ საჭმლის დამზადება, სახლის დალაგება, დარეცხვა, ბავშვების მოვლა ოჯახში მხოლოდ ერთ ადამიანს _”სუსტ” სქესს ევალება, მერე რა, რომ ქმარი დროდადრო, როცა ცოლი ბეზრდება, სხვებთან იკმაყოფილებს სექსუალურ მოთხოვნილებებს, და მერე რა რომ, ოჯახის დიასახლისის პატივისცემას ოჯახის თავი უფრო ხშირად სადღეგრძელოებში ავლენს, ვიდრე რეალობაში. მაინც ყველა ბედნიერია. თუ გგონიათ, რომ ახალგაზრდა თაობების ქართულ ოჯახებში საქმე სხვაგვარადაა და მსგავსი რაღაცები აღარ ხდება, ცდებით.

“მკვლელი” დედები vs “მკვლელი” მამები

16 წლის ხარ. გაგიჟებით გიყვარდება ყველაზე პოპულარული ბიჭი შენს უბანში. ერთ მშვენიერ დღეს ისიც მოგაქცევს ყურადღებას, გეტყვის რომ ძალიან მოსწონხარ, მოკლედ წყვილი ხდებით. შენს სიხარულს საზღვარი არ აქვს.  ამ ბედნიერ სასიყვარულო ურთიერთობას სექსიც მოყვება, შენთვის პირველი.  გაკვრით გსმენია კონტრაცეპტივების შესახებ და პირველი ინტიმური ურთიერთობის დროს არც შენ და არც შენი გულისსწორს  აზრად არ მოსდის თავის დაცვა.  ამას მოყვება არასასურველი ორსულობა. შენ შოკში ხარ, არ იცი რა უნდა გააკეთო. შენი ბიჭი კი სწრაფად პოულობს გამოსავალს: რადგან თქვენ ჯერ ძალიან ახალგაზრდები ხართ და არ ხართ მზად მსგავსი პასუხისმგებლობსთვის, ის აბორტს გირჩევს. შენც ფიქრობ, რომ სხვა გზა არ გაქვს და მიყვები მის რჩევას.  ამ დღიდან საზოგადოებისთვის ხდები “მკვლელი დედა”.

ის, რაც ყველამ უნდა იცოდეს

ბარგის ჩალაგება ჩემთვის ერთი რუტინული პროცესია. სადმე წასვლამდე რამდენიმე დღით ადრე ვიწყებ იმაზე ფიქრს, რა წავიღო. არ მიყვარს როცა ამ პროცესის დაჩქარებულად წარმართვა მიხდება _ ასეთ შემთხვევაში დიდი შანსია რამე დამრჩეს. თბილისში წამოსვლამდე მე და ჩემი შყვარებული ვწუწუნებდით ბარგს რა ჩაალაგებსო. ამის გაგონებაზე ერთმა ჩვენმა მეგობარმა (მამრობითი სქესის :პ) გაოცებულმა შეყვარებულს ჩემზე მიუთითა: აბა, ეს რისთვის გყავსო. არ გამკვირვებია: ქართველი კაცების დიდი რაოდენობა (ყოველ შემთხვევაში მე ბევრს ვიცნობ) ისეთი ელემენტარული საქმის გასაკეთებლად, როგორიცაა ბარგის ჩალაგება, არასოდეს იწუხებს თავს. ამის გაკეთება ჯერ მათ დედებს აბარიათ, დაქორწინების შემდეგ კი _ ცოლებს. ბარგის ჩალაგება ერთადერთი რამ არაა, რასაც მამრობითი სქესის წარმომადგენლები სხვებს აბარებენ: ლოგინის მილაგება, მაგიდის გაწყობა, ჭამის შემდეგ საკუთარი თეფშის გარეცხვა, საკუთარი ნივთების დალაგება, “ნასკების” ან თუნდაც საცვალის გარეცხვა ქალის “პრეროგატივად” მიიჩნევა.

ვერ ვიტან როცა მაგიდის გაწყობაზე მიდგება საქმე და მამრობითი სქესის წარმომადგენლები დამშეულ თვალებს შემოანათებენ იქ მყოფ ქალებს და მიუხედავად იმისა, რომ სრულიად უსაქმურნი და დასვენებულები არიან ბრძანებას გასცემენ: “აბა, დატრიალდით ახლა!” არადა ეს ზემოთჩამოთვლილი საქმენი არც სპეციფიკურ ცოდნას მოითხოვს და არც განსაკუთრებულ ნიჭს. ელემენტარული რამაა ჭამის შემდეგ მაგიდიდან შენი დაყრილი ნამცეცები გადაწმინდო ან თეფშზე საჭმელი გადმოიღო, რა საჭიროა ამისთვის დამხმარე? მესმის, რომ სასიამოვნოა როცა სხვები გემსახურებიან, მაგრამ მთელი ცხორვება ასეთ უსუსურ მდგომარეობაში ყოფნა გამაღიზიანებელია. არის ელემენტარული რაღაცები, როგორც პირადი ჰიგიენის დაცვაა, რასაც ყველა თვითონ უნდა აკეთებდეს. ვერ წარმომიდგენია, ადამიანი, რომელიც საცვალს ვერ ირეცხავს, როგორ უნდა გახდეს დამოუკიდებელი?

რატომ ქორწინდებიან საქართველოში

1) სექსის გამო. რადგან საზოგადოებას ქროწინებამდელი სექსის მიმართ უარყოფითი დამოკიდებულება აქვს, ამიტომ წყვილი, რომელსაც უბრალოდ სექსი სურს, ამ სურვილს “ნიღბავს” ოჯახის შექმნის სურვილით. ეს ერთგვარად თავის მოტყუებაა. სინამდვილეში ოჯახის შექმნა ბევრად საპასუხისმგებლო რამეა და ასეთ ოჯახებს ხშირ შემთხვევაში დიდი მომავალი არ აქვთ.

2) საზოგადოებაში არსებული ნორმის გამო. დავუშვათ, ხარ 30 წლის ადამიანი, გაქვს საშუალო შემოსავლის მქონე სამსახური და სახლი. ყოველდღე შორეული თუ ახლო მეგობრებისა ან ნათესავების ნახვისას იძულებული ხარ პასუხი გასცე შემდეგ კითხვას: ცოლი როდის მოგყავს? ან როდის თხოვდები? შეიძლება შენ სულაც არ გინდა ოჯახის შექმნა, მაგრამ მაინც ქორწინდები: იმიტომ რომ უკვე დროა და იმიტომ, რომ წესია ასეთი. აბა, ოჯახის გარეშე ხომ არ დარჩები?!

3) მშობლების თხოვნით. ზოგჯერ მშობლებს ძალიან უნდათ რამე სიახლე, უნდათ მოესწრონ საკუთარი შვილის ოჯახს, პატარა ბავშვის დანახვისას გულში სითბო ეღვრებათ და ერთი სული აქვთ საკუთარ შვილიშვლს როდის იხილავენ, ან სულაც მობეზრდათ ოჯახური საქმეები: სახლის დალაგება-საჭმლის დამზადება და ვინმე დამხმარე სურთ. ამიტომაც გულს უწვრილებენ შვილს თხოვნით: მეიყვანე ცოლიიი. ცოლის მოყვანა ამ შემთხვევაში საუკეთესო გამოსავალია! ის ხომ უფასო დამლაგებელ-მზარეულია! თან ერთგვარ სიახლესაც შეიტანს ოჯახში და უფრო საინტერესოს გახდის ცხორვებას. ხშირ შემთხვევაში ცოლ-ქმარი შვილს დედამთილის ან მამამთილის სახელს არქმევს. ასეთ წყვილს გარანტირებული აქვს საკუთარი ოჯახური ცხოვრების მშობლების ნება-სურვილის მიხედვით განგება. დიდი ალბათობაა, რომ დამოუკიდებელ ერთეულად მათი ოჯახი ვერ ჩამოყალიბდება.

4) ქორწნდებიან იმიტომ, რომ უწევთ _ სამწუხაროდ, არაფერი სმენიათ კონტრაცეფციის საშუალებების შესახებ. თუმცა, ეს საუკეთესო შემთხვევაში ხდება. სხვა შემთხხვევაში ეს ამბავი ბევრად ცუდად _ აბორტის გაკეთებით_ შეიძლება დამთავრდეს.

5) ფინანსური მდგომარეობის გამო _ იმ ადამიანისთვის, რომელსაც უნდა ბევრი ფული, ეზარება მუშაობა და კომფორტულად გრძნობს თავს სხვის ხარჯზე, საუკეთესო გამოსავალია შეძლებული ქმრის/ცოლის მონახვა.

6) იძულების გამო _ ამ შემთხვევაში საუბარია მდედრობითი სქესის წამომადგენლებზე. მართალია, “ქალის მოტაცება” ცოტა არ იყოს წარსულს ჩაბარდა, მაგრამ ეს ჩვეულება მაინც შემონახულია, განსაკუთებით პროვინციებში.

ესაა იმ მიზეზთა მცირე ჩამონათვალი, რის გამოც, ჩემი აზრით, ოჯახი არ უნდა შექმნა, თუმცა, რეალობაში ხშირად ზუსად ამის გამო ქორწინდებიან. თქვენ რას დაამატებდით ამ ჩამონათვალს?

მცირე საყვედური ქართველ მამებს :)

ამასწინათ უცხოეთში მყოფი მეგობარი მიყვებოდა როგორ აძინებს თავის ორი წლის შვილს: ჯერ ერთ ჭიქა რძეს ასმევს, აბანავებს, კბილებს უხეხავს, პიჟამოს აცმევს, ლოგინში აწვენს დათუჩასთან ერთად, აკოცებს და ღამემშვიდობისას ეუბნება. ერთი საყვარელი ძილისწინა რიტუალია მოკლედ 🙂 რა კარგი მამა ყოფილხარ, შენს შვილს გაუმართლა-მეთქი,_ ვუთხარი. რას ამბობ, ეს ხომ იგივეა რომ გითხრან, რა კარგი ქმარი ხარ შენს ცოლს ყოველდღე რომ არ ცემო. შეიძლება ასეთი ქცევა და ზრუნვა შვილზე მართლაც ელემენტარული იყოს. თუმცა, საქართველოში რომ ასე არ არის და მამებს შვილებთან (მცირეწლოვნებს ვგულისხმობ) უფრო დისტანციური დამოკიდებულება რომ აქვთ, ეგეც ხომ ნათელია. მიიჩნევა, რომ ბავშვის ჩაცმა, ბანაობა, მისთვის პამპერსების გამოცვლა, დაძინება, ჭმევა (თუ ჭამა?) დედის საქმეა. მამის ფუნქცია კი ოჯახში ფულის შემოტანით შემოიფარგლება. ერთი-ორჯერ შვილს თავზე ხელი თუ გადაუსვა, ეგეც საკმარისია. თუ არ მეთანხმებით,თქვენ თავს კითხეთ: რამდენად ხშირად გაბანავებდათ მამა? რამდენად ხშირად გიცვლიდათ პამპერსებს? გაძინებდათ? გეთამაშებოდათ? გასეირნებდათ? გიკეთებდათ საჭმელს და გაჭმევდათ?გიკითხავდათ ზღაპრებს ძილის წინ ან გიმღეროდათ? დაყავდით ბაღში? მცირე გამოკითხვა ჩავატარე ჩემს მეგობრებში და ამ კითხვებზე უმეტესწილად უარყოფითი პასუხი მივიღე.

არ ვიცი, რისი ბრალია ეს, მამებს უტყდებათ მსგავსი ქცევები (თუნდაც პამპერსის გამოცვლა შვილისთვის), ეზარებათ, დრო არ რჩებათ თუ უბრალოდ ფიქრობენ, რომ ეს მათი საქმე არაა? მე მაინც ვფიქრობ, რომ ასეთ დამოკიდებულებას სტერეოტიპები იწვევენ. თუმცა, უნდა აღვნიშნო, რომ ჩემი დაკვირვებით, წინა წლებთან შედარებით სიტუაცია შეიცვალა: ახლა ბევრად უფრო ხშირად დაინახავთ პარკებში შვილთან მოსეირნე ან მოთამაშე მამებს. ნაცნობებშიც უფრო მეტად მოიძებნებიან მზრუნველი და ყურადღებიანი ახალგაზრდა მამიკოები : )

ჩემი აზრით, ქალიც და მამაკაციც თანაბრად უნდა იყოს ჩართული ბავშვის აღზრდაში. მხოლოდ გენდერული თანასწორობის გამო არა, რა თქმა უნდა. პირველ რიგში შვილის გამო _ სრულყოფილ პიროვნებად რომ ჩამოყალიბდეს და კიდევ, თავისუფალი იყოს გენდერული სტერეოტიპებისგან. ცოლისთვისაც დიდი მხარდაჭერაა, როცა ხედავს როგორ უვლის შვილს მისი ქმარი. ასე, რომ მე მიყვარს მზრუნველი მამიკოები! :))

იქ არ მოხვდით

მე არ ვიტრიალებ სამზარეულოში ციბრუტივით, სულაც არ მაინტერესებს რუტინული საოჯახო საქმეები…

მე არ გავრეცხავ ქმრის “ნასკებს”, ან მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ თვითონაც თანახმა იქნება ჩემი “ნაკსების” გარეცხვაზე…

მე არ დაველოდები ქმარს გვიანობამდე და არ შევეხვეწები ტელეფონით “მალე მოდი –მეთქი”. ამის ნაცვლად წავალ სადმე კარგ წვეულებაზე და ქმარზე გვიან დავბრუნდები სახლში…

ქმარს არ გავუბურღავ ტვინს თხოვნებით “ბევრი არ დალიო”: მასზე ორჯერ მეტს დავლევ, ისე რომ მის ინტერესებში უფრო შედიოდეს ჩემზე ნაკლების დალევა.

არცერთი კაცის ღალატს არ გავამართლებ ფრაზით, რომ “ბოლო–ბოლო კაცია”.

არ ჩავიცვამ მაღალქუსლიან ფეხსაცმელსა და მოკლე კაბას მხოლოდდამხოლოდ იმიტომ, რომ ვიღაცას თავი მოვაწონო.

მე არ დაველაპარაკები შეყვარებულს (ქმარს, ბოიფრენდეს, გულისსწორს…) დაყენებული სექსუალური ხმით და არასოდეს მოვისაყვარლებ თავს.

ჩემგან ვერ მოისმენთ ფრაზას “ყველა კაცი ერთნაირია” ან “ქალს არ უნდა ენდო”. ნურც ჩემთან საუბარში გამოიყენებთ მსგავს სულელურ წინადებებს. 🙂

და კიდევ ვინ მოსთვლის რამდენ რამეს არ ვიზამ. უბრალოდ ახლა არ მახსენდება.(ჩავასწორებ პოსტს როცა გავიხსენებ 🙂 )

მე ვერ გავამართლებ თქვენს გენდერულ სტერეოტიპებს.

როცა ნომერი ეშლებათ და ჩემთან სახლში ხვდებიან დარეკვისას, დედაჩემი აქცენტით და ძალიან სასაცილოდ ეუბნება ხოლმე “ტკვენ იკ არ მოხვდიტ”. ხოდა ასე, რომ sorry, მაგრამ თქვენ იქ არ მოხვდით!

 

 

 

“ბოზი” მამაკაცების თემის გაგრძელება: უნდა გვიყვარდეს თუ გვძულდეს ისინი?

თემა, რომელიც ახლა ყველაზე მეტად მაინტერესებს, არის ქალსა და მამაკაცს შორის ურთიერთობა. ამიტომ ქართულ ბლოგოსფეროში ამ თემაზე ყოველი ახალი კარგი პოსტი ძლიერ მახარებს ხოლმე. ამას წინათ ket_eva_n წერდა “ბოზი მამაკაცების” შესახებ. ამ ტიპის მამაკაცებში იგულისხმებიან ისინი, “რომლებსაც თვეში 4 შეყვარებული ყავთ, დღის მანძილზე 3 ქალთან დადიან და სამივეს ეფიცებიან, რომ ერთადერთია… მარტო სექსის გამო უნდათ შენთან კონტაქტი..” პოსტში არ ეწერა, მაგრამ შეგეძლო ამოგეკითხა შემდეგი აზრი “ოხ, ეს მამაკაცები, ყველანი ერთნაირები არიან”. (როგორც ket_eva_n–მა შემდეგში აღნიშნა, ქართველი მამაკაცების უმეტესობა მართლაც “ბოზებად” მიაჩნია). ვის უნდა დაეწერა ასეთი პოსტი, თუ არა მას, ვისაც საკუთარ თავზე განუცდია მსგავსი რამ? დიახ, როგორც ირკვევა, თავად ket_eva_n–იც “ბოზის” მსხვერპლი აღმოჩნდა: მის თბილსა და მოსიყვარულე მამაკაცს თურმე წელიწადზე მეტია სხვა შეყვარებული ჰყოლია. გამოსავალი ამ სიტუაციიდან: “ბოზ” მამაკაცთან ურთიერთობის გაწყვეტა და დაიგნორება. ყოველ შემთხვევაში ket_eva_n ასე მოიქცა და ფეისბუქზეც კი არ დაიმატა: “ვის უნდა შეყვარებული ბოზი მამაკაცი ფრენდ ლისტში”–ო.

რატომ ეშინია კაცს გენდერული თანასწორობის?

“ამ ირანელ ქალს სიკვდილით დასჯა ემუქრება. ის ქმრის ღალატშია ბრალდებული და 5 წელია ციხეშია. ორი წლის წინ მას 99 როზგი მოხვდა. ახლა კი გაახვევენ თეთრ ზეწარში, ყელამდე მიწაში ჩაფლავენ და ქვებს დაუშენენ. ქვებს საგანგებოდ შეარჩევენ _ არც ძალიან დიდი უნდა იყოს, პირველივე ქვამ არ მოკლას, რომ სიკვდილით დასჯის პროცესი საჭიროზე … ხანმოკლე არ აღმოჩნდეს; და არც ძალიან პატარა _ კენჭებით ადამიანს ვერ მოკლავ.” რამდენიმე დღის წინ ეს ინფორმაცია ფეისბუქის ვოლზე ვნახე. უმეტესობამ ალბათ იცის, რომ ირანში ქალები სასტიკ დისკრიმინაციას განიცდიან და ბევრად დაუცველები არიან მამაკაცებთან შედარებით: მაგალითად მაშინ, როცა ქალს ღალატისთვის ქვების ჩაქოლვით სჯიან, კაცს შეუძლია ჰყავდეს ოთხი ოფიციალური ცოლი. გაყრის შემდეგ 7 წელზე ზევით ბავშვები მამასთან რჩებიან. ქალი ვერ გახდება ქვეყნის პრეზიდენტი. ქალი ვერ ჩაიცვამს ისე როგორც მოუნდება: არსებობს ჩაცმულობის ნორმა – აუცილებელია თავსაბურავით სიარული და ტანის დაფარვა.  აკრძალულია ასევე მაკიაჟის გაკეთება. ირანში გენდერული თანასწორობის არსებობაზე საუბარი ზედმეტია. 

სად უნდა ვეძებოთ ქართველი ქალების მიგრაციის მიზეზი

სიდუხჭირის გამო ქალი იძულებულია წავიდეს საზღვარგარეთ. იქ დღედაღამ დაუღალავად მუშაობს, გამომუშავებულ ფულს კი საქართველოში დარჩენილ ოჯახს უგზავნის. ამ ფულით შვილი ახალ მობილურს ყიდულობს, სახლში ევრორემონტს აკეთებენ, ქმარი საყვარელსაც ამით არჩენს. მოკლედ ცხოვრებას იწყობენ ქმარიც, შვილიც და ქმრის საყვარელიც. ეს ყველაფერი საზღვარგარეთ მომუშავე ცოლის მიერ გამოგზავნილი ფულის ხარჯზე ხდება. ალბათ ბევრისთვის ნაცნობი სიტუაციაა. ზოგმა შესაძლოა ამ ქალში მეზობელი, ნათესავი, ან სულაც საკუთარი დედა ან ცოლი ამოიცნოს. სამწუხარო რეალობაა. მაინც რა არის ქართველი ქალების მიგრაციის მიზეზი? მძიმე ეკონომიკური მდგომარეობა? თუ სხვა მიზეზებიც გამოიძებნება? ზუსტად ამ თემას ეხებოდა ამას წინათ გოეთეს ინსტიტუტში გამართული დისკუსია. დისკუსიამდე ნინო ფურცხვანიძის დოკუმენტური ფილმი “რა თქმა უნდა ამერიკაში” აჩვენეს. საინტერესო ფილმია: მთავარი გმირი ქეთინო ხარშილაძე ბავშვობიდან ოცნებობს ამერიკაში წასვლაზე. ერთ მშვენიერ დღესაც ოცნება აუხდება: ის არალეგალური გზით ამერიკაში გაემგზავრება. ქეთინო აღწერს, როგორ ხდება კანონის დარღვევით მიგრანტების გადაყვანა ამერიკაში, რამდენად რთული და საშიში საქმეა ეს. ქეთინოს იჭერენ და ის ამერიკულ ციხეში ხვდება, მაგრამ ფილმის გმირი მაინც ბედნიერია. ამერიკული ციხე მისთვის კურორტივითაა. ქეთინო ამბობს, რომ ეს არალეგალური მოგზაურობა მისთვის საინტერესო და მრავალფეროვნებით აღსავსე იყო. მან უდიდესი გამოცდილება მიიღო. მომავალი მეუღლეც, ჯონი, ამერიკაში გაიცნო. რამდენიმე წლის მერე ქეთინოს ისევ საქართველოში აბრუნებენ. ახლა ის ისევ აქაა და ისევ ამერიკაში წასვლაზე ოცნებობს.

“მიგრაცია არ არის მხოლოდ ეკონომიკური მოტივით განპირობებული”, – აღნიშნა დისკუსიაზე ფილოსოფოსმა ლელა გაფრინდაშვილმა. “ერთერთი დაფარული მოტივია კარჩაკეტილობისგან, ერთფეროვნებისგან თავის დაღწევა, თავისუფლების მოპოვების მოტივი”. ლელა გაფრინდაშვილმა მაგალითად მოიყვანა ერთერთი შეძლებული ქართველი ქალბატონის ამბავი, რომელიც, მიუხედავად შესანიშნავი ეკონომიკური მდგომარეობისა, საზღვარგარეთ სამუშაოდ წავიდა და თბილისში დატოვა ქმარ-შვილი. “ძალიან ბევრმა ემიგრირებულმა ქალმა ხელახლა აღმოაჩინა საკუთარი თავი”.

მართლაც, უცხო ქვეყანაში ყოფნა უდიდეს თავისუფლებას განიჭებს. შენ შეგიძლია თავი შორს დაიჭირო როგორც იქაური, ასევე შენი კულტურისაგან, შენ აღარ ხარ შებოჭილი მშობლიური დაუწერელი სოციალური ნორმებით. უცხოელობა – ეს ერთგვარი მომგებიანი როლია.

მიუხედავად იმისა, რომ მიგრაციას აქვს უარყოფითი მხარეები (შორდები შენს ოჯახს, ეწევი მძიმე სამუშაოს), მას პლუსებიც გააჩნია: ახალი გარემო საუკეთესო საშუალებას ქმნის იმისთვის, რათა გაერკვე შენს თავში, ხელახლა აღმოაჩინო ის, მოიპოვო შინაგანი თავისუფლება, მიიღო უდიდესი გამოცდილება. თუ გვინდა, რომ ქალებმა არ მიატოვონ ოჯახები, მარტოოდენ ეკონომიკური მდგომარეობის გამოსწორების გზით ეს შეუძლებელი იქნება. ცოტა უფრო მეტი ყურადღება დაუთმეთ საკუთარ ცოლებსა და დედებს, უფრო მეტი თავისუფლება მიანიჭეთ – ასეთ დასკვნამდე მივედი დისკუსიის შემდეგ 😀