ქვეყანა, სადაც ქალად დაბადებას ქვად ყოფნა ჯობია

იცით ქვეყანა, სადაც ქალად დაბადებას ქვად ყოფნა ჯობია, რადგან ქვა უფრო თავისუფალია აქ, ვიდრე მდედრობითი სქესის წარმომადგენელი? მათ ხმის ამოღების უფლება არ აქვთ, საკუთარ აზრებს ხმამაღლა არასდროს გამოთქვამენ. განა მარტო გარეთ, სახლშიც კი – მხოლოდ მამაკაცებს უნდა უსმინონ! უსიტყვო მორჩილება მათი ცხოვრების წესია. ქალი არავითარ გრძნობებსა და სიყვარულს არ უნდა ამჟღავნებდეს – ეს დანაშაულიც კია, რომლის სასჯელი სიკვდილია. იგი ვალდებულია მთელი ცხოვრება კაცს ემსახუროს – მამას, ძმებს, ცოტა მოგვიანებით კი ოჯახის მიერ შერჩეულ ქმარს. თუნდაც გოგონა სრულწლოვან ასაკს არ იყოს მიღწეული, მისი საქმრო კი საზიზღარი ბერიკაცი იყოს, რომელიც ჭირის დღესავით სძულს, მას სხვა არჩევანი არ აქვს – ოჯახის ნებას უნდა დაემორჩილოს. სახლი ქალის ციხეა. სახლიდან გასვლა, თუნდაც პროდუქტების შესაძენად – მხოლოდ ნაცნობი და ნათესავი მამაკაცის თანხლებითაა შესაძლებელი და აუცილებლად ჩადრით.

http://blogs.ft.com/photo-diary/2013/10/168132/

თალიბანის მმართველობამ, გაუთავებელმა შიდა დაპირისპირებებმა ბოლო მოუღეს ამ ქვეყანას. სახელმწიფოს სხვადასხვა მმართველები ენაცვლებოდნენ ერთმანეთს, ბევრი მათგანი სიცოცხლეს გამოასალმეს. აქ პრეზიდენტიც კი შეიძლება სახალხოდ ცემო, დაასაჭურისო და ჩამოახრჩო (მუჰამედ ნაჯიბულა). თალიბანმა საკუთარი წესები შემოიღო ხელისუფლებაში მოსვლისას (1996 წელს), აკრძალა მუსიკა (დაკვრა და კასეტებით ვაჭრობა), ცეკვა, წვერის გაპარსვა, სურათები (რის გამოც უამრავი სურათიანი წიგნი და გამოსახულებიანი ნივთი განადგურდა), ევროპული ვარცხნილობა… ყველა მოქალაქე ვალდებული იყო ელოცა განსაზღვრულ დროს. შეიქმნა “წესრიგის დამყარებისა და ცოდვათა დაძლევის სამინისტრო”, რომელიც ატარებდა სადამსჯელო ღონისძიებებს ამ წესების დამრღვევთა მიმართ. შემდეგ იყო 11 სექტემბერი: აშშ-ში მომხდარი ტერორისტული აქტებიდან ორი თვის თავზე თალიბანი მმართველობიდან ჩამოაგდეს. მაგრამ არეულობები, მართალია იმ დოზით არა, მაგრამ მაინც გაგრძელდა.

კურორტი შოვი – მინი ჩერნობილი

სოფელი შოვი მდებარეობს ზემო რაჭაში, ონის რაიონში, ზღვის დონიდან 1600 მეტრზე. გარდა ულამაზესი ტყისა და მთებისა, კურორტი ცნობილია თავისი წყლებით: ტერიტორიაზე სხვადასხვა შემადგენლობის მქონე მინერალური წყლის თექვსმეტამდე ნაირსახეობაა აღმოჩენილი. შოვის ჰავასა და მჟავე წყლებს სამედიცინო ჩვენება აქვს: კურორტი საუკეთესო ადგილია სუნთქვის ორგანოთა, სანაღველე და საშარდე გზების დაავადებების, კუჭ–ნაწლავის სისტემის პრობლემის, ანემიის მქონეთათვის.

მცირე ისტორია: კურორტის დამაარსებელია ექიმი შამშე ლეჟავა, რომელიც წარმოშობით ამბროლაურის რაიონის სოფელ წკადისიდან იყო. ევროპაში განათლებამიღებული ექიმი საკურორტო საქმიანობით დაინტერესდა: ის აქტიურად ეცნობოდა და შეისწავლიდა ევროპულ კურორტებს. სწავლის დამთავრების შემდეგ, 1913 წელს, საქართველოში ჩამოსვლისთანავე შამშე ლეჟავამ კურორტის გახსნაზე დაიწყო მუშაობა. თუმცა, იდეის ხორცშესხმა მხოლოდ ათი წლის შემდეგ, 1923 წელს მოხერხდა. შოვის მშენებლობა 1928 წელს დასრულდა. ის საბჭოთა კავშირის ერთ-ერთ ყველაზე პრესტიჟულ კურორტად იქცა.

უნდა ითქვას, რომ მას შემდეგ შოვში ბევრი რამ არც შეცვლილა. უფრო სწორედ, თუკი რამე გაკეთდა, ისიც ძალიან დიდი ხნის წინ. აქ დრო გაჩერებულია. ყველაფერს სიძველის სუნი ასდის. კურორტის ტერიტორიაზე ბევრ დანგრეულ შენობას შეხვდებით, რომლებიც ძველად მაღალჩინოსანთა დასასვენებელ ადგილს წარმოადგენდა. სანატორიუმის ტერიტორიაზე განთავსებული სკამები დაჟანგებულია და დანგრეული, მინერალურ წყლებთან მისადგომი ადგილებიც უკეთესად მოწყობას საჭიროებენ. დარჩენილ და მთელ შენობებში ისევ იღებენ დამსვენებლებს. მცირე ცვლილებების მიუხედავად, აქ საბჭოეთის სუნი დგას. დღევანდელ დროში მსგავსი დაძველებული ინფრასტრუქტურა და მიტოვებული შენობები მხოლოდ ჩერნობილის ფოტოებზე მინახავს.

Tbilisi Open Air 2015 – ფესტივალის ბოლო დღე

ამ დღისთვის განსაკუთრებულად ვემზადებოდი – ხუმრობა ხომ არაა ლაივში იხილო შენი წარსული ტკბილი მოგონებების ჯგუფი, რომლის კონცერტზე მოხვედრა მხოლოდ ოცნებებში თუ წარმოგედგინა. ის, რაც აქამდე წარმოუდგენლად მეჩვენებოდა, ამიხდა. ძალიან ბედნიერი ვიყავი. განსაკუთრებით მაშინ, როცა რამდენიმე სიმღერაზე ჰაერში ამწიეს. ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ სადაცაა მოღრუბლული ცისკენ ავფრინდებოდი. ამის სურათიც ცხადად წარმომიდგა თვალწინ: როგორ დავყურებ რამდენიმე მეტრის სიმაღლიდან დაპატარავებულ ხალხსა და სცენას. მუსიკა ჩემთვის ყოველთვის ემოციებთან, მოგონებებთან, კონკრეტულ დროსთანაა დაკავშირებული. Placebo-ს სცენაზე გამოსვლისას ყველა მოგონება და ემოცია გაცოცხლდა. დაუვიწყარი წუთები იყო.

ფოტოს პირველწყარო- Placebo-ს ოფიციალური ვებგვერდი

მერე რა, რომ ბრაიანი ის გამხდარი ბიჭუნა აღარაა და უფრო მეტად გია სურამელაშვილს ჰგავს, ვიდრე Placebo-ს ფრონტმენს. მერე რა, რომ ახირებებიც უცნაური აქვს (განსაკუთრებით ფოტოების გადაღების აკრძალვა, რომელიც ჯგუფის პრესკონფერენციაზეც გაისმა და უშუალოდ გამოსვლის დროსაც რამდენჯერმე შეახსენეს მსმენელს, არ გამოეყენებინათ პროფესიონალური კამერები). ის მუსიკა, რომელიც Placebo-მ შექმნა, უამრავი ადამიანის გულში დადებითი ემოციებით აღსავსე კვალი დატოვა. ეს მუსიკა კლავაც იგივეა ❤

წლევანდელი Open Air ყველაზე კარგი იყო განვლილთა შორის. გული მწყდება, რომ დამთავრდა ეს ფანტასტიური ხუთი დღე. დიდი იმედი მაქვს, რომ ის ხარვეზები, რაც იყო, გათვალისწინებული იქნება მომავალ წელს. რომ 2016 წლის ფესტივალი ბევრად უფრო მაგარი იქნება და ორგანიზატორები ისევ გაგვახარებენ არაჩვეულებრივი მუსიკოსების ჩამოყვანით საქართველოში. ამ განცხადებით მინდა დავასრულო ეს პოსტი:

Tbilisi Open Air 2015 – დღე მეოთხე

Tbilisi Open Air-ის 6 ივლისის მთავარი მოვლენა ჩემთვის Kill It Kid იყო.

ძალიან მაგარი ლაივი ქონდათ! დიდხანს კი ველოდე. საუნდჩეკი უზომოდ გაიწელა. ამ დროს წვიმა წამოვიდა. სცენაზეც კი წვიმდა, მიუხედავად იმისა, რომ გადახურული იყო. საჭირო გახდა ზოგიერთი აპარატურის შეფუთვა ცელოფნებით. განრიგის მიხედვით, KIK ბეტ ჰარტამდე უნდა გამოსულიყო. სცენის გარშემო შეკრებილი ხალხი კი “ბეტ ჰარტს” გაყვიროდა. 2012 წლის open air გამახსენდა, როცა არაჩვეულებრივი Dub Fx-ის გამოსვლისას ვიღაცები “დედეტეს” გაიძახოდნენ და მის ჩამოძევებას ითხოვდნენ. ჩემთვის გავიფიქრე, რა დროს ეს ქალია, ლაინაფისთვის მაინც შეევლოთ თვალი და ჩემის მხრივ, მთელ ხმაზე Kill It Kid-ის ყვირილი დავიწყე. როგორც იქნა, სცენაზე სინათლე ჩაქრა, მერე ისევ აინთო და KIK-ის სიმპათიური ახალგაზრდების ნაცვლად Beth Hart-ს მოვკარი თვალი. ცეცხლი კი დაანთო და კაცმა/ქალმა რომ თქვას, მშვენიერი ლაივი ქონდა, მაგრამ გამწარებული შემდეგი ფიქრებით “ამისთვის ვიდექი წვიმასა და ქარში?!” გოლდენსტეიჯისკენ გავეშურე.

აქვე მინდა აღვნიშნო გოლდენსთეიჯთან დაკავშირებული ხარვეზები – ძალიან ცუდი საუნდი იდგა. განსაკუთრებით აისახა იმ ქართულ ბენდებზე, რომელთაც ამ სცენაზე მოუწიათ ცოცხალი შესრულება. შთაბეჭდილება შეიქმნა, რომ ხმის ინჟინრებსა თუ რეჟისორებს პირველი და მთავარი სცენისგან განსხვავებით, აქ არანაირი ძალისხმევა საუნდის დაყენებაზე არ გაუწევიათ.

ბეტ ჰარტის გამოსვლის შემდეგ KIK-ის ხილვის იმედი გადამეწურა, ძალიან გვიანი იყო. ხალხის უმრავლესობაც გოლდენსტეიჯისკენ წამოვიდა “ელექტრონშიკების” მოსასმენად და სხვა, “კლუბურ” რეალობაში გადასანაცვლებლად. Kill It Kid მაინც გამოვიდა. თვითონაც და ჩვენ – მესმენელებიც ძალიან კმაყოფილები დავრჩით.

KIK-მა თბილისელ მსმენელს მადლობა გადაუხადა

მთავარი, placebo წინ არის ❤

Tbilisi Open Air 2015 – დღე მესამე

Tbilisi Open Air-ის მესამე დღით ყველაზე მეტად მძიმე მუსიკის მოყვარულები ისიამოვნებდნენ, რადგან 5 ივლისის ჰედლაინერი მეტალბენდი Black Label Society იყო. ჰედლაინერამდე კი მთავარ სცენაზე ქართველი შემსრულებლები  Vanilla Cage და Sophie Villy წარდგნენ. ნარნარი და მსუბუქი სოფის შემდეგ ცოტა უცნაური და შეუსაბამო იყო BLS-ს მძიმე მუსიკაზე გადასვლა. კონცერტის გვიან დაწყების გამო ქართული ბენდის, Scratch The Floor-ის გამოსვლა ამ დღეს ვერ მოესწრო, რამაც ბენდის გულშემატკივრებს გული დაწყვიტა.  როგორც მოსალოდნელი იყო, Black Label Society-მ ნამდვილი ცეცხლი აანთო სცენაზე :დ

Black Label Society. ფოტოს პირველწყარო: Tbilisi Open Air Alter/Vision-ის FB

მთავარ სცენაზე კონცერტი ჩვენი მეზობლების, სომხური პროგრესიული როკ ბენდის – The Bambir-ის  – გამოსვლით დასრულდა.

ამის შემდეგ ფესტივალმა  Golden Stage-ზე გადაინაცვლა, სადაც ელექტრონული მუსიკის მოყვარულები შეკრებილიყვნენ. Tomma-ს, Vako Key-ს, Gui Boratto-სა და Bacho & Cobert-ის მუსიკის თანხლებით ცეკვა დილამდე გაგრძელდა.

Tbilisi Open Air 2015 – დღე მეორე

ეს დღე იმდენად მაგარი იყო, ემოციებს ვერ ვიკავებდი! ყველა ბედნიერი და მუსიკით მთვრალი იყო! ეს იყო საოცრება!

პოზიტიური ემოციების მოზღვავება ქართული ბენდის Gravity-ს გამოსვლით დაიწყო, მას მოყვა გასაოცარი Soap&Skin ავსტრიიდან. Archive-მა კი დააგვირგვინა ეს ყველაფერი. გასაოცარი ლაივი ქონდათ, პირდაპირ სასწაული!

Archive-მა დაგიბრუნდებითო ❤

მეტს ვერაფერს ვწერ ამ დღეზე, იქ უნდა ყოფილიყავით!

Tbilisi Open Air 2015 – დღე პირველი

Tbilisi Open Air 2015-ის პირველმა დღემ ჩაიარა. პირველი დღის შთაბეჭდილებები ასეთია:

მიუხედავად იმისა, რომ თბილისის ზღვის ახალ ქალაქში წასვლამდე თვალი გადავავლე ფესტივალზე მყოფთა კომენტარებს, რომ ფესტივალის ტერიტორიაზე ციოდა და რამე თბილი ტანსაცმლის წამოღება აჯობებდა, ასეთ სიცივეს მაინც არ ველოდი. სიცივე რა – საშინელი ქარი ქროდა: თმები გამეწეწა, თვალები ქვიშით ამომევსო. ეტყობა ქარს ხელი შეუწყო ადგილმაც – გარშემო ერთი-ორი ხე თუ იდგა, ერთი სიტყვით უდაბნო იყო. ადგილს, ამინდსა და ქარს ბევრი უარყოფითი გამოხმაურება მოყვა.

პირველ დღეს ნამდვილად ეტყობოდა არაორგანიზებულობა. რიგები ბილეთების სალაროსთან, რიგები შესასვლელში, რიგები ფესტივალიდან გასვლისას, რიგები ნებისმიერ ბართან, რიგები საპირფარეშოებთან. ზოგიერთს biletebi.ge-ს შემთხვევა მოაგონა ამ ამბავმა. თუმცა, 90-იანების რიგებგამოვლილ ადამიანს მსგავსი რამ ნაკლებად თუ შემაშფოთებს. 15 წთ რიგში დგომა არაა პრობლემა, თუ ხალხი რიგს დაიცავს და არ დაგეჯაჯგურება, გვერდიდან არ შემოძვრება – ხალხის უკულტურობას კი ნამდვილად ვერ დავაბრალებთ ორგანიზატორებს. ერთი საპირფარეშოსთან რიგია ცოტა შემაწუხებელი – აქ ვერ გაძლებ დიდხანს ^^ არაორგანიზებულობა გამოიხატებოდა შემდეგში – შთაბეჭდილება შემექმნა, რომ სალაროებში სრულიად დაბნეული ადამიანები ისხდნენ, რომლებსაც არავითარი კოორდინაცია არ ქონდათ ერთმანეთთან – საშვის ასაღებად რიგში დიდი ხნის დგომის შემდეგ პირველი სალაროს გამყიდველმა მეორესთან გაგვიშვა, მეორემ – მესამესთან, მესამემ – “მე საერთოდ აზრზე არ ვარ სად ხდება გაცემაო”. ასე გავიდა, თითქმის ერთი საათი. მოკლედ, კარგი იქნებოდა სტაფი უკეთ დაეტრენინგებინათ მსგავს გაუგებრობას რომ არ ქონოდა ადგილი.

სასმელზე ითქვა ასევე ბევრი ცუდი – ლუდი იყო თბილიო. ძალიან ნაცნობი თემაა – თითქმის არცერთ ფესტივალს არ ჩაუვლია მის გარეშე. პრეტენზიები ასეთ შემთხვევაში, ალბათ, პირველ რიგში, გამყიდველ კომპანიებთან/ადამიანებთან უნდა გვქონდეს. თუმცა, სავარაუდოდ, ამის დარეგულირება შეიძლებოდა გამყიდველთათვის სასმლის მაცივარში შენახვის მთავარ პირობად წაყენებით. მე ლუდი არ დამილევია, დავლიე ადუღებული კოკა-კოლა, მაგრამ იმ მომენტში ჩემთვის მნიშვნელობა არ ქონდა სასმლის ტემპერატურას – ძალიან მწყუროდა.

მუსიკოსებს რაც შეეხება, 3 ივლისის მთავარი გამომსვლელი იყო ზემფირა, ლაინაფი კი ასე გამოიყურებოდა:

✔ Main Stage:
16:30 – 17:00 Mellow
17:05 – 17:35 Ducktape
17:45 – 18:30 сухие
18:45 – 19:40 Tiger Lillies
19:50 – 21:20 Aquarium
21:50 – 23:10 Zemfira

✔ Golden Stage/Night:
23:10 – 00:00 The Forest
00:00 – 02:00 Kollektiv Turmstrasse
02:00 – 04:00 Stephan Bodzin
04:00 – 05:20 Newa
05:20 – 06:30 The Forest
6:30 – Greenbeam & Leon

ყველაზე მეტად მაინტერესებდა გერმანელი მუსიკოსებისგან შემდგარი დუეტი Kollektiv Turmstrasse. საბოლოოდ მათ შორიდან მოსმენას დავჯერდი. ზემფირას წლების წინ ვუსმენდი – ალბათ, მაშინ უფრო მეტად გამიხარდებოდა და ბევრად მეტ ემოიციას მოიტანდა მის ლაივზე დასწრება. თუმცა, უნდა ითქვას, რომ უკრაინის დროშის მოფრიალე ზემფირამ ნამდვილად კარგი პერფორმანსი მოაწყო სცენაზე.

მთავარი კი წინ არის!

დაუჯერებელი ამბავი – თბილისში Placebo ჩამოდის

გუშინ მთელი საქართველო ზეიმობდა გაიგო რა Open Air-ის ლაინაფის შესახებ. Placebo, Archive, Kill it Kid, Kollektiv Turmstrasse, Zemfira, Beth Hart და სხვები 3-7 ივლისს თბილისს ეწვევიან. ფესტივალში მონაწილეობას ქართველი მუსიკოსებიც მიიღებენ: Lady Heroine, The Georgians, Salio, MAMM, The Jetbird, Sophie Villy, Scratch The Floor, არა, Erekle Deisadze & Vinda Folio, The Black Marrows, The Mins … სულ 60-მდე შემსრულებელი 5 დღის განმავლობაში გაგვაბედნიერებს საკუთარი მუსიკით. ფესტივალი ღია ცის ქვეშ, თბილისის ზღვის ახალი ქალაქის მიმდებარე ტერიტორიაზე გაიმართება.

ლაინაფის ჰელაინერების ვინაობა რამდენიმე კვირით ადრე გავიგე, თუმცა, იმდენად დაუჯერებელი იყო ჩემთვის, მორიგი ჭორი მეგონა. გუშინ, ფესტივალის ორგანიზატორის, AlterVision Group-ის  მიერ ლაინაფის ოფიციალურად გამოცხადების შემდეგ ბოლო მოეღო  ეჭვებს. ეს დღეებია სრულიად აჟიტირებული დავდივარ ^_^

Placebo-ს განცხადება მათ ოფიციალურ facebook გვერდზე

გუშინდელ “ზარზეიმთან” ერთად სოც. ქსელებში კრიტიკული კომენტარებიც დაიწერა მცირე რაოდენობით. აბიტურიენტი მოსწავლეები, რომელთაც ფესტივალს ეროვნული გამოცდების პერიოდი ემთხვევათ, ფესტივალის თარიღს აპროტესტებდნენ. ასევე, როგორც ყოველთვის, საუბარი იყო ბილეთის სიძვირეზე. თუმცა, 5 დღიანი აბონიმენტისთვის 110 ლარი, 60-მდე შემსრულებლითა და ასეთი მაგარი ჰედლაინერებით, ნამდვილად არაა ძვირი!

6 წელი გავიდა პირველი Tbilisi Open Air-დან. დღესაც კარგად მახსოვს მაშინდელი შთაბეჭდილებები. პირველივე დღიდან ვგულშემატკივრობ ამ ფესტივალს და ყოველ ოფენეარს ვესწრები. ჩემი იმედები გამართლდა: ფესტივალი ტრადიციად იქცა და ბევრი კარგი მუსიკოსის მოსმენის საშუალება მოგვცა.

შეგიძლიათ იხილოთ წინა ოფენეარების მიმოხილვები:

Tbilisi Open Air 2013

Tbilisi Open Air 2012

Tbilisi Open Air 2011

Tbilisi Open Air 2009

პ.ს. რა მოითმენს 4 ივლისამდე!!!

კინოსეანსი – ოსკაროსანი ფილმები (N4)

პოსტში ტრადიციულად მიმოვიხილავ ოსკარის მომპოვებელ თუ უბრალოდ ნომინანტ ფილმებს, რომელთა ნახვაც ოსკარის დაჯილდოების 87-ე ცერემონიამდე მოვასწარი.

ბერდმენი 

• გამარჯვებული ნომინაციაში “საუკეთესო ფილმი” 

“ბერდმენი” ჩემთვის ფილმთა იმ კატეგორიას მიეკუთვნება, როდესაც უბრალოდ ვერ ვხვდები, რატომ აღფრთოვანდა ხალხი ასე ძალიან (ისევე როგორც თავის დროზე ვერ აღვფრთოვანდი “უოლ სტრიტის მგელით” თუ “მანდარინებით”). ამ აზრის გამო ბევრი კინომანის გულისწყრომაც დავიმსახურე :დ მართალია, ფილმში კარგი დიალოგებია, მუსიკალური გაფორმებაც კარგია, ოპერატორული ნამუშევარიც და ა.შ. მაგრამ ეს არ იყო საკმარისი იმისთვის, რომ განსაკუთრებულად მომწონებოდა, პირიქით – ძალიან მოსაწყენი მეჩვენა. თითქმის ყველა მომენტში გამოვიცანი როგორ განვითარდებოდა მოვლენები. ერთი იმას ვერ მივხვდი, რომ დასაწყისში თავად ბერდმენის დადგმული იყო უბედური შემთხვევა მისთვის არასასურველი მსახიობის მოსაშორებლად. ფილმის დასასრულიც ბანალური იყო – თითქოს რეჟისორს ფანტაზია აღარ ეყო და ამიტომ დაამთავრა ფილმი ასე გაურკვევლად – დაე, მაყურებელმა თავად გადაწყვიტოს ბერდმენის ბედიო.

Boyhood (ბავშვობა)

• ნომინაცია “საუკეთესო ფილმი”, ნომინანტი

ეს არის კეთილი ფილმი ერთი ბიჭისა და მისი ოჯახის ცხოვრებაზე. “ბავშვობის” გმირი ეკრანზე თვალსა და ხელს შუა იზრდება ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით: ფილმის გადაღება 12 წელს მიმდინარეობდა ერთი და იმავე მთავარი მსახიობების მონაწილეობით. ძალიან რეალისტური ფილმია, ზედმეტი “კვანძის შეკვრებისა” და “სიბრძნე-ფილოსოფიების” გარეშე. გამიხარდებოდა, რომ ნომინაციაში “საუკეთესო ფილმი” მას გაემარჯვა “ბერდმენის” ნაცვლად.

ამერიკელი სნაიპერი

• ნომინაცია “საუკეთესო ფილმი”, ნომინანტი

რატომ მოხვდა საერთოდ ეს ფილმი ნომინანტთა შორის, გაუგებარია. რაღა ეგ და რაღა “რემბო”. ყოველ შემთხვევაში, დასაწყისში ძალიან მივამსგავსე “რემბოს”. ომი ერაყში ამერიკელი კინემატოგრაფისებისთვის ისეთივე საყვარელი და მტკივნეული თემაა, როგორც ქართველებისთვის 90-იანი წლები. კლინტ ისტვუდის ეს ნამუშევარი  “The Hurt Lockers” ჰგავს, თუმცა, ეს უკანასკნელი ბევრად სჯობია.

Still Alice (ჯერ კიდევ ელისი)

• ნომინაციაში “საუკეთესო მსახიობი ქალი” გაიმარჯვა ფილმის მთავარი როლის შემსრულებელმა – ჯულიანა მურმა

არ ვიცი რამდენად რეალისტურად იყო ნაჩვენები ფილმში ალცჰაიმერით დაავადებული ადამიანის ამბავი, მაგრამ, საინტერესო და გულისამაჩუყებელი კი იყო. Still Alice მოგვითხრობს როგორ იცვლება ჯულიანა მურის გმირისა და მისი ოჯახის წევრების ცხოვრება მეხსიერების თანდათანობით დაკარგვასთან ერთად. ერთადერთი მანუგეშებელი ფილმში ჯულიანას გმირის საუცხოო ოჯახია, რომელიც ყველანაირად უდგას მას გვერდში ამ მძიმე დაავადების დროს.  ჯულიანა იმსახურებდა ოსკარს! )) Still Alice კი ერთხელ საყურებლად ღირს.

ყველაფრის თეორია

• ნომინაცია “საუკეთესო ფილმი” – ნომინანტი, ნომინაციაში “საუკეთესო მსახიობი მამაკაცი” გაიმარჯვა ფილმის მთავარი როლის შემსრულებელმა ედი რედმეინმა

ფილმი ცნობილი ფიზიკოსის – სტივენ ჰოკინგისა და მისი ცოლის ურთიერთობის შესახებაა. ალბათ, ყველას ახსოვს, სოციალურ მედიაში ფრიად პოპულარული აქცია თავზე ყინულიანი წყლის გადასხმით – Ice Bucket Challenge, რომელიც გვერდითი ამიოტროფული სკლეროზით დაავადებულ ადამიანთა დასახმარებლად იყო მიმართული. სტივენ ჰოკინგი ერთ-ერთია მათ შორის, ვისაც ახალგაზრდა ასაკში განუვითარდა ეს დაავადება. მიუხედავად ამისა, ფიზიკოსმა ფარ-ხმალი არ დაყარა და ბევრ წარმატებას მიაღწია ცხოვრებაში. სტივენმა მისი როლის შემსრულებელს, ედი რედმეინს, ოსკარის მოპოვება facebook-ში გულთბილი სტატუსით მიულოცა.

Gone Girl (გაუჩინარებული ქალი)

• ნომინაცია “საუკეთესო მსახიობი ქალი” როზამუნდ პაიკის თამაშისთვის

ამ ფილმის ყურება ნამდვილად ღირდა. ალბათ, ერთ-ერთი ყველაზე საინტერესო და დამაინტრიგებელი ფილმი იყო ოსკარზე წარდგენილთა შორის. ქალი ქორწინებიდან მეხუთე წლის თავზე უბრალოდ ქრება, ეჭვების მთავარი ობიექტი კი მისი ქმარი ხდება. მაგრამ ჩამთრევ სიუჟეტს მიღმა ადამიანთა შორის სასიყვარულო ურთიერთობებია, რომლებიც მუდამ იცვლება, განსაკუთრებით კი ქორწინების შემდეგ. ერთი სიტყვით, ჩემი ფავორიტი ფილმია.

ოსკარის გარეშე არ დარჩენილა ბოლო დროს ჩემზე ყველაზე დიდი შთაბეჭდილების მომხდენი ფილმი Interstellar – მან ნომინაციაში “საუკეთესო ვიზუალური ეფექტები” გაიმარჯვა. თუმცა, ჩემი აზრით, ბევრად მეტს იმსახურებს.

სხვა ფილმებზე, სხვა დროს, სხვა პოსტში დავწერ ))

ხეტიალი სუპერმარკეტებში

ძალიან მიყვარს სუპერმარკეტებში ხეტიალი. ხეტიალი და პროდუქტების არჩევა. განსაკუთრებით მაშინ, როცა ეს რაიმე ამბის/დღესასწაულის აღნიშვნას უკავშირდება და მეგობრებთან ერთად ხდება.

რამდენი შთამბეჭდავი სცენის გათამაშების ადგილად გვევლინება მაღაზია ფილმებში: ექსებთან თუ ყოფილ მეგობარ/მეზობლებთან უეცარი შეხვედრის, სროლის/გარჩევის/ძარცვის/მძევლების აყვანის, ძნელბედობის ჟამს შესაფარებელი ადგილის და ა.შ. თუმცა, რეალობაში პირადად მე ნაკლებად მქონია ასეთი შემთხვევები: არც წარსული მოგონებების აღმძვრელ პირს შევხვედრივარ და არც რაიმე განსაკუთრებული სცენის მომსწრე გავმხდარვარ.

რამდენჯერ მინატრია ბავშვობაში ამა თუ იმ მაღაზიაზე, ჩემი ყოფილიყო. წარმოვიდგენდი ხოლმე პირველ რიგში რას მივვარდებოდი და გავუსინჯავდი გემოს – მაშინ მთავარ ადგილზე, რა თქმა უნდა, ტკბილეულობა იყო. საბედნიეროდ, დღეს ბევრად კომფორტული და დიდი არჩევნის მქონე სუპერმარკეტები გვაქვს, ვიდრე არც თუ ისე შორეულ წარსულში. “ჯიხურებიდან სუპერმარკეტებამდე” – ასე შეიძლება დავარქვათ 90-იანებიდან დღემდე განვლილ ისტორიას. თუმცა, დღესაც ბევრგან შეგხვდებათ მოწკიპული მაღაზიები,  სადაც ასანთისა და პურის გარდა არაფერი იყიდება, მაგრამ მაინც “სუპერმარკეტებად” იწოდება :)))

ერთი სიამოვნებაა მეგობრებთან ერთად საყიდლებზე წასვლა თავისი პატარ-პატარა თავგადასავლებით: ურიკებზე კატაობით, კამათით – რომელი სასმელის ყიდვა სჯობია, მხიარული ან მომაბეზრებელი კონსულტანტებითა და ბოლოს, რა თქმა უნდა, როცა სუპერმარკეტს სასურველი პროდუქტებით ხელდამშვენებული და დახუნძლული ტოვებ.

მოკლედ, ზოგჯერ, ასეთი მცირე რაღაცებიც საკმარისია ბედნიერებისთვის.