კინოსეანსი – ოსკაროსანი ფილმები (N4)

პოსტში ტრადიციულად მიმოვიხილავ ოსკარის მომპოვებელ თუ უბრალოდ ნომინანტ ფილმებს, რომელთა ნახვაც ოსკარის დაჯილდოების 87-ე ცერემონიამდე მოვასწარი.

ბერდმენი 

• გამარჯვებული ნომინაციაში “საუკეთესო ფილმი” 

“ბერდმენი” ჩემთვის ფილმთა იმ კატეგორიას მიეკუთვნება, როდესაც უბრალოდ ვერ ვხვდები, რატომ აღფრთოვანდა ხალხი ასე ძალიან (ისევე როგორც თავის დროზე ვერ აღვფრთოვანდი “უოლ სტრიტის მგელით” თუ “მანდარინებით”). ამ აზრის გამო ბევრი კინომანის გულისწყრომაც დავიმსახურე :დ მართალია, ფილმში კარგი დიალოგებია, მუსიკალური გაფორმებაც კარგია, ოპერატორული ნამუშევარიც და ა.შ. მაგრამ ეს არ იყო საკმარისი იმისთვის, რომ განსაკუთრებულად მომწონებოდა, პირიქით – ძალიან მოსაწყენი მეჩვენა. თითქმის ყველა მომენტში გამოვიცანი როგორ განვითარდებოდა მოვლენები. ერთი იმას ვერ მივხვდი, რომ დასაწყისში თავად ბერდმენის დადგმული იყო უბედური შემთხვევა მისთვის არასასურველი მსახიობის მოსაშორებლად. ფილმის დასასრულიც ბანალური იყო – თითქოს რეჟისორს ფანტაზია აღარ ეყო და ამიტომ დაამთავრა ფილმი ასე გაურკვევლად – დაე, მაყურებელმა თავად გადაწყვიტოს ბერდმენის ბედიო.

Boyhood (ბავშვობა)

• ნომინაცია “საუკეთესო ფილმი”, ნომინანტი

ეს არის კეთილი ფილმი ერთი ბიჭისა და მისი ოჯახის ცხოვრებაზე. “ბავშვობის” გმირი ეკრანზე თვალსა და ხელს შუა იზრდება ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით: ფილმის გადაღება 12 წელს მიმდინარეობდა ერთი და იმავე მთავარი მსახიობების მონაწილეობით. ძალიან რეალისტური ფილმია, ზედმეტი “კვანძის შეკვრებისა” და “სიბრძნე-ფილოსოფიების” გარეშე. გამიხარდებოდა, რომ ნომინაციაში “საუკეთესო ფილმი” მას გაემარჯვა “ბერდმენის” ნაცვლად.

ამერიკელი სნაიპერი

• ნომინაცია “საუკეთესო ფილმი”, ნომინანტი

რატომ მოხვდა საერთოდ ეს ფილმი ნომინანტთა შორის, გაუგებარია. რაღა ეგ და რაღა “რემბო”. ყოველ შემთხვევაში, დასაწყისში ძალიან მივამსგავსე “რემბოს”. ომი ერაყში ამერიკელი კინემატოგრაფისებისთვის ისეთივე საყვარელი და მტკივნეული თემაა, როგორც ქართველებისთვის 90-იანი წლები. კლინტ ისტვუდის ეს ნამუშევარი  “The Hurt Lockers” ჰგავს, თუმცა, ეს უკანასკნელი ბევრად სჯობია.

Still Alice (ჯერ კიდევ ელისი)

• ნომინაციაში “საუკეთესო მსახიობი ქალი” გაიმარჯვა ფილმის მთავარი როლის შემსრულებელმა – ჯულიანა მურმა

არ ვიცი რამდენად რეალისტურად იყო ნაჩვენები ფილმში ალცჰაიმერით დაავადებული ადამიანის ამბავი, მაგრამ, საინტერესო და გულისამაჩუყებელი კი იყო. Still Alice მოგვითხრობს როგორ იცვლება ჯულიანა მურის გმირისა და მისი ოჯახის წევრების ცხოვრება მეხსიერების თანდათანობით დაკარგვასთან ერთად. ერთადერთი მანუგეშებელი ფილმში ჯულიანას გმირის საუცხოო ოჯახია, რომელიც ყველანაირად უდგას მას გვერდში ამ მძიმე დაავადების დროს.  ჯულიანა იმსახურებდა ოსკარს! )) Still Alice კი ერთხელ საყურებლად ღირს.

ყველაფრის თეორია

• ნომინაცია “საუკეთესო ფილმი” – ნომინანტი, ნომინაციაში “საუკეთესო მსახიობი მამაკაცი” გაიმარჯვა ფილმის მთავარი როლის შემსრულებელმა ედი რედმეინმა

ფილმი ცნობილი ფიზიკოსის – სტივენ ჰოკინგისა და მისი ცოლის ურთიერთობის შესახებაა. ალბათ, ყველას ახსოვს, სოციალურ მედიაში ფრიად პოპულარული აქცია თავზე ყინულიანი წყლის გადასხმით – Ice Bucket Challenge, რომელიც გვერდითი ამიოტროფული სკლეროზით დაავადებულ ადამიანთა დასახმარებლად იყო მიმართული. სტივენ ჰოკინგი ერთ-ერთია მათ შორის, ვისაც ახალგაზრდა ასაკში განუვითარდა ეს დაავადება. მიუხედავად ამისა, ფიზიკოსმა ფარ-ხმალი არ დაყარა და ბევრ წარმატებას მიაღწია ცხოვრებაში. სტივენმა მისი როლის შემსრულებელს, ედი რედმეინს, ოსკარის მოპოვება facebook-ში გულთბილი სტატუსით მიულოცა.

Gone Girl (გაუჩინარებული ქალი)

• ნომინაცია “საუკეთესო მსახიობი ქალი” როზამუნდ პაიკის თამაშისთვის

ამ ფილმის ყურება ნამდვილად ღირდა. ალბათ, ერთ-ერთი ყველაზე საინტერესო და დამაინტრიგებელი ფილმი იყო ოსკარზე წარდგენილთა შორის. ქალი ქორწინებიდან მეხუთე წლის თავზე უბრალოდ ქრება, ეჭვების მთავარი ობიექტი კი მისი ქმარი ხდება. მაგრამ ჩამთრევ სიუჟეტს მიღმა ადამიანთა შორის სასიყვარულო ურთიერთობებია, რომლებიც მუდამ იცვლება, განსაკუთრებით კი ქორწინების შემდეგ. ერთი სიტყვით, ჩემი ფავორიტი ფილმია.

ოსკარის გარეშე არ დარჩენილა ბოლო დროს ჩემზე ყველაზე დიდი შთაბეჭდილების მომხდენი ფილმი Interstellar – მან ნომინაციაში “საუკეთესო ვიზუალური ეფექტები” გაიმარჯვა. თუმცა, ჩემი აზრით, ბევრად მეტს იმსახურებს.

სხვა ფილმებზე, სხვა დროს, სხვა პოსტში დავწერ ))

TeenSpirit

 

 

სულმოუთმენლად ველოდი ამ ფილმის გამოსვლას ეკრანებზე. გუშინ ჩემს ლოდინს ბოლო მოეღო: კინოთეატრ რუსთაველში TeenSpirit -ის პრეიმიერა გაიმართა. ესაა ფილმი ახალგაზრდა ქართველ მუსკიკოსებზე. მუსიკოსებზე, რომლებსაც უნდათ ალბომის გამოშვება, მაგრამ არ აქვთ ამისთვის ფული. მუსიკოსებზე, რომლებისთვისაც მუსიკა არ არის შემოსავლის წყარო და ამიტომაც ბევრისთვის მომავალში ის ჰობიდ რჩება მანამდე, სანამ მუსიკოსის პოტენციას მისი სხვა საქმიანობა არ შთანთქავს და მუსიკოსი ბუღალტრად, პროგრამისტად ან სხვა, აბსოლუტურად გასხვავებული პროფესიის ადამიანად  გადაიქცევა. დიახ, სევდიანი რეალობაა, ძნელია საქართველოში მუსიკით ცხოვრება (თუ ნინო ჩხეიძე არ ხარ:დ) და არ აქვს მნიშვნელობა რა არის ამის მიზეზი: მცირე და ჩამოუყალიბებელი  მუსიკალური ბაზარი, ალტერნატიული მუსიკიდამი გულგრილი მსმენელი თუ მუსიკოსების უნიჭობა. 

ბუნებრივი სილამაზე vs ხელოვნური სილამაზე

უკმაყოფილო ხართ თქვენი მკერდის მცირე ზომით? პლასტიკური ქირურგები შეძლებენ მისი ფორმისა და ზომის დახვეწას.
გრძელი და უშნო ცხვირი გაქვთ? ცხვირის რინოპლასტიკა გიშველით.
გაღიზიანებთ ცხიმოვანი ქსოვილები თქვენს სხეულზე? არც დიეტა და არც ვარჯიში გშველით? ლიპოსაქციაა თქვენი მხსნელი.

განსხვავებით წინა საუკუნეებისგან დღეს ადამიანს შეუძლია თავისი სურვილისამებრ შეცვალოს საკუთარი გარეგნობა. ძალიან ბერვი ადამიანი აკრიტიკებს გარეგნობის შეცვლის ხელოვნურ მეთოდს: პლასტიკურ ქირურგიას. ეს მეთოდი ადამიანს ბუნებრიობას ართმევს და მის გარეგნობას ერთფეროვანსა და სტანდარტულს ხდის. პლასტიკური ქირურგიის ცუდი შედეგების დასამოწმებლად ხშირად შემდეგი მაგალითები მოჰყავთ:

ჯექსონი არაერთხელ გამხდარა დაცინვის ობიექტი ცხვირის გამო

56 წლის იტალიელი დიზაინერი დონატელა ვერსაჩე

სილვესტერ სტალონეს დედა ჯეკი სტალონე

მაგრამ, ნუ დაგვავიწყდება, რომ იმ ადამიანთა შორის, რომლებსაც ყველაზე ლამაზებად და სასურველებად მივიჩნევთ, მრავალს გამოუცდია პლასტიკური ქირურგის სკალპელის “გემო”. თუმცა, მათ ამ ნაბიჯის გამო არ მაინცდამაინც არ აკრიტიკებენ _ ოპერაციის გარეშე ბევრად უფრო ლამაზი და ბუნერბივი იყოო.

25 წლის მსახიობი მეგან ფოქსი არაერთი გამოკითხვის შედეგად აღიარეს ერთერთ ყველაზე ლამაზ, სექსუალურ და სასურველ ქალად. თუმცა, სანამ ამ ტიტულებს მოიპოვებდა,მეგანმა რამდენიმე ცვლილებაც მოახდინა საკუთარ გარეგნობაში.

პლასტიკური ქირურგის სტუმრები იყვნენ:

სელმა ჰაიეკი

ნატალი პორტმანი

ანჯელინა ჯოლი, რომელსაც ხშირად “აბრალებენ” ტუჩების დაბერვას. თუმცა, მისი ტუჩები ნამდვილად ბუნებრივია, განსხვავებით ცხვირისგან, რომელიც ოდნავ შეთხელებულია.

სკარლეტ იოჰანსონი

ჟიზელ ბიუნდჰენი

ქეით მოსი

ეშლი სიმფსონი

ნიკოლ კიდმანი

ბლეიქ ლაივლი

კოკო შანელს ეკუთვნის ცნობილი გამონათქვამი “Nature gives you the face you have at twenty; it is up to you to merit the face you have at fifty”. იშვიათია შემთხვევა, როცა ადამიანი არ უვლის საკუთარ თავს და მაინც ისეთი ლამაზი რჩება, როგორც ახალგაზრდობისას იყო. დღეს უამრავი მეთოდი არსებობს სილამაზისა და ახალგაზრდობის შესანარჩუნებლად. მე მივესალმები ჯანსაღი ცხოვრების წესსა და ბუნებრივ მეთოდებს. თუმცა, არის შემთხვევები, როცა ვერაფერი, გარდა პლასტიკური ქირურგიისა, ვერ გიშველის: ცხვირი ვერ დაგიპატარავდება თავისთავად, მშობიარობის შედეგად გაჩენილ სტრიებს ვერანაირი კრემი ან მასაჟი ვერ გააქრობს და ა.შ. პლასტიკური ოპერაციების გამო ადამიანები ერთმანეთს ემსგავსებიან და ერთფეროვანნი ხდებიანო. თუმცა, ჩემი აზრით, ეს დამოკიდებულია იმაზე, რამდენად კარგ სპეციალისტთან გაიკეთე ოპერაცია. მაგალითად, კარგი პლასტიკური ქირურგი ცდილობს შეცვალოს პაციენტის ცხვირი არა სტანდარტული ცხვირით, არამედ ინდივიდუალური მიდგომის საფუძველზე იმით, რაც მოუხდება პაციენტს. ზემოთ მოყვანილი პოპულარული პიროვნებებიდან რომელს ეტყობა, რომ რაიმე სახის ოპერაცია აქვს გაკეთებული, თუკი წინანდელ ფოტოს არ შევადარებთ?

ბუნებრივობის დამცველებსა და ხელოვნურობის მოძულეთ ისიც უნდა ახსოვდეთ, რომ ადამიანის დაბერებაც ბუნერბივი პროცესია. მაშინ ნუ შეებრძოლებიან ამ პროცესს: ნუ წაისვამენ ნაოჭების საწინააღმდეგო კრემებს, ნუ გაიკეთებენ წარბების კორექციას, საერთოდ იარონ “ბანჯგვლიანებმა”, გაჭაღარავდნენ, გამელოტდნენ, მაკიაჯსაც ნუ იხმარენ და ნურც სუნამოებს დაისხამენ: სხეულის ბუნებრივი სუნით დაკმაყოფილდნენ!

როცა მოსიყვარულე ლუზერი ქმარი გბეზრდება

ერთი წამით წარმოიდგინეთ, რომ ერთი სიმპატიური და მოსიყვარულე  ქმარი გყავთ. ის უზომოდაა თქვენზე შეყვარებული, არის საუკეთესო მამა და საკუთარ ოჯახს არაფერი ურჩევნია.  გყავთ უსაყვარლესი შვილი. ნორმალური შეძლების ოჯახი გაქვთ. ბევრი საერთო და ტკბილი მოგონება გაკავშირებთ ერთმანეთთან. თქვენი თავრბუდამხვევი რომანი 6 წლის წინ დაიწყო. როგორ ფიქრობთ, იქნებით თუ არა 6 წლის მერეც ისეთი ბედნიერი, როგორც მაშინ? გეყვარებათ თუ არა ისევ ისე ის, ვისაც წლების წინ შეჰფიცეთ, რომ მუდამ მის გვერდში იდგებოდით, ჭირშიცა და ლხინშიც?

შევხედოთ ამას მეორე მხრიდან. ყველაფერი ასეთი იდეალურიც არ არის, როგორც ერთი შეხედვით ჩანს: თქვენი ქმარი ერთი ჩვეულებრივი მუშაა, არც კარგი განათლებითა და არც წამრატებული კარიერით გამორჩეული. ყოველ დილით სამსახურში წასვლამდე  ლუდს სვამს და მიუხედავად მისი პოტენციალისა, არაფრის შეცვლა არ სურს ცხოვრებაში. ერთი სიტყვით, ლუზერია…  პროვინციულ ქალაქში ცხოვრობთ. ადრე ალბათ ვერც წარმოიდგენდით, რომ აქ დარჩენა მოგიწევდათ. მეტად ნიჭიერი სტუდენტი იყავით და დიდ იმედებს ამყარებდით საკუთარ მომავალზე. მწვერვალების დაპყრობას გიწინასწარმეტყველებდნენ თქვენს პროფესიაში. მაგრამ აწმყო სხვანაირია: რიგითი მომსახურე პერსონალი ხართ და ამაოდ ცდილობთ უფრო მაღალი თანამდებობის დაკავებას. როგორ გგონიათ კმაყოფილი იქნებოდით ასეთი ცხოვრებით? ისევ ის გრძნობა გექნებოდათ თქვენი ქმრის მიმართ, როგორც ექვსი წლი წინ?

ზუსტად ასე ვითარდება მოვლენები ფილმში Blue Valentine (2010): წყვილს უყვარდება ერთმანეთი და წლების შემდეგ ეს უსაზღვრო სიყვარული სადღაც ქრება. ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი ამ ფილმის ყურებისას, განსაკუთრებით ფინალურ სცენაზე მომაწვა ემოციები. 😀 შემზიზღდა სინდი (ცოლი) და მისი როლის შემსრულებელი მიშელ უილიამსი. როგორ უნდა მიატოვო ასეთი ქმარი! მითუმეტეს, როცა მის როლს რაიან გოსლინგი თამაშობს 😛 თუნდაც ამ დიალოგის გამო ღირდა მასთან მთელი ცხოვრების გატარება: როცა მიშელი საყვედურით ეკითხება რაიანის გმირს: შენ ხომ ამხელა პოტენციალი გაქვს, რატომ არ გინდა რამე სხვა საქმეს მოკიდო ხელი (გულისხმობდა უფრო პრესტიჟულ სამუშაოს), რატომ არ გინდა მოახდინო საკუთარი თავის რეალიზება, რაიანი პასუხობს, რომ მას მოსწონს საკუთარი სამსახური, რადგან ოჯახთან უფრო მეტი დროის გატარების საშუალებას აძლევს. “რაში უნდა გარდავქმნა ეს პოტენციალი, მაინცდამაინც მაღალ ანაზღაურებაში?…  ქმრისა და მამის როლი არის ის ერთადერთი რამ, რაც მე მინდა.” ასეთი არაეგოისტი ადამიანები, რომლებიც მზად არიან მთელი საკუთარი პოტენციალი მხოლოდდამხოლოდ ოჯახს შეალიონ,  მაშინ როცა შეიძლება ბევრ სხვა სფეროში მიაღწიონ წარმატებას, ძალიან ცოტანი არიან. განსაკუთრებით კაცებში, რომელთა უმეტესობისთვის პირადი მიღწევები ყველაზე ღირებული რამაა. რაიანი ყველანაირად ცდილობს შეინარჩუნოს ოჯახი და წინანდელი ურთიერთობა ცოლთან: “მითხარი, როგორი გინდა ვიყო და გავხდები ასეთი”.

რაიან გოსლინგს უხდება ასეთი მგზნებარე შეყვარებულის იმიჯი. The Notebook (2004) შიც მსგავსად იწვოდა მისი გმირი სიყვარულით, მაგრამ იქ, Blue Valentine-სგან განსხვავებით, ყველაფერი კარგად დასრულდა. მიშელ უილიამსს რაც შეეხება, ამ ფილმში პირველად ვიხილე და იმთავითვე დაიმსახურა ჩემი გულისწყრომა. სინდის როლისთვის ის ოსკარზეც წარადგინეს ნომინაციაში საუკეთესო მსახიობი ქალი. რაც შეეხება ფილმის რეჟისორს – Derek Cianfrance-ს – აქამდე მისი არცერთი ნამუშევარი არ მქონდა ნანახი. ძალიან ბევრი ფილმია გადაღებული წარუმატებელი სასიყვარულო ურთიერთობის შესახებ, რომელიც ძალიან კარგად დაიწყო, დროთა განმავლობაში გაუარესდა და საბოლოოდ დასრულდა. განშორების მიზეზები კი ხშირ შემთხვევაში გაუგებარია. გრჩება შთაბეჭდილება, რომ ამ ყველაფრის საფუძველი არის ურთიერთობის ხანგრძლივობა. მე კი ვფიქრობ, რომ რაც არ უნდა ხანგრძლივი იყოს, სიყვარული თავისით არ გაქრება, ამას აუცილებლად აქვს სხვა მიზეზები.

Blue Valentine-ში ზუსტად ეს მიზეზებია ნაჩვენები. ამ ფილმმა კიდევ ერთხელ ხაზი გაუსვა მკაცრ რეალობას: რამდენად ეგოისტები  და ბრმები არიან ადამიანები, რომ ვერ ხედავენ და ვერ აფასებენ იმათ, ვინც ყველაზე მეტად იმსახურებს მათ ყურადღებას. ამ ფილმის ნახვა კიდევ იმიტომ ღირს, რომ ძალიან კარგადაა ნაჩვენები ყოველდღიური ურთიერთობების პატარ-პატარა და საყვარელი მომენტები: თუნდაც, როგორ ეთამაშება რაიანის გმირი შვილს, როგორ ცდილობს მის მიერ მოწონებული გოგონას ყურადღების მიპყრობას, როგორ უნდა მცირე სიხარული მიანიჭოს პანსიონატში გადმოსახლებულ მოხუცს და ა.შ.

“როგორ უნდა ენდო საკუთარ გრძნობებს, როცა ერთ დღეს გიყვარს და მეორე დღეს აღარ” – კითხულობს საკუთარი მშობლების ცივი ურთიერთობის შემხედვარე მიშელის გმირი. ამ შეკითხვას თავადვე გასცემს მოგვიანებით პასუხს საკუთარი საქციელით. მართალია, მე კი დავეჭვდი მისი გრძნობების გულწრფელობაში, მაგრამ ეს უკვე სხვა საკითხია. თქვენ როგორ ფიქრობთ, უნდა ენდო საკუთარ გრძნობებს?