დაცული: The Ice Bucket Challenge – cheerful charity

ეს კონტენტი დაცულია პაროლით. მის სანახავად გთხოვთ შეიყვანოთ პაროლი ქვემოთ:

პაროლი

ცხოველთა საერთაშორისო დღე თბილისში

ოთხ ოქტომბერს ცხოველთა საერთაშორისო დღე ცხოველთა დამცველებმა თბილისში საპტოტესტო აქციით აღნიშნეს. აქციის მთავარი მოთხოვნა იყო იმ პირების პასუხისგებაში მიცემა, რომლებიც სასტიკად ეპყრობიან ცხოველებს. გასულ წლებში ასი ათასამდე უპატრონო ძაღლი სასტიკი მეთოდებითაა მოკლული. თბილისის მერიამ მაწანწალა ძაღლების პოპულაციის მართვისა და შემცირების პრობლემის მოგვარება შპს “დებიუტს” გადააბარა. “დებიუტმა” კი ეს პრობლემა ძაღლების დახოცვით გადაჭრა. თანაც მას ამისთვის სამ მილიონამდე ლარი ერგო ბიუჯეტიდან. არსებობს ამის დამადასტურებელი კადრებიც, რომლებიც გადაცემაში “გრიფის გარეშე” გაშუქდა (36-ე წუთიდან).

თუმცა, დღემდე ამ ფაქტთან დაკავშირებით, სამწუხაროდ, არავინ დასჯილა. სისხლის სამართლის 259-ე მუხლის თანახმად  ცხოველისადმი სასტიკი მოპყრობა, რამაც მისი დაღუპვა ან დასახიჩრება გამოიწვია, აგრეთვე ცხოველის წვალება, ისჯება ჯარიმით ან გამასწორებელი სამუშაოთი ვადით ერთ წლამდე. ხოლო ქმედების განმეორების შემთხვევაში – თავისუფლების აღკვეთით ვადით ორ წლამდე. ცხოველთა დამცველმა ორგანიზაციებმა მიმართეს პოლიციას გამოეძიათ ზემოაღნიშნული ფაქტები და დაესაჯათ ცხოველთა მკვლელები, რომლებიც ნათლად ჩანან გადაცემის კადრებში. პასუხად კი ეს წერილი მიიღეს:

აი ასე, მოკლედ და მარტივად: მასალები არ შეიცავს სისხლის სამართლის კანონით გათვალისწინებულ დანაშაულის ნიშნებს და გამოძიების დაწყების საფუძველი არ არსებობსო.

ცხოველებისთვის მაშებით ხერხემლის გადატეხისთვის, ნახევრად ცოცხალი ძაღლების ორმოებში ჩაყრისა და შემდეგ მათზე მჟავის გადასხმისთვის ადამიანებს მილიონებს უხდიან, პოლიცია კი ამაში დანაშაულის ნიშნებს ვერ ხედავს. ესაა ჩვენი სამწუხარო რეალობა. როგორც კი ცხოველთა დაცვაზე მიდგება საუბარი, მაშინვე გამოხტებიან ჭკუის მსწავლებლები: ცხოველებზე ზრუნვას სჯობს გაჭირვებულებს დაეხმაროთო. ჩვენი საზოგადოებისთვის ეს პრობლემა მეასეხარისხოვანია, მაგრამ საბედნიეროდ არსებობენ ადამიანები, ვისაც ეს თემა ადარდებს და არ იშურებს ძალებს ცხოველთა დასაცავად.

აქციის საპატიო მონაწილე

გართობის ქართული კულტურა

ხშირად აღმოვჩენილვარ უჩვეულო სიტუაციაში ამა თუ იმ გასართობ დაწესებულებაში ყოფნისას. დავასკვენი, რომ გართობის ერთობ უცნაური კულტურა გვაქვს ქართველებს :დ  პოსტში რამდენიმე ამბის შესახებ მინდა მოვყვე, რომელთაგან ზოგი მე შემემთხვა, ზოგიც ჩემს მეგობრებს.

ცოცხალი მუსიკა რომ ძალიან ფასობს, ახალი ამბავი არაა. ბოლო დროს მომრავლდა ბარების რაოდენობა, სადაც ბენდი უკრავს. ხოდა ერთ-ერთ ასეთ ბარში, შავებში ჩაცმული ნასვამი ახალგაზრდა შემოვიდა და მუსიკოსებს მიმართა მუქარანარევი თხოვნით: “ძმებო, დღეს ძმაკაცი დავასაფლავე და არ დაუკრათო”. ეტყობა მე ვერ ვწვდები ამ აზრს, თორემ ახლობელი ადამიანის გლოვა ბარში დროის გატარებითაც არის შესაძლებელი.

უღმერთო მღვდელი

პირველ რიგში გილოცავთ აღგდომას! სულ არ ვაპირებდი სააღდგომოდ ამ პოსტის დაწერას, მაგრამ ამ გადაწყვეტილებამდე მას შემდეგ მივედი, რაც პაატა შამუგიას სტატიას გავეცანი თანდართული ვიდეოთი.

გარემოვაჭრეების დანახვისას, ყოველთვის ვფიქრობ ხოლმე რამდენად რთული სამუშაო აქვთ: ქარსა თუ წვიმაში, სიცხესა თუ სიცივეში გარეთ უწევთ დგომა საკუთარი თავის, შვილებისა თუ მშობლების სარჩენად. შესციცინებენ ქუჩაში გამვლელებს, იმ იმედით რომ ვინმე რამეს იყიდის. როგორც ვიცი, გარევაჭრობა 2006 წლიდან თბილისის ქუჩებში აკრძალულია და ისჯება 20-დან 50 ლარამდე. გარემოვაჭრესთვის ვაჭრობის შეწყვეტის მოთხოვნა პოლიციის ფუნქცია და მოვალეობაა.  ზემოთ მოყვანილ ვიდეოში გარემოვაჭრისგან პროდუქციის (საეკლესიო სანთლები) აღებასა და ვაჭრობის შეწყვეტას არც მეტი არც ნაკლები, სასულიერო პირი მოითხოვს!!! და თან იმ მიზეზით, რომ  “სანთელი უნდა გაიყიდოს მარტო ჩვენს მაღაზიებში, ჩვენს ქსელში, საპატრიარქოს ლიცენზია უნდა გქონდეს, გასაგებია?! ეგრე სადაა, შენ აქ სანთლები ყიდო, ფული აკეთო და საპატრიარქოს გვერდი აუარო…” ანუ სასულიერო პირის აღშფოთების მიზეზი არის საეკლესიო ბიზნესისთვის ხელის შეშლა. არ მესმის, რა უღმერთო უნდა იყო ადამიანი, რომ ავადმყოფი შვილის დედას მხოლოდდამხოლოდ ამ მიზეზით აუკრძალო საკუთარი თავის რჩენა. ან რა უგულო უნდა იყო ადამიანი, რომ ამ ქალის ცრემლების დანახვისას მაინც უტიფრად გააგრძელო იმის მტკიცება, რომ სანთლების გაყიდვით, ფულს პარავ საპატრიარქოს.

ქართული კომპანიების მინუსები

პოსტში მინდა მოკლედ მიმოვიხილო ქართული კომპანიების ის უარყოფითი მხარეები, რომლებსაც დღეს, სამწუხაროდ, ხშირად შეხვდებით.

N1 ყველაზე მნიშვნელოვანი და ყველაზე დიდი ნაკლი: კომპანიის მესვეურთა დამოკიდებულება თანამშრომლების მიმართ. დამსაქმებელი ნაკლებად ან საერთოდ არ ზრუნავს დაქირავებულის ინტერესთა დაკმაყოფილებაზე.
აქ საუბარია არამხოლოდ ხელფასის რაოდენობაზე, არამედ თუნდაც ელემენტარულ სამუშაო პირობებზე. ხშირად მოქმედებს პრინციპი “არ არსებობს შეუცვლელი თანამშრომელი”. სწორედ ეს არის ერთ-ერთი მიზეზი კადრების ხშირი ცვლისა, რაც დიდ პრობლემად არ მიაჩნიათ დამსაქმებლებს. მათ არ ესმით ელემენტარული რამ: რამდენად მნიშვნელოვანია დასაქმებულის მოტივაცია მისი ეფექტურად მუშაობისთვის. მოტივირებული თანამშრომელი ხომ კომპანიის წარმატების გარანტია. 

არამწეველთა პრობლემები

ბევრი იწერება იმაზე,  რა ზიანს აყენებენ თამბაქოს მომხმარებლები საკუთარ ჯანმრთელობას.  ყურადღების ცენტრში ისევდაისევ მწეველები და მათი პრობლემებია.  არამწეველები კი ყურადღების მიღმა რჩებიან.  თქვენ წარმოიდგინეთ, მათ არანაკლები პრობლემა შეიძლება შეექმნათ ისეთ ქვეყანაში, როგორიცაა საქართველო.

მიუხედავად იმისა, რომ სიგარეტის მიმართ არ მაქვს მკვეთრად უარყოფითი დამოკიდებულება და არის რაღაცები, რაც მხიბლავს სიგარეტში, არ ვარ მწეველი, რაც ძალიან მახარებს. მახარებს იმიტომ, რომ ჩემ გარშემო თითქმის ყველა ეწევა და ძალიან დიდი ალბათობა იყო იმისა, ერთ მშვენიერ დღეს მეც მწეველი გავმხდარიყავი. როგორც რიგითმა არამწეველმა, მინდა დავწერო იმ პრობლემების შესახებ, რაც ამ უმცირესობას ექმნება :დ

ის, რაც ყველამ უნდა იცოდეს

ბარგის ჩალაგება ჩემთვის ერთი რუტინული პროცესია. სადმე წასვლამდე რამდენიმე დღით ადრე ვიწყებ იმაზე ფიქრს, რა წავიღო. არ მიყვარს როცა ამ პროცესის დაჩქარებულად წარმართვა მიხდება _ ასეთ შემთხვევაში დიდი შანსია რამე დამრჩეს. თბილისში წამოსვლამდე მე და ჩემი შყვარებული ვწუწუნებდით ბარგს რა ჩაალაგებსო. ამის გაგონებაზე ერთმა ჩვენმა მეგობარმა (მამრობითი სქესის :პ) გაოცებულმა შეყვარებულს ჩემზე მიუთითა: აბა, ეს რისთვის გყავსო. არ გამკვირვებია: ქართველი კაცების დიდი რაოდენობა (ყოველ შემთხვევაში მე ბევრს ვიცნობ) ისეთი ელემენტარული საქმის გასაკეთებლად, როგორიცაა ბარგის ჩალაგება, არასოდეს იწუხებს თავს. ამის გაკეთება ჯერ მათ დედებს აბარიათ, დაქორწინების შემდეგ კი _ ცოლებს. ბარგის ჩალაგება ერთადერთი რამ არაა, რასაც მამრობითი სქესის წარმომადგენლები სხვებს აბარებენ: ლოგინის მილაგება, მაგიდის გაწყობა, ჭამის შემდეგ საკუთარი თეფშის გარეცხვა, საკუთარი ნივთების დალაგება, “ნასკების” ან თუნდაც საცვალის გარეცხვა ქალის “პრეროგატივად” მიიჩნევა.

ვერ ვიტან როცა მაგიდის გაწყობაზე მიდგება საქმე და მამრობითი სქესის წარმომადგენლები დამშეულ თვალებს შემოანათებენ იქ მყოფ ქალებს და მიუხედავად იმისა, რომ სრულიად უსაქმურნი და დასვენებულები არიან ბრძანებას გასცემენ: “აბა, დატრიალდით ახლა!” არადა ეს ზემოთჩამოთვლილი საქმენი არც სპეციფიკურ ცოდნას მოითხოვს და არც განსაკუთრებულ ნიჭს. ელემენტარული რამაა ჭამის შემდეგ მაგიდიდან შენი დაყრილი ნამცეცები გადაწმინდო ან თეფშზე საჭმელი გადმოიღო, რა საჭიროა ამისთვის დამხმარე? მესმის, რომ სასიამოვნოა როცა სხვები გემსახურებიან, მაგრამ მთელი ცხორვება ასეთ უსუსურ მდგომარეობაში ყოფნა გამაღიზიანებელია. არის ელემენტარული რაღაცები, როგორც პირადი ჰიგიენის დაცვაა, რასაც ყველა თვითონ უნდა აკეთებდეს. ვერ წარმომიდგენია, ადამიანი, რომელიც საცვალს ვერ ირეცხავს, როგორ უნდა გახდეს დამოუკიდებელი?

რატომ უნდა დაისვენო ჰოსტელში

დარწმუნებული ვარ, ბევრ თქვენგანს არასდროს დაუსვენია Hostel-ში. მოგბეზრდა ყოველ წელს შვებულების დღეების ერთნაირად გატარება და რამე განსხვავებული გინდა?

1) მაშინ დროა გართობისა და დასვენების ახალ საშუალებას მიმართო: თუ ხარ კომუნიკაბელური და გიყვარს ზღვა, მაშინ ბათუმში მდებარე Boombully Beach Hostel ზუსტად შესაფერისი ადგილია შენთვის!

2) ჰოსტელში საშუალება გეძლევა გაიცნო საინტერესო და განსხვავებული ადამიანები. განსხვავებული იმიტომ, რომ ჰოსტელი დედამიწის სხვადასხვა ადგილას მცხოვრებ ადამიანთა თავშეყრის ადგილია. რა ფასი აქვს ზღვზე დასვენებას თუ ახალი მეგობრები, ახალი ნაცნობები არ შეიძინე! ვინ იცის მომავალში როგორ გამოგადგებიან.

3) ადამიანის კარგად გაცნობის საუკეთესო საშუალება მასთან ერთად ცხოვრებაა. სად ქუჩაში, ბარში, სანაპიროზე ადამიანის გაცნობა და სად ერთ ოთახში მასთან ძილი და ერთ სამზარეულოში ჭამა. თანაცხოვრების შედეგად გაჩენილი ურთიერთობა უფრო ღრმა და დამახსოვრებადია.

4) ჰოსტელში დასვენება ბევრად უფრო იაფია სასტუმროსთან შედარებით (მაქსიმუმ 35 ლარი დღეში).

5) ჰოსტელში ბევრად უფრო კარგი პირობებია ნაქირავებ ბინასთან შედარებით: ნაქირავებ ბინაში არ არის უფასო wi-fi ინტერნეტი, 24 საათიანი დაცვა, გასარუჯი ტერასა და ა.შ

6) ჰოსტელი საუკეთესო ადგილია ზაფხულის ფლირტისთვის! :დ

7) თუ გინდა ახალგაცნობილი ადამიანის დაპატიჟება კოქტეილზე, სულაც არაა საჭირო გარეთ გასვლა: Boombully Beach Hostel-ში ორი ბარია!

8. მოგიმზადებიათ ოდესმე ბარბიქიუ? დიდი ეჭვი მაქვს რომ არა. ალბათ უმეტესობა თქვენგანს ჩემსავით მხოლოდ ფილმებში უნახავს ბარბიქიუს დამზადების პროცესი. Boombully Beach Hostel-ში შეგიძლიათ ისარგებლოთ ბარბიქიუს სპოტით. დროა გაცდეთ მამა-პაპურ მწვადებს! 🙂

9) თუ გშია და თან არ გაქვს საჭმელი, შეგიძლია გამოაღო მაცივარი და მიირთვა ახალგაცნობილი მეგობრების საკვები. ბოლოსდაბოლოს ერთი დიდი ოჯახი ხართ და ამის გამო არ გაგიბრაზდებიან :დ ან სულაც საიდან გაიგებენ ვინ რა შეუჭამა 🙂

10) ჰოსტელში არავინ დაგიწყებთ ბუზღუნს, რომ ამდენ ადამიანს ვერ შეგიშვებენ ერთ ოთახში, რადგან იხმაურებთ და სხვებს შეაწუხებთ. პირიქით, რაც უფრო მეტი ადამიანი იქნება, მით უფრო იმხიარულებთ. და თუ მაინც არ გინდათ სხვებთან ძილი, შეგიძლიათ private room-ი დაიქირავოთ.

ქართველები=ტრაკისვერამწევი ერი

ავტობუსის ხაზები რომ შეამცირეს და ახლა თბილისში ერთი ადგილიდან არც თუ ისე შორს მოსახვედრად მინიმუმ ორი ტრანსპორტის გამოცვლა რომ უწევს მოქალაქეთა უმეტესობას, ამაზე თავის დროზე ხმა არავინ ამოიღო. ერთადერთი ავტობუსი დადიოდა ჩემი სახლიდან უნივერსიტეტამდე და ისიც გააუქმეს. დადიოდა რა _ მინიმუმ 20 წთ უნდა დავლოდებოდი ხოლმე, რომ მერე როგორმე გატენილ ავტობუსში ავსულიყავი. საღამოს საათებში ხომ საერთოდ შეუძლებელი იყო მისით მგზავრობა _ საათობით მიწევდა ლოდინი. თუმცა, სულ არაფერს ჯობდა. ზოგადად საზოგადოებრივი ტრანსპორტით მგზავრობა თბილისში რომ ერთ-ერთი ყველაზე დიდი პრობლემაა, ამაზე არავინ დავობს მგონი: მოუწესრიგებელი განრიგი, სრული დისკომფორტი: დაწყებული მძღოლის მიერ ჩართული “არ დაიდარდო”-თი, დამთავრებული ჭყლეტით.

ხმა არც მაშინ ამოუღია საზოგადოებას, როცა ნაგვისა და დენის გადასახადი გააერთიანეს. პროდუქტების ფასები იზრდება და იზრდება, ადამიანთა შემოსავალი კი იგივე რჩება. სოციალური პრობლემების რაოდენობა დღითიდღე მატულობს და ეს ყველაზე მეტად რიგითი მოქალაქეების ცხოვრების პირობებზე აისახება. წყლისა და ელექტროენერგიის გამორთვასაც მოუხშირეს. წარმოიდგინეთ, რამდენიმე დღე რომ გრჩება სამაგისტრო ნაშრომის დასაწერად და მაინცდამაინც მაშინ რთავენ ელექტროენერგიას! ხანდახან მგონია, რომ ბედკრულ 90-ანებში ვბრუნდებით.

სულ ახლახანს მიკროავტობუსებით მგზავრობაც გააძვირეს _ 50 თეთრის ნაცვლად მგზავრობა 80 თეთრი გახდა. არადა მერიისა და საკრებულოს წარმომადგენლები ცოტა ხნის წინ აცხადებდნენ, რომ მგზავრობის საფასური არ გაიზრდებოდა. მგზავრობის საფასურის გაძვირება არამხოლოდ ახალ, ყვითელ მიკროავტობუსებს შეეხო, არამედ ძველ მიკროავტობუსებსაც _ თუ რა მიზეზით გაუგებარია: მძღოლები ამობენ, რომ ეს კომპანია “თბილისის მიკროავტობუსის” მოთხოვნით მოხდა, ამ კომპანიაში კი მსგავსი მოთხოვნის გაცემას უარყოფენ.

მგზავრობის გაძვირებაზე აღელდა საზოგადოება _ განსაკუთრებით ფეისბუქზე. შეიქმნა საპროტესტო აქციის ივენთი, რომელზე წასვლის სურვილი (თუ attending-ის რაოდენობის მიხედვით ვიმსჯელებთ) 2 ათასამდე ადამიანმა გამოთქვა. გამოჩნდნენ ბევრი პესიმისტურად განწყობილი ადამიანებიც: “მაინც არაფერი შეიცვლება, რა აზრი აქვს ამ აქციებს”. მსგავსი ფრაზების ავტორები უმეტესწილად ახალგაზრდები იყვნენ. სამწუხაროა, რომ მაშინ როცა ახალგაზრდობა წესით საზოგადოების ყველაზე აქტიური, მებრძოლი და პოტენციით აღსავსე ნაწილი უნდა იყოს, ის დუმს და უმოქმედობას არჩევს. მსგავსი მიზეზით უმოქმედობის გამართლება კი, ჩემი აზრით, ან სიბრიყვეა და ან კიდევ საკუთარი სიზარმაცისა და გაუბედაობის დაფარვის მცდელობა.

აქციაზე მისულს საოცარი სურათი დამხვდა: ათამდე პენსიონერი და თითქმის იმავე რაოდენობის ახალგაზრდა შეკრებილიყო პარლამენტის წინ. ათასობით ადამიანს ნამდვილად არ მოველოდი, მაგრამ ვერც იმას წარმოვიდგენდი, რომ ეს პრობლემა მხოლოდ ამ 40-ოდე ადამიანს აღელვებდა

კაცი იხრჩობოდა და ღმერთს შველას თხოვდა. ღმერთმა უთხრა ხელი გაანძრიე და გეშველებაო. ხოდა სანამ ქართველებს ტრაკის აწევა დაეზარებათ, მანამდე არაფერი შეიცვლება:/

პოკერ რინგის ფინალი – ყველაზე ცუდად ორგანიზებული შოუ

2 ივლისს სიღნაღში გაიმართა Europe Bet – ის პოკერის ტურნირის ფინალი. პოკერ რინგისთვის შეგეძლოთ თვალი გედევნებინათ 9 კვირის განმავლობაში “იმედის” ეთერში. ყოველ კვირას ვლინდებოდა ერთი გამარჯვებული, რომელიც ფინალში ითამაშებდა. ფინალურ თამაშში მონაწილეობა მიიღო 9 მოთამაშემ, მათ შორის იყო 3 “ცნობადი” სახე _ “იმედის” წამყვანები: ლაშა ხარაზიშვილი, მამუკა გოგლიძე და ნანუკა ხაზარაძე. წლის ყველაზე ცუდად ორგანიზებული შოუებს შორის პოკერ-რინგი ნამდვილად დაიკავებდა პირველ ადგილს :))

შოუ მცირე დაგვიანებით დაიწყო. ქართული ბომონდის წარმომადგენლები ამაყად მიაბიჯებდნენ წითელ ხალიჩაზე. მათ უმეტესობას პოკერთან ზუსტად ისეთი კავშირი ჰქონდა, როგორც მე _ “ალ-ყაიდასთან”. თამაში, როგორც მივხვდი, დიდად არ აინტერსებდათ: ჭამისა და სმის მერე, მაქსიმუმ 2 საათში მოწვეული სტუმრებისთვის განკუთვნილი რესტორანი ქართული ელიტის ღირსეულმა წარმომადგენლებმა დატოვეს. რას იზამ, შოუ შოუა, ტელევიზიები ვერ ძლებენ “ცნობადი” სახეების გარეშე. ზუსტად ამ მიზეზით ჩართეს თამაშში “იმედის” წამყვანებიც. დარწმუნებული ვარ, ჭოკით ხტომის ტელეშოუ რომ გიმართოს, მაშინვე გამოჩნდებიან ბომონდის წევრები, რომლებიც ჭოკით ხტომის “პროფესიონალები” გამოდგებიან და ვისთვისაც ეს უსაყვარლესი საქმიანობა იქნება.

მზადება პოკერ რინგის ფინალური შოუსთვის

თამაში ღია ცის ქვეშ გაიმართა. გულშემატკივრებსა და რიგით მყურებლებს მეტად არაკომფორტულ მდგომარეობაში მოუწიათ ყოფნა: ვერსად ვერ დაჯდებოდი, ფეხზე მდგარს უნდა გედევნებინა თვალი თამაშისთვის. წესით, ორგანიზატორებს ეს დეტალი უნდა გაეთვალათ: პოკერი ხომ ძალიან დიდხანს შეიძლება გაგრძელდეს (საბოლოო ჯამში მართლაც ასე მოხდა). ვერაფრით წარმოვიდგენდი, რომ შოუზე , რომლის საპრიზო ფონდი 50 000 ლარია, მაყურებლისთვის 30 სკამს მაინც არ დადგამდნენ. ეს რომ მცოდნოდა, სახლიდან აუცილებლად წამოვიღებდი სკამს :დ დავაზუსტებ: რიგით მაყურებელში ვგულისხმობ ჩვეულებრივ, “არაცნობად” სახეებს, რომლებიც მეგობრებისა თუ ოჯახის წევრების საგულშემატკივროდ იყვნენ მოსულნი და ყველაზე მეტად აინტერესებდათ თამაშის ბედი.

დილერის ხმა ცუდად, მოთმაშეებისა და კომენტატორების ხმა კი _ საერთოდ არ ისმოდა. ეკრანზე ჩანდა მხოლოდ ის კარტი, რასაც დილერი შლიდა. ვერ გაიგებდი, რომელმა მოთამაშემ რა თქვა და რა კარტი დადო მაგიდაზე. ეკრანზე არც ის ჩანდა, ვის რამდენი ჩიპი ჰქონდა (chip count), ვინ იყო ჩიპლიდერი.

ყველაზე დიიდი რამ, რამაც გამაოცა თამაშის მიმდინარეობისას: თქვენი აზრით, ვინ მღეროდა შესვენებებზე და ართობდა პუბლიკას? ვერც წარმოიდგენთ! ყოველ შემთხვევაში, მე ვერ წარმოვიდგენდი, რომ შორეული 90-იანების მერე ამ ხალხს კიდევ ვიხილავდი სცენაზე. დიდი ხნის პაუზის შემდეგ ქუჩის ბიჭები დაბრუნდნენ! ისევ იგივე სიმღერები (შეიძლება რამდენიმე ახალიც იმღერეს, მაგრამ ძველებისგნ არაფრით განსხვავდებოდა), ისევ ფონოგრამა, იგივე “დახვეწილი” მოძრაობები სცენაზე და ჩაცმულობაც კი იგივე:” საროჩკები”, წვეტიანი ტუფლები და სათვალეები 🙂 მეგონა, რომ დრო უკან დაბრუნდა.

თამაში ტექნიკური ხარვეზების გამო რამდენჯერმე შეჩერდა, ამინდიც არ იყო მთლად შესაფერისი _ ოდნავ წვიმდა, თამაშის დასრულების მერე კი უფრო ძლიერად გაწვიმდა. კიდევ კარგი თამაში ძლიერ წვიმამდე დასრულდა, წინაღმდეგ შემთხვევაში, ალბათ, ჩაიშლებოდა.

შოუს მაყურებლებად თბილისიდან წამოიყვანეს ხალხი, რომელთაგან ზოგიერთმა არც იცოდა, რომ პოკერრინგის ჩაწერაზე მიდიოდა. ერთი ბიჭი დანანებით აღნიშნავდა, რომ ეგონა, რომ აბსოლუტურად სხვა შოუს ჩაწერაზე მიჰყავდათ. თან გააფრთხილეს, რომ ჩაწერა ღამის 2 საათამდე მორჩებოდა და ამ დროისთვის თბილისში წაიყვანდნენ. თუმცა, თამაში გაცილებით დიდხანს გაგრძელდა, ხალხმა სახლში წაყვანა მოითხოვა. ამასთან დაკავშირებით მცირე კონფლიქტი მოხდა თბილისიდან ჩამოყვანილ მაყურებელსა და შოუზე მომუშვე პერსონალს შორის.

რაც შეეხება თამაშს: საინტერესო იყო. დაახლოებით საღამოს 10-ის 15 წუთზე დაწყებული დილის 6-ის ნახევრამდე გაგრძელდა. ბოლოს დილერიცა და შოუს წამყვანი გიორგი ყიფშიძეც ისე გადაიღალნენ, რომ თხოვდნენ მოთამაშეებს დაემთავრებინათ თამაში.

პირველი მოთამაშე, რომელმაც დატოვა თამაში, იყო ნანიკო ხაზარაძე. ფინალური ბრძოლა კი ლევან დვალიშვილს, იგივე დადუსა და ოთო გურგენიძეს შორის გაგრძელდა. 2 მოთმაშე რომ დარჩა, გათენდა კიდევაც და გარდა მათი გულშემატკივრებისა და შოუს ჩაწერზე მომუშავეებისა თითქმის არავინ იყო, ვინც თვალს ადევნებდა ფინალის ბოლო წუთებს.

ცუდი ხარისხის ვიდეოა, მაგრამ ჩანს როგორ გულშემატკივრობენ დადუსა და ოთოს.

და ბოლოს, პოკერ რინგის გამარჯვებული და 17 000-ის მფლობელი გახდა ის ვისაც ვგულშემატკივრობდი _ ოთო გურგენიძე!!!