რატომ უნდა შეეშვათ მოტივაციის ძებნას

დღევანდელ სამყაროში მოტივაციას განსაკუთრებული ფასი აქვს. უამრავი სტატია, თეორია თუ პრაქტიკული რჩევა იწერება, როგორ ვიპოვოთ/ავიმაღლოთ მოტივაცია, როგორ გავხდეთ უფრო მოტივირებული. მოტივაცია – წარმატების მიღწევის წინაპირობაა. თუმცა, ხშირად გვავიწყდება, რომ მოტივაცია მხოლოდ საწყისია – ერთგვარი მიმართულების მიმცემი ადამიანისთვის, გაცნობიერება იმისა, რომ რაღაც მიზანს გინდა მიაღწიო. მაგრამ მარტოოდენ მოტივაცია არაა წარმატების გარანტი, მიზნის გაჩენის შემდეგ მის მისაღწევად მოტივაციაზე ბევრად მნიშვნელოვანი თვისებაა საჭირო.

წარმოიდგინეთ, რომ რაღაცის მიღწევის დიდი სურვილი გაქვთ – მაგალითად, გინდათ წონის დაკლება, ან კუნთოვანი მასის გაზრდა – ამ მიზნის მისაღწევად დიდი ძალისხმევა და ყოველდღიური შრომა გჭირდებათ. ამ საქმის მრავალი სპეციალისტი გირჩევთ, რომ პატარ-პატარა „მოტივატორები“ მოძებნოთ – მაგალითად, ნათლად წარმოისახოთ როგორი სხეული გინდათ რომ გქონდეთ და ყოველ ჯერზე, რთული და არასასიამოვნო დავალების შესრულებისას, წარმოიდგინოთ სხეულის ეს ხატი, მოახდინოთ საკუთარი მიზნის ერთგვარი ვიზუალიზაცია ან დათქვათ, რომ ამ დავალების შესრულების შემდეგ რაღაცით დააჯილდოვებთ საკუთარ თავს (მოაწყობთ განტვირთვის დღეს, იყიდით სასურველ ნივთს და ა.შ). ასე ხდება მიზნისკენ მიმავალი გზა ყოველდღიური მოტივაციის/მოტივატორების ძებნის პროცესი, რაც საკმაოდ დიდ ძალისხმევას მოითხოვს. არ არსებობს ადამიანი, რომელიც მუდამ მოტივირებულია, განსაკუთრებით მიზნის მიღწევის გზის დასაწყისში და რთული დავალებების შესრულებისას. ყოველთვის დგება მომენტი, როცა გეზარება, განწყობა არ გაქვს და იმ მომენტში გირჩევნია სხვა საქმით დაკავდე, მიუხედავად იმის გაცნობიერებისა, რომ ეს საბოლოო მიზნის მიღწევისთვის კარგ შედეგს არ მოიტანს.

როგორც აღვნიშნე, მოტივაცია პირველ ეტაპზეა მნიშვნელოვანი – როცა უნდა აირჩიო მიზანი, ის, თუ რა გინდა, შემდეგ ეტაპზე კი მოტივაცია სხვა რაღაცამ უნდა ჩაანაცვლოს და ეს ბევრად მნიშვნელოვანი რამაა – დისციპლინა, გნებავთ ჩვევა ვუწოდოთ. წარმოიდგინეთ რამდენ რამეს არ გავაკეთებდით მხოლოდ მოტივაციაზე რომ ვიყოთ დამოკიდებული – მაგალითად, არსებობს ადამიანი, ვინც დილით ლოგინის გასწორების სურვილით იღვიძებს? მე ასეთი ჯერ არ შემხვედრია, თუმცა, ყველას, გამონაკლისების გარდა, გვიწევს ამის გაკეთება. ძალიან მიყვარს დილით ძილი და მიჭირს ადრე ადგომა. გაღვიძებისას ნამდვილად არ ვფიქრობ, როგორ შეიძლება გავიჩინო/ავიმაღლო ადგომის განწყობა – უბრალოდ ვდგები. არსებობს დავალებები, რომლებიც უბრალოდ უნდა გავაკეთოთ – ყველანაირი მოტივატორის ძებნის გარეშე. თავიდან საკუთარი თავისთვის შესაძლოა ძალდატანება დაგჭირდეთ. რაც დრო გავა, მით უფრო გადაიზრდება ყოველდღიური, ნაკლებად სასიამოვნო, მაგრამ საჭირო ქმედებები ჩვევაში და მიზნის მიღწევის პროცესში ნაკლებად იქნებით დამოკიდებული ხელისშემშლელ ფაქტორებზე. ვარჯიშის წინ ნაკლებად იფიქრებთ იმაზე, რომ დღეს ცუდად გეძინათ, კარგად ვერ გამოიკვებეთ, უენერგიოდ ხართ და ათას სხვა ობიექტურ თუ სუბიექტურ მიზეზებზე, რომლებიც ვარჯიშის გადადებისკენ გიბიძგებთ. ჩვევას არ ჭირდება განწყობა – თქვენ ავტომატურად აკეთებთ იმას, რაც საჭიროა. აუცილებელი პირობა ისაა, რომ პროცესმა თანდათან სიამოვნებაც უნდა მოგანიჭოთ. თუ მიზნის მიღწევის მთელი გზა საერთოდ არ განიჭებთ სიხარულსა და ბედნიერებას, მაშინ ან მიზანი უნდა შეცვალოთ ან მისი მიღწევის ხერხი. ასე, რომ შეეშვით მოტივაციის დევნას და უბრალოდ გააკეთეთ ის, რაც გჭირდებათ.

სოციალური მედიის სიახლენი

გადავწყვიტე პოსტების ახალი სერია შემოგთავაზოთ: რაღაც პერიოდულობით ვწერო სოციალურ მედიაში მიმდინარე სიახლეების შესახებ. დღესდღეობით იმდენად ბევრი ცვლილება ხდება ყოველ წამს, რომ ოდნავ თვალი თუ მოხუჭე, გამოფხიზლებისას შესაძლოა სულ სხვა სამყაროში ამოყო თავი: იქმნება და ქრება სოციალური ქსელები, აპლიკაციები, არსებულს ემატება ახალ-ახალი ფუნქციები, ჩვენ კი ამის ბოლომდე გაანალიზებასაც ვერ ვახერხებთ. რთულია ფეხი აუწყო სოციალურ მედია-მარკეტინგში არსებულ ქაოტურ დინამიკას. იმედია, ამაში ჩემი პოსტები დაგეხმარებათ.

Facebook: ცოტა ხნის წინ ფეისბუქმა დაამატა ახალი ფუნქცია (ჯერჯერობით მარტო აშშ-ში) “snooze button”, რომელიც გაძლევს შესაძლებლობას დროებით და-unfollow-ო მეგობრები, გვერდები და ჯგუფები: ნიუსფიდში მათი სიახლეების გამოჩენა შეგიძლია შეზღუდო 24 საათით, ერთი კვირით ან 30 დღით.

ახლა კი ფეისბუქი მსგავს ფუნქციას ჯგუფების ადმინისტრატორებს სთავაზობს: ჯგუფის წევრისთვის დაკომენტარებისა და ჯგუფში დაპოსტვის შეზღუდვის შესაძლებლობას 24 საათამდე.

ის, რომ ფეიქსბუქი ცდილობს ყველა კუთხით გაუწიოს კონკურენცია სხვა სოციალურ ქსელებს, ახალი ამბავი არაა. სწორედ ამის ერთ-ერთი გამოვლენაა, რომ ამჟამად კომპანია ვირტუალური რეზიუმეს დამატების ფუნქციაზე მუშაობს – როგორიც აქვს, მაგალითად, Linkedin-ის მომხმარებელს. მართალია, ფეისბუქში აქამდეც არსებობდა სამუშაო გამოცდილების მითითების შესაძლებლობა, თუმცა, ახალი ფუნქციის საშუალებით მომხმარებელი სპეციფიკური კარიერული დეტალების დამატებას შეძლებს. გარდა ამისა, მომხმარებელს შეეძლება არჩევა ვის გაუზიაროს და ვისთვის გახადოს საკუთარი ვირტუალური რეზიუმე “ნახვადი” (visible).

ფეიქსბუქი სარეკლამო აუდიტორიებში ორ განსხვავებულ ჯგუფს ამატებს. ეს ჯგუფებია: Dwell Time და Link Sharing. Dwell Time გაძლევს შესაძლებლობას შენი რეკლამა ხელმისაწვდომი გახადო იმ მომხმარებლებისთვის, ვისაც უკვე დაუხარჯავს დრო შენი რეკლამის დათვალიერებაზე ფეისბუქსა თუ ინსტაგრამზე. Link Sharing-ის აუდიტორიის არჩევით კი ფოკუსირებას ახდენ მომხმარებელთა იმ ჯგუფზე, რომელმაც საკუთარ ფეიქბუქზე შენი კონტენტი გააზიარა. ორი ახალი აუდიტორიის ფუნქცია სამიზნე მომხმარებლის მოძებნასა და მასთან დაკავშირებას შეუწყობს ხელს.

Twitter: სულ მალე ტვიტერის “ტვიტების” შენახვის შესაძლებლობა მოგეცემათ სამომავლოდ წაკითხვისთვის (ფეისბუქის Save post-ის მსგავსი).

ტვიტერს ასევე დაემატა ახალი ფუნქცია Happening Now, რომლის მეშვეობითაც სხვადასხვა სფეროში (პირველ რიგში სპორტში) მიმდინარე მნიშვნელოვანი სიახლეების შესახებ დაწერილ ტვიტებს შეგიძლიათ ადევნოთ თვალი.

https://twitter.com/Twitter/status/917810576830611456

Snapchat: კომპანია TripAdvisor, Foursquare, Michelin და Goop-თან თანამშრომლობის შედეგად გვთავაზობს კონტექსტურ ქარდებს – ქარდები გვაძლევს შემდეგ ინფორმაციას ამა თუ იმ ადგილის შესახებ:

• მომხმარებელთა შეფასებები,
• მუშაობის საათები,
• საკონტაქტო ტელეფონი,
• ვებგვერდი,
• ამ ადგილზე გადაღებული სხვა მომხარებელთა “სნეპები” …

ამ ეტაპზე ფუნქცია ხელმისაწვდომია რამდენიმე ქვეყანაში.

Microsoft: კომპანიამ ე.წ. ვირტუალური ასისტენტი Cortana სკაიპთან დააინტეგრირა მომხმარებლისთვის ყოველდღიურ საუბრებში დახმარების გაწევის მიზნით, მაგალითად, როგორიცაა შეხსენების, პასუხის გაცემის (smart replies), ამინდის პროგნოზის და ა.შ. ფუქნციები.

ამ ეტაპზე ამ სიახლეებით შემოვიფარგლები. თქვენთვის სოციალური მედიის რომელი სიახლეა ყველაზე მნიშვნელოვანი ან სასიხარულო? გამიზიარეთ თქვენი მოსაზრებები კომენტარებში.

როგორ გავლენას ახდენს Facebook საოფისე სამსახურში დასაქმებულთა პროდუქტიულობაზე

სოციალური მედია ღრმად შემოიჭრა ჩვენს ცხოვრებაში – ყოველდღიურად ჩავკირკიტებთ მობილურებსა თუ პლანშეტებს, კომპიუტერებსა თუ სხვა მოწყობილობებს, ახალი ინფორმაციის გასაცნობად თუ გასავრცელებლად, ან უბრალოდ მეგობრებთან/ნაცნობებთან კომუნიკაციის დასამყარებლად. სოციალური მედიის არხებს შორის განსაკუთრებით პოპულარულია Facebook – ჩვენ არ ვეშვებით მას მაშინაც კი, როცა ყოველდღიური რუტინული პროცესებით ვართ დაკავებულები: ჭამისას, მგზავრობისას, მეგობართა გარემოცვაში ყოფნისას. უმეტესობა სამსახურშიც აქტიურად იყენებს Facebook-ს. ყოველი “ნოტიფიკაცია”, ახალი “ლაიქი” თუ კომენტარი ან უბრალოდ იმის ინტერესი, თუ რა ხდება ჩვენს “ნიუსფიდში”, მაშინაც კი, როცა სამსახურებრივი საქმით ვართ დაკავებულები, გვაიძულებს რაღაც პერიოდულობით მაინც თვალი შევავლოთ ამ სოციალურ ქსელს.

ჩნდება მრავალი კითხვა სოციალური ქსელის გამოყენებასთან დაკავშირებით, განსაკუთრებით, სხვადასხვა სამსახურის მენეჯერებსა თუ ადამიანური რესურსების მართვის ხელმძღვანელებს უწევთ შემდეგ საკითხებზე ჩამოყალიბება: რა გავლენას ახდენს სოციალური მედია ჩვენს სამუშაო პროცესსა და პროდუქტიულობაზე? არის თუ არა “ნიუსფიდის” “სქროლვა” უწყინარი მოვლენა, რომელიც დადებითად მოქმედებს დასაქმებული პერსონალის მოტივაციაზე თუ პირიქით, აცდენს მას და სხვა რამეზე გადააქვს ყურადღება, ამდენად ხელს უშლის საქმის შესრულებაში? უნდა მივცეთ თუ არა დასაქმებულებს უფლება გამოიყენოს Facebook სამუშაო პროცესის დროს?

სამი რამ, რაც ინტერნეტქსელის დასაცავად უნდა გავაკეთოთ

Web-ის შემქმნელი ტიმ ბერნერს-ლი
ფოტოს ავტორი Sarah Lee for the Guardian

28 წელი გავიდა მას შემდეგ, რაც საყოველთაო ქსელი – Web – შევქმენი. Web წარმომედგინა, როგორც ყველასთვის ხელმისაწვდომი ღია პლატფორმა, რომელიც საშუალებას გაძლევს გააზიარო ინფორმაცია ნებისმიერი ადგილიდან და ითანამშრომლო გეოგრაფიულ და კულტურულ საზღვრებს მიღმა. სწორედ ამ ხედვას ეფუძნებოდა წლების განმავლობაში ინტერნეტქსელის არსებობა, მიუხედავად წინააღმდეგობებისა და ბრძოლებისა მისი ხელმისაწვდომობისთვის. ბოლო თვეების განმავლობაში უფრო და უფრო მეტად მაწუხებს სამი ტენდენცია, რომელსაც, ჩემი ღრმა რწმენით, უნდა შევებრძოლოთ, რათა Web-მა კლავაც შეასრულოს მისი ნამდვილი როლი – ემსახუროს კაცობრიობას.

1. ჩვენ დავკარგეთ კონტროლი ჩვენს პერსონალურ მონაცემებზე.

   დღესდღეობით ბევრი ვებგვერდი გთავაზობს მასზე წვდომას პერსონალური მონაცემების გაზიარების სანაცვლოდ. ბევრი თანხმდება ამას – ხშირად გრძელ და გაუგებარ დოკუმენტებზე დათანხმებით – ჩვენ დიდ მნიშვნელობას არ ვანიჭებთ იმას, რომ უფასო სერვისების მიღების ხარჯზე ჩვენ შესახებ გარკვეული სახის ინფორმაცია გროვდება. ამით ვკარგავთ შესაძლებლობას, ვაკონტროლოთ ვისთვის და რა მიზნით ზიარდება ეს ინფორმაცია. უფრო მეტიც, ჩვენ არ გვაქვს საშუალება, მოვთხოვოთ კომპანიებს, რომელი ინფორმაციის გაზიარება არ გვსურს მესამე მხარისთვის. კომპანიების მხრიდან ჩვენ შესახებ შეგროვებული მონაცემები სხვა მიზნითაც გამოიყენება: კომპანიებთან თანამშრომლობითა თუ მათი იძულებით მთავრობები ინტერნეტში ჩვენს ყოველ ქმედებას ადევნებენ თვალს და იღებენ ჩვენი პირადი ცხოვრების შემლახველ, უკიდურეს კანონებს. განსაკუთრებით ნათლად ჩანს რამხელა ზიანის მოტანა შეუძლია ამას რეპრესიულ რეჟიმებში, სადაც ბლოგერებს აპატიმრებენ ან კლავენ, პოლიტიკურ ოპონენტებს კი აკონტროლებენ. მაგრამ იმ ქვეყნებშიც კი, სადაც მთავრობები თითქოსდა მოქალაქეთა ინტერესებს აყენებენ უპირველეს ადგილზე, ყველასთვის თვალის დევნება ძალიან შორსაა წასული. ეს ცუდად მოქმედებს სიტყვის თავისუფლებაზე და ხელს უშლის ინტერნეტქსელის გამოყენებას მნიშვნელოვანი საკითხების გამოსაკვლევად.

2. ძალიან მარტივია დეზინფორმაციის გავრცელება.

   დღესდღეობით ადამიანთა დიდი ნაწილი ახალ ამბებსა და ინფორმაციას ინტერნეტის, სოციალური მედიისა და საძიებო გვერდების საშუალებით ეცნობა. ეს საიტები მათზე არსებულ ლინკებზე დაკლიკვით ფულს შოულობენ. ისინი გვაჩვენებენ იმ კონტენტს, რომელსაც ჩვენი პერსონალური მონაცემების დამუშავების შედეგად გვირჩევს ალგორითმი: მოულოდნელი, შოკისმომგვრელი დეზინფორმაცია, რომელიც ძალიან სწრაფად ზიარდება. ასე ვრცელდება ყალბი ინფორმაცია ფინანსური თუ პოლიტიკური მიზნებისთვის.

3. პოლიტიკური ონლაინ რეკლამა მეტ გამჭვირვალობას მოითხოვს.

   პოლიტიკური სარეკლამო ბიზნესი ძალიან სწრაფად გადაიზარდა ფალსიფიცირების ინდუსტრიაში. პერსონალურ მონაცემებზე დაფუძნებულ ალგორითმთა დახმარებით პოლიტიკური კამპანიები ქმნიან ინდივიდუალურ მომხმარებელზე გათვლილ რეკლამას. ერთ-ერთი წყაროს თანახმად, აშშ-ს 2016 წლის საპრეზიდენტო არჩევნებში ყოველდღიურად  Facebook-ზე რეკლამის 50 000 ვარიანტი იყო გაშვებული, რის გამოც, ფაქტობრივად, შეუძლებელი იყო მათი მონიტორინგი. ზოგიერთი პოლიტიკური რეკლამა ხელს უწყობდა ყალბი ინფორმაციის გამავრცელებელი საიტების პოპულარიზაციას. მიზნობრივი რეკლამა საშუალებას გვაძლევს სხვადასხვა ჯგუფებს აბსოლუტურად განსხვავებული შეხედულებები მივაწოდოთ. არის კი ეს დემოკრატიული?

საკითხი კომპლექსურია  და მისი გადაწყვეტა არაა მარტივი. მაგრამ არსებობს რამდენიმე ხერხი, რაც პროგრესისკენ მიგვიყვანს. ჩვენ უნდა ვითანამშრომლოთ ვებკომპანიებთან, რათა სამართლიანად დავუბრუნოთ ადამიანებს პერსონალური მონაცემების კონტროლის საშუალება ახალი ტექნოლოგიების დახმარებით და განვავითაროთ მოგების ალტერნატიული მოდელები, როგორიცაა გამოწერა და მცირე გადასახადები. ჩვენ უნდა ვებრძოლოთ მთავრობებს კანონთა გადამეტების გამო, საჭიროების შემთხვევაში სასამართლოს გამოყენებითაც.

ჩვენ უნდა გამოვხატოთ უკმაყოფილება დეზინფორმაციის საწინააღმდეგოდ და ამით მხარი დავუჭიროთ ამ საკითხის მოგვარებაში ისეთი მსხვილი მოთამაშეების მცდელობებს, როგორიცაა Google და Facebook. გვჭირდება უფრო მეტი გამჭვირვალობა ალგორითმებში და მათი დაფუძნება გარკვეულ პრინციპებზე. პოლიტიკური ინტერნეტ-კამპანიების რეგულირება უფრო ნათელი და გამჭვირვალე უნდა გახდეს.

ხუთწლიანი სტრატეგიის თანახმად ჩვენი გუნდი Web Foundation ამ საკითხებზე იმუშავებს – პრობლემების სიღრმისეულად კვლევით, აქტიური სტრატეგიული გადაწყვეტილებების შემოთავაზებითა და ძალების გაერთიანებით ჩვენ გვინდა ხელი შევუწყოთ ისეთი ქსელის განვითარებას, რომელიც ყველას თანაბარ ძალაუფლებასა და შესაძლებლობებს მისცემს.

მართალია, მე შევქმენი web, მაგრამ დღეს რაც გვაქვს, ყველა თქვენგანის დახმარებითაა შექმნილი. თქვენი ყველა ბლოგი, პოსტი, ფოტო, ვიდეო, აპლიკაცია თუ ვებგვერდი ქმნის ჩვენს ონლაინ საზოგადოებას. ძალიან ბევრი ადამიანი დაგვეხმარა: პოლიტიკოსები, რომლებიც web-ის ღიად დატოვებისთვის იბრძოდნენ, სტანდარტების მიმწოდებელი ორგანიზაციები, როგორიცაა W3C, რომელიც ტექნოლოგიების უსაფრთხოებასა და ხელმისაწვდომობას უზრუნველყოფს, ადამიანები, რომლებიც ინტერნეტის დასაცავად ქუჩაში გამოხატავენ პროტესტს (გასულ წელს ინტერნეტის თავისუფლების მოთხოვნით მასობრივი საპროტესტო აქციები გაიმართა კამერუნში, ნიგერიაში).

ყველა ჩვენგანი იყო ჩართული web-ის შექმნაში და ახლა ყველა ჩვენგანზეა დამოკიდებული გვქონდეს ისეთი ქსელი, როგორიც გვინდა რომ იყოს. The Web Foundation იბრძვის იმისთვის, რომ ვები ყოველმხრივ დაცული იყოს. ჩვენ გვჯერა, რომ ამის გაკეთება აუცილებელია მოქალაქეთა ზრდადი უთანასწორობის დასაძლევად და მათთვის ძალაუფლების მისანიჭებლად. თქვენ შეგიძლიათ თვალი ადევნოთ ჩვენს საქმიანობას სიახლეების გამოწერით და იპოვოთ ამ სიაში ადგილობრივი ორგანიზაცია, ვინც მხარს უჭერს ციფრულ უფლებებს. სიაში ორგანიზაციის დამატების სურვილის შემთხვევაში მოგვწერეთ contact@webfoundation.org

შემოწირულობის გაკეთების მიზნით ეწვიეთ ბმულს.

ავტორი: ტიმ ბერნერს-ლი

სტატია გამოქვეყნდა The Guradian-ში.

 

რა ხდებოდა Gem fest 2016-ზე

ცოტა დიდი დრო კი გავიდა Gem fest-ის დასრულებიდან, მაგრამ ჩემი შთაბეჭდილებების შესახებ აუცილებლად უნდა დავწერო, განსაკუთრებით იმ უარყოფითი მხარეების შესახებ, რაც ფესტივალს ჰქონდა. თანაც მომავალ წელს ერთთვიანი ფესტივალი იგეგმება და იმედია ორგანიზატორები წლევანდელ მინუსებს გაითვალისწინებენ და გამოასწორებენ.

ანაკლიაში ჩასვლისთანავე პირველ ამოცანად დავისახეთ ბილეთების გადაცვლა “მულტიპასებზე”, რომელთა გარეშე ვერ მოვხვდებოდით ფესტივალის ტერიტორიაზე. მიუხედავად იმისა, რომ ანაკლია ერთი პატარა სოფელია, გადასაცვლელი პუნქტის მოძებნა არც ისე ადვილი აღმოჩნდა. ადგილობრივები აზრზე არ იყვნენ სად შეიძლებოდა ბილეთის ყიდვა/გადაცვლა. ერთმა საერთოდ სხვა მიმართულებით გაგვიშვა. საბოლოოდ ბევრი ფერადი ადამიანი სადაც დავინახეთ, იქ მივედით. ღამენათევები და ნამგზავრები, თაკარა მზის ქვეშ დაახლოებით ერთი საათი ვიდექით რიგში.

https://www.instagram.com/p/BI6_VNGjv3L/?taken-by=i_am_dreamar

Maroon 5 -ის კონცერტი – რა მოხდა ბათუმში

მოლოდინი დიდი იყო – ყოველ წელს ხომ არ ჩამოდიან საქართველოში ისეთი პოპულარული და წარმატებული ვარსკვლავური ბენდები, როგორც Maroon 5-ია. იქამდე, ორი კვირით ადრე, თბილისს სამთავრობო პროექტის, Check in Georgia-ს ფარგლებში, რობი უილიამსი სტუმრობდა და თავისი არაჩვეულებრივი ლაივ-შოუთი კონცერტის ყველა დამსწრე კმაყოფილი დატოვა. მაშ, რა მოხდა ბათუმში?

კატისა და აცრის ამბავი

ერთ მშვენიერ დღეს ვარაზისხევზე მივსეირნობდი. გზაზე ფუმფულა, რუხი ფერის, ძალიან ლამაზი კატა შემომხვდა. შემომკნაოდა და კუდს მიბზეკდა, თითქოს მიწვევდა, მოდი მომეფერეო. მეც, რა თქმა უნდა, ხელი გადავუსვი. ფისო სიამოვნებისგან აკრუტუნდა. იზნიქებოდა და იბზიკებოდა. ცოტა მოვეფერე. ხელის უკან წაღებისას ოდნავ მკვეთრი მოძრაობა გავაკეთე, კატას შეეშინდა და გამკაწრა. ნაკაწრი არ მტკენია, მაგრამ საკმაო როდენობის სისხლი წამომივიდა. ზოგადად, ფრთხილი ადამიანი ვარ, ვიცი, რომ ასეთ შემთხვევებში ცოფით დაინფიცირების რისკი არსებობს. ჩემი მეორე მე კი საწინააღმდეგოს ფიქრობდა. პანიკიორი ადამიანები გამახსენდა, ვინც ცხოველის შეხებაზეც კი ასაცრელად გარბის. მეორე მხრივ კი არსებობდა მცირე შანსი, რომ კატა ცოფიანი ყოფილიყო. საგონებელში ჩავვარდი. პირველი რაც გავაკეთე, იყო მეგობრებთან “კონსულტაციის” გავლა. რასაც არავის გირჩევთ. რადგან მეგობრები (ასიდან ალბათ 90 შემთხვევაში) გაიხსენებენ მათი მეზობლებისა თუ ნათესავების გაცოფების ისტორიებს სწორედ ასეთი უმნიშვნელო ნაკაწრებისგან. დეტალებში მოგიყვებიან საზარელ ამბებს ადამიანის ცხოველად ქცევის შესახებ. მსგავსი ამბები შიშს მოგგვრით, შიშმა კი შესაძლოა ხელი შეუშალოს რაციონალური გადაწყვეტილების მიღებას. ყველა შემთხვევაში სჯობს აზრი სპეციალისტს ჰკითხოთ.

ოცნებობენ ანდროიდები ელექტრონულ ცხვრებზე?

ამერიკელი მწერლის, ფილიპ კ. დიკის წიგნი “ოცნებობენ ანდროიდები ელექტრონულ ცხვრებზე?” ჯერ კიდევ ზაფხულში, ბათუმში ყოფნისას შევიძინე. მახსოვს, მაღაზიაში “წიგნები ბათუმში” დიდხანს ვორჭოფობდი რა მეყიდა. არჩევანი ორ წიგნს შორის უნდა გამეკეთებინა. საბოლოოდ, ვარდისფერყდიანი, ლამაზი დიზაინისა და საინტერესო სათაურის მქონე წიგნი ავირჩიე. ძალიანაც ვინანე – “ოცნებობენ ანდროიდები ელექტრონულ ცხვრებზე?” საერთოდ არ შეეფერებოდა ზაფხულის განწყობას. ამიტომ ეს სევდითა და უიმედობით გაჟღენთილი წიგნი ზაფხულის დამთავრებამდე  აღარც გადამიშლია.

https://www.instagram.com/p/6o3L11Eni1/?taken-by=i_amმიწ_dreamar

წიგნში კაცობრიობის ფრიად უიმედო მომავალია დახატული. დედამიწაზე მესამე მსოფლიო ომის შემდეგ ცოცხალი არსებების უმეტესობა ამოხოცილია. რადიოაქტიური მტვრისგან გადარჩენილ დედამიწელებს მთავრობა ყველა აფიშიდან, სატელევიზიო რეკლამისა თუ წერილიდან სხვა პლანეტებზე ემიგრაციისკენ მოუწოდებს. მოსახლეობის ნახევარი გამწყდარია, დანარჩენები კი კოლონიებში არიან გადასახლებულები. ემიგრაციაში ადამიანებს დიდებულ მომავალს უსახავენ – მთავრობის დაპირებების მიხედვით, ისინი გაეცლებიან საშიშ რადიოაქტიურ მტვერს, ასევე უსასყიდლოდ ეყოლებათ მსახური ჰუმანოიდი რობოტები – ანდროიდები. ზოგიერთი ადამიანი უარს აცხადებს მშობლიური დედამიწის მიტოვებაზე და “ბიოლოგიურად უსარგებლო არსებად” ყოფნას ამჯობინებს.

დედამიწაზე დარჩენილები განაგრძობენ მტვრიან და ნაცრისფერ გარემოში ცხოვრებას. გადარჩენილი ადამიანები კოლექტიურ ემპათიაზე დაფუძნებული რელიგიის – მერსერიზმის მიმდევრები არიან. მათ ყოველდღიურ განწყობაზე “განწყობის მოდულატორი” ზრუნავს, რომლითაც საკუთარი თავის სასურველ განწყობაზე მომართვა შეუძლიათ – “ზიზღი”, “დეპრესია”, “სასოწარკვეთის რეჟიმი”, “სამომავლო პერსპექტივების აღმოჩენა და გაცნობიერება, “ტელევიზორის ყურების სურვილი, მიუხედავად იმისა, რა გადის იქ” და ა.შ. რადგან დედამიწა ჯართითაა სავსე, ყველაზე ძლიერ ინდუსტრიად ომის შემდეგ დასუფთავების სამსახურები ქცეულა: იმისთვს, რომ პლანეტაზე ცხოვრება შესაძლებელი იყოს, აუცილებელია მისი ნაგვისგან გასუფთავება.

ფილიპ დიკის ნაწარმოების მთავარი თემა ანდროიდებისა და ადამიანების დაპირისპირებაა. ანდროიდები “კლავენ თავიანთ ბატონებს და დედამიწაზე გამორბიან, უკეთესს ცხოვრებას ესწრაფვიან, რომელშიც მონები არ იქნებიან.” ანდროიდების ადამიანებისგან გარჩევა ძალიან რთულია. ერთ-ერთი განმასხვავებელი ნიშანი ემპათის უნარია, რომელიც ჰუმანოიდ რობოტებს არ გააჩნიათ. ამ უნარის გასაზომად და ანდროიდების ამოსაცნობად ადამიანები სპეციალური ვოიტ-კემპფის ტესტს იყენებენ.

წიგნის რეალობაში ადამიანები მარტოსულები და ძალიან უიმედოები არიან. მათი ერთადერთი ოცნება ნამდვილი ცხოველის ყოლაა, იქნება ეს ქათამი, ძაღლი თუ ცხვარი. ცხოველები კი გადაშენების პირას არიან და ძალიან ძვირად ფასობენ. ცოცხალი არსების ყოლა და მასზე ზრუნვა ადამიანთა ერთფეროვან არსებობას აზრს უჩენს.

ფილიპ კ. დიკის ამ ნაწარმოების მიხედვითაა გადაღებული რიდლი სკოტის “დანის პირზე მორბენალი” (Blade Runner). “თავებზე მონადირის” ანუ ანდროიდებზე მონადირის როლში ჰარისონ ფორდი მონაწილეობს. ფილმმა, მისი ეკრანებზე გამოსვლის დროს (1982 წელს), დიდი ოვაციები დაიმსახურა სპეცეფექტების გამო და დღესაც მომავალზე გადაღებულ ფილმებს შორის ერთ-ერთ საკულტო ფილმადაა მიჩნეული.

არც ზაფხულის შემდეგ აღუფრთოვანებივარ ამ წიგნს დიდად, მიუხედავად უამრავი დადებითი რეცენზიისა. ისევ მოსაწყენი და უიმედო მომეჩვენა. ერთი რამ რაც შემიძლია გირჩიოთ – არ შეარჩიოთ  ნაწარმოების “ოცნებობენ ანდროიდები ელექტრონულ ცხვრებზე?” წასაკითხად ახალი იმედებისა და მოლოდინის პერიოდი, თუ არ გინდათ, რომ უიმედობის მორევში ჩაიძიროთ.

მკვლელი სოციალური მედია

სოციალური მედია კლავს ურთიერთობებს, კლავს რეალობასა და ირეალურ სამყაროში გვძირავს. ამასწინათ კიდევ ერთ აზრს გავეცანი, რომლის მიხედვითაც სოციალური მედია ვების მკვლელადაც წარმოგვიდგება. ვებმა დაკარგა მნიშვნელობა, აღარაა საჭირო ინტერნეტ-ბრაუზერისა და უამრავი ტაბის გახსნა, სხვადასხვა ვებგვერდის შემოწმება: ამ ყველაფრისთვის ერთი აპლიკაციაა საკმარისი. სოციალური მედიის გარეშე ვებგვერდი მკკვდარია – სწორედ ფეისბუქი, ტვიტერი, სხვა სოციალური ქსელები  აცოცხლებს მას. ერთი სიტყვით, სოციალური მედია დანამომარჯვებულ პირსისხლიან მკვლელად შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ.

არის ამაში სიმართლის მარცვალი, ისევე როგორც ბევრ სხვა ბრალდებაში. მაგალითად ის, რომ არაჯანსაღ დისკუსიას უწყობს ხელს და უამრავ სულელს აძლევს საშუალებას გახდნენ პოპულარულები. ჭორებს რომელიმე ცნობილი ფიგურის სექსუალური ცხოვრების შესახებ უფრო მეტი მკითხველი ჰყავს, ვიდრე კარგ სამეცნიერო სტატიას. ამიტომ დიდი შანსია სასარგებლო და საინტერესო ინფორმაცია თქვენს ნიუსფიდს მიღმა დარჩეს. გაზიარებული სიახლის ვიზუალურ მხარეს უფრო მეტი მნიშვნელობა ენიჭება მნახველის მხრიდან, ვიდრე მის შინაარს: გინდა არ გინდა, სანამ შიგთავსამდე მიაღწევ, შეფუთვამ უნდა მიიქციოს ყურადღება. ამიტომ შეფუთვა შიგთავსზე მეტ მნიშვნელობას იძენს. ნაკლები ტექსტი, მეტი ვიზუალი. თუმცა, სოციალური მედიის გარეშეც, ასეთი ნიუსები, სამწუხაროდ, უფრო პოპულარულია. ახალი მედია ნიღბის მორგებისა და საკუთარი თავის წარმოჩენის მორიგი საშუალებაცაა: ქსელებში თითქმის ყველა ვცდილობთ ვიყოთ ჭკვიანი, ლამაზი, კეთილი, ლაღი, ბედნიერი, ერთმანეთს თბილ-თბილ სიტყვებს ვუწერთ, ღიად ვუტყდებით გრძნობებში, მაშინ როცა რეალობაში ერთმანეთთან სულაც არ გვაკავშირებს ასეთი თბილი გრძნობები. ბოლოს ყველაფერი გულისამრევ სიყალბემდე დადის.

Essena_O_Neill – მოდელი, რომელმაც ერთ დღეს აღმოაჩინა, რომ სოციალური მედია არაა რეალური ცხოვრება და რომ ამ დღემდე ერთ დიდ სიყალბეში ცხოვრობდა.

ინსტაგრამის ვარსკვლავის – ავსტრალიელი მოდელის “აღსარება” მახსენდება, რომელიც ერთ მშვენიერ დღესაც აღმოაჩენს, რაოდენ დიდ სიყალბეში ცხოვრობდა ამდენი ხანი.  მოდელი თავის გულისამაჩუყებელ ვიდეოში თვალზე ცრემლმომდგარი გვიყვება, რომ მისი ცხოვრება, რომელსაც თვალს უამრავი ფოლოუერი კომპიუტერების, პლანშეტებისა თუ მობილურების ეკრანებიდან ადევნებს, სულაც არაა ისეთი, როგორიც ჩანს. ფოტოები, სადაც გოგონა უნაკლოდ გამოიყურება, ერთი და იმავე კადრის უამრავჯერ გადაღებისა და იქიდან საუკეთესოს ამორჩევის შემდეგაა გამოქვეყნებული, ყველა პოსტი, სადაც მოდელი სხვა კომპანიის პროდუქტს ახსენებს, დასპონსორებულია. საბოლოოდ, მოდელი გადაწყვეტს, თავი დაანებოს სოციალურ მედიას და დაუბრუნდეს რეალურ ცხოვრებასა და პროექტებს. მისი ინსტაგრამის აღწერაში ვკითხულობთ: “Social Media is NOT real life” (მისი ინსტაგრამის არხი დღემდე ფუნქციონირებს).

და ბოლოს, ცხოვრებისეულ უბედურებაში მთავარ დამნაშავედ, რა თქმა უნდა, სოციალური მედია გამოგვყავს:

ხშირ შემთხვევაში, სოციალური მედიის უარყოფითი მხარეები უფრო მეტად ადამიანის ბუნების თავისებურებებია, ვიდრე მედიის მახასიათებლები. ჩვენ თვითონვე ვართ ყალბები, დიდი ტექსტის კითხვას მოკლე გვირჩევნია, სკანდალები გვაინტერესებს, დროს სწორად ვერ ვანაწილებთ  და მერე იმაზე ვწუწუნებთ, რამდენ დროს ვხარჯავთ ეკრანებთან. თუ საგზაო შემთხვევების სტატისტიკას გადავხედავთ, არაფერია იმაზე სახიფათო, ვიდრე ავტომობილით მგზავრობა. თუმცა, ეს სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ ავტომობილით გადაადგილებაზე უარი უნდა ვთქვათ. ჩვენ უფრო მეტი უნდა ვიმუშავოთ საკუთარ თავებზე.

სოციალური მედია სარკესავითაა – ძალიან კარგად ჩანს საზოგადოების ნაკლოვანებები და სუსტი მხარეები. ბევრს არ უყვარს სარკეში ჩახედვა და საკუთარი სიმახინჯის დანახვა, მაგრამ სარკეზე უარის თქმით საკითხი არ გამოსწორდება და უკეთესებიც არ გავხდებით.

 

დაცული: The Ice Bucket Challenge – cheerful charity

ეს კონტენტი დაცულია პაროლით. მის სანახავად გთხოვთ შეიყვანოთ პაროლი ქვემოთ:

პაროლი